ความลับสุดร้ายของคุณชายกล้ามโต

ตอนที่ 1 คนที่คุ้นเคย “หลินอยู่ไหน?” เสียงเข้มจากปลายสายในเวลาเกือบเที่ยงคืน ทำให้ ลลิน ขยี้ตาอย่างหงุดหงิด ปกติเธอจะปิดมือถือในช่วงหลังสามทุ่มตลอด ทว่าช่วงหลังตั้งแต่รับงานของ วีวินที่ต้องดีลร่วมกับ ปลายฝันเพื่อนสนิท ทำให้เธออาจมีรับสายจาก คุณปุณณ์ คนรักของเพื่อนสาว จึงต้องเปิดมือถือไว้ตลอด “อยู่ที่บ้านคะ คุณปุณณ์มีอะไรมั้ยคะ?” เธอ บอกและถามกลับอย่างงัวเงีย “ช่วยมาดูไอ้วิช ที่ฮิพผับหน่อย มันเพ้อหาแต่หลิน” ว่าไงนะ!! วิช ธนกรกุล ประธานใหญ่ของกรัมกรุ๊ป ผู้ผลิตสื่อและพัฒนาแอปพลิเคชันรายใหญ่ของประเทศ และเป็นเพื่อนสนิทของ ปุณณ์ ปราณชัย ลูกค้าหลักของดับบลิวพีอาร์ บริษัทของเธอ “ฮ่าๆๆ คุณวิชเพ้อหาหลิน จะบ้าหรือเปล่าคุณปุณณ์” อีตาบ้านั่น! เผลอไปพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเธอ ให้คุณปุณณ์และกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาฟังหรือเปล่าหว่า? ทั้งที่ทุกคนก็รู้ว่าเธอเป็นบริษัทพีอาร์ที่ทำงานให้กรัมกรุ๊ป เท่านั้น แล้ว ...บอกว่า เพ้อหานี่คืออะไร? “ไม่ได้บ้า มันเพ้อหาแต่หลินจริงๆ นี่เมายังกะหมา ไอ้สิปหาเด็กเอ็นมาให้ก็ไม่เอาเลยสักอย่าง แถมอาละวาดจนร้านวุ่นวายจะระเบิดอยู่แล้ว มารับมันกลับหน่อยนะ ..ขอร้องเถอะ” ถ้อยคำหลังนั้น แฝงด้วยความอ้อนวอนอยู่ในที ชิ!! เห็นว่าเป็นคำขอร้อง ของ ปุณณ์ ปราณชัย ลูกค้าคนสำคัญที่เป็นรุ่นพี่ที่คอยป้อนงานให้ตลอด แถมตอนนี้ยังเป็นสามีของปลายฝันเพื่อนสนิทด้วย จะปฏิเสธก็ไม่ได้ “ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหลินไป” . . ใช้เวลาไม่นานนัก อีโค่คาร์สีขาวก็มาจอดอยู่ด้านข้าง กับ Hit pub ผับหรูที่ว่ากันว่าเป็นของ คุณสิปปกร อัครเวทย์ เพื่อนสนิทของคุณปุณณ์ เป็นสถานที่ ที่ลลิน มาบ่อยมาก เพราะเธอมักนัดสังสรรค์เพื่อคุยกับลูกค้าที่นี่ประจำ แต่วันนี้เธอกลับต้องมารับคนเมา ที่ออกจะบ้านิดๆ หรือว่าไม่นิดดี! คนบ้าอะไร! เมาแล้วเรื้อนจริงๆ “พอได้แล้วไอ้วิช เด็กมึงมาแล้ว” สิปปกร เจ้าของผับแค่นเสียงสูง ขณะช่วยกันกับ ปุณณ์ ประคองร่าง วิช ธนกรกุล เพื่อนสนิทให้ลุกขึ้นจากโต๊ะ ลลิน สังเกตเห็นว่า แก้วเหล้าและจานที่วางบนโต๊ะตกหล่นกระจายเต็มพื้น ขณะที่เด็กเอ็นสาวสวยยืนตัวสั่นงันงกอยู่ไม่ห่าง อาละวาดอีกแล้วแน่เลย!! “มาแล้วเหรอ ..