เมื่อถูกวางลงบนเตียงนอน แป้งหอมก็รีบลุกขึ้นมานั่ง และเดินไปปิดประตูห้องนอนใส่กลอนในทันที พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เดินกลับมานั่งบนเตียงข้างกันกับเขม
“เป็นอะไร” เขมเอ่ยถามยิ้มๆ กับท่าทางของแป้งหอม ที่เหมือนกลัวชบากับละไมตามขึ้นมาหาเรื่อง
“พี่เขมว่าสองคนนั้นจะตามขึ้นมาตบหนูไหมจ๊ะ” ได้ยินแบบนี้เขมก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
ปั๊ดโธ่! ไอ้เราก็นึกว่าแน่ ที่แท้ก็แอบกลัวเขา มือหนายื่นมาวางลงบนศีรษะเล็กและโยกเล่นเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“หนูแป้งคนที่ใจกล้า และปากเก่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้วนะ”
“ก็ไม่ได้เก่งและก็ใจกล้าขนาดนั้นหรอกจ้ะ แต่มันคันปากเลยอดไม่ไหว หนูยืนฟังตั้งแต่ประโยคแรก จนประโยคสุดท้ายเลยนะก่อนจะเดินเข้ามา ผู้หญิงอะไรใจกล้าจริงเชียว ถูกผู้ชายปฏิเสธขนาดนั้น ยังจะอยากมาหาอีก โดยเฉพาะพี่ชบา ทำไมชอบหอมแก้มพี่จัง พี่ก็อีกคน ทำไมไม่รู้จักหลบ ยืนนิ่งให้เขาหอมอยู่ได้ หรือว่าที่จริง พี่เข