ที่รัก” คนที่ถูกหิ้วปีก เอ่ยถามเสียงอ้อแอ้ ส่งสายตาปรือเชื่อมมาหาเธอ ขณะที่เพื่อนทั้งสองได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา “อย่ามามั่วซั่ว ใครเป็นที่รักของคุณ!” ลลิน ตวาดกลับเสียงดัง จนคนที่ถูกต่อว่าหน้าเจื่อนเล็กน้อย ทว่าแววตาสีเข้มนั้นกลับวาววับ ไม่มีทีท่าว่าจะสลดเลยแม้แต่น้อย ต่างจากเธอในตอนนี้ที่อารมณ์พลุ่งพล่านถึงขีดสุด คืนวันศุกร์ที่แสนสุขของฉัน ต้องมาพังทลาย เพราะผู้ชายกล้ามโต ที่ชื่อ วิช ธนกรกุล “อย่าดุได้ไหมหลิน พี่ตกใจ” ตัวโตยังกับ...... ยังจะมาตกอกตกใจอะไรกัน? . “เดี๋ยวพี่ประคองมันไปที่รถให้ พวกพี่ต้องคุยงานกันต่ออีกนิดหน่อย ฝากน้องหลินช่วยจัดการให้หน่อยแล้วกันครับ” สิปปกร เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น ด้วยรู้ว่าพูดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะ ไอ้วิช กล้ามโต หากมันกินเหล้าจนเมาแอ๋ ไม่ได้สติแบบนี้ คุยไปก็ไม่รู้เรื่อง ต้องส่งให้ คนคุ้นเคย ของมันเท่านั้น และตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็มาแล้ว เขากับปุณณ์ จึงต้องรีบพามันออกจากร้านให้ไวที่สุด ก่อนที่จะวุ่นวายไปมากกว่านี้ ที่เหลือก็ให้ น้องหลิน จัดการต่อเองละกัน . . “คุณวิชๆ” “.....” “คุณวิช!” “อะไรหลิน?อยู่กันแค่สองคนในรถแบบนี้ จะเรียกทำไมเสียงดังนักหนา” คนถูกเรียกพลิกตัวไปมาบนเบาะรถอย่างไม่รู้สึกรู้สา ขณะที่ ลลิน ส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย “นี่คุณ!! ฉันไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปุณณ์โทรหา ฉันไม่มีทางมาที่นี่หรอก” เสียงของ หญิงสาว เข้มขึ้น ทว่าอีกฝ่ายกลับบิดกายไปมา ก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้ แล้วเอ่ยเสียงเข้ม “ไอ้ปุณณ์มันมีเมียแล้ว ไอ้สิปด้วย” “ฉันรู้แล้วย่ะ!” ก็แฟนคุณปุณณ์ ก็ยัยปราย เพื่อนฉันเอง ไม่ต้องย้ำก็ได้! “แต่พี่ยังโสด” ก็สมควรแล้วที่โสด! ถึงหน้าตาจะหล่อเหลาไม่แพ้เพื่อนๆในกลุ่มก็เหอะ แต่พฤติกรรมเวลาเมานี่ สาวที่ไหนเห็นเป็นต้องแตกกระเจิงทุกที “รู้ตัวว่าเมาแล้วคุมตัวเองไม่ได้แล้วจะกินเยอะแบบนี้ทำไม สาวๆที่ไหนเห็น เขาก็หนีกันหมดพอดี” “ก็ช่างสาว” “แล้วหลินต้องมาเดือดร้อนแบบนี้” ลลิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกว่าเดิม ด้วยเหมือนรูปหล่อข้างๆ จะไม่สำนึกเลยแม้แต่น้อย “ก็พี่อยากให้หลินมา พี่อยากเจอหลิน” หญิงสาวหันควับมาแทบจะทันที มือที่กำลังจะสตาร์ทระชะงักไว้แค่นั้น ดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างขุ่นเคือง “อย่าบอกนะ ว่าคุณวิชจงใจ” “ใช่” วิช ยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะร้องเสียงหลง “โอ้ย!” เมื่อมือเล็กๆ ทุบเข้ากับต้นแขนแกร่งของเขา แม้จะแรงทว่าก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เพราะร่างกายเขาบึกบึนและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อขนาดนั้น ถ้าเทียบ ลลิน แล้ว เธอเองเหมือน ลูกหมาตัวน้อยๆ ตัวนึง “งั้นก็หาทางกลับบ้านเองเลย หลินจะกลับไปนอน” “พี่ไม่มีบ้านให้กลับแล้ว” คนกล้ามโตเอ่ยเสียงเศร้า จน ลลิน นึกหมั่นใส้ขึ้นมาตะหงิดๆ นี่คือ วิช ธนกรกุล เจ้าของกรัมกรุ๊ปสื่อออนไลน์และแอพลิเคชั่นรายใหญ่ของไทย แล้วมาพูดจาว่าไม่มีบ้านให้กลับ คือ... “บ้านใหญ่พี่วุ่นวายมาก พี่สาวพี่กลับจากต่างประเทศ พ่อกับแม่ก็บ่นทุกวัน ทาวน์โฮมที่ซื้อไว้ก็รำคาญเสียงหมาข้างบ้าน เพนท์เฮ้าส์ที่ซอยยี่สิบหกตอนนี้ผู้รับเหมาก็รีโนเวทอยู่ ตอนนี้พี่ไม่มีที่จะอยู่เลยมาคอยอาศัยนอนที่เคเอ็มแมริออท โรงแรมของไอ้สิปมัน พี่น่าสงสารมั้ย” ย่ะ!! ชีวิตน่าสงสารมาก นอนโรงแรมคืนละหมื่น “งั้น หลินจะไปส่งที่เคเอ็มละกัน” พอๆๆ อย่าไปฟัง หมาป่าหุ้มหนังแกะเคลือบทับด้วยน้ำตาล ขืนฟังเขาพล่ามบ่นไปมากกว่านี้ เธอจะต้องตกหลุมพรางขนาดใหญ่ของเขาอย่างแน่นอน “ไม่เอา ไม่ไปวันนี้วันศุกร์ จะให้พี่นอนโรงแรมสองวันเลยเหรอ พรุ่งนี้ออฟฟิศพี่ก็หยุด” เพียงแค่นั้น ความอดทนของ คนสวย ก็สิ้นสุดลง “สั้นๆ จะให้ไปส่งที่ไหนคะ?” คนตัวโตสะดุ้งเล็กน้อย สายตาปรือเชื่อมเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นวาววับ มือหนาเอื้อมมาจับมือนิ่มที่ถือกุญแจรถแล้วบีบเบาๆ สัมผัสเพียงนิดเดียวจากเขา ก็ทำเอาสองแก้มของ ลลิน ผ่าวร้อนจนสองแก้มแดงระเรื่อ “แค่นี้ก็หน้าแดงแล้วเหรอครับ” “คุณวิช!” เสียงเธอเข้มขึ้น ทว่าอีกฝ่ายคล้ายไม่ใส่ใจ มือหนารั้งร่างของเขาเข้ามาชิด จนร่างของเธอเบียดกับอกกว้างของเขา หน้าหล่อเข้มโน้มลงใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารวยรดรินอยู่ข้างแก้มเนียนของเธอ หัวใจของ ลลิน เริ่มเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ “กลับบ้านของเราไงครับ ...บ้านที่เราเคยนอนด้วยกัน” ***********