สัมผัสที่คุ้นเคย
1161 Words
ตอนที่ 2
สัมผัสที่คุ้นเคย
“กลับบ้านของเราไงครับ ...บ้านที่เราเคยนอนด้วยกัน”
เสียงของ ปีศาจกล้ามโต กระซิบอยู่ข้างหู
ความอุ่นร้อนที่แผ่ไปทั่วร่าง ทำให้ลมหายใจของ ลลิน เริ่มติดขัด ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่อุ้งมือหนาของเขาวางอยู่บนโคนขาอ่อนของเธอ ส่วนมืออีกข้างตรึงเอวคอดของเธอไว้แน่น ขณะที่ใบหน้าหล่อเข้มขาวสะอาดนั้นห่างจากหน้าเธอเพียงคืบ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี วิช ธนกรกุล ก็ยังดูดี หล่อเหลา อาจเพราะทางฝั่งแม่เขามีรูปร่างสูงใหญ่อยู่แล้ว เขาจึงมีใบหน้าคมเข้ม ทั้งจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูปอิ่มระเรื่อคล้ายผู้หญิง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเข้มมีเสน่ห์เย้ายวน ไม่แปลกใจเลยที่สื่อหลายสำนักยกให้เขาเป็น หนึ่งในผู้ชายในฝันของสาวๆประจำปีที่ผ่านมา
ทั้งที่ความจริงแล้ว....
“หลิน อย่าจ้องพี่แบบนี้ซิครับ”
เสียงแหบพร่าของ ปีศาจกล้ามโต ทำให้ดวงตาคู่สวยของ ลลิน กระพริบปริบ ก่อนจะพยายามถอยห่างจากเขาเมื่อได้สติ ทว่ามือหนากลับตรึงเอวเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“อย่ารุ่มร่ามกับหลินนะคะ คุณวิช!”
“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”
ปากพูดแบบนั้น ทว่าอุ้งมือหนากลับไล้ลูบยังผิวเนียนละเอียดบริเวณโคนขาอ่อน ร่นชุดเดรสสีนวลของเธอคืบสูงขึ้น
เพี๊ยะ!!
“โอ้ย! เจ็บ ตีพี่ทำไมครับ”
“ถ้าไม่หยุด หลินจะให้คุณวิชนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านนั้นเอง”
เสียงเข้มของ หญิงสาว ทำให้เขาหยุดมือไว้แค่นั้นทว่าก็ไม่คิดจะชักออกแต่อย่างใด ใบหน้าหล่อเหลาที่ทะเล้นเมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยแทน
“เมื่อกี้พี่เกือบช็อคตายเลย ตอนไอ้สิปเอาสาวมาให้ เล่นให้นั่งเบียดบนตักพี่ แถมยังจูบพี่ไปทั่วตัวอีก ...ก็บอกแล้วไงว่าพี่แพ้กลิ่นผู้หญิง”
ลลิน ชะงักมือที่กำลังจะสตาร์ทรถ แล้วหันมามองเขา ใบหน้าสวยเหมือนจะขุ่นเคืองยิ่งกว่าเดิม
“แล้วรู้ว่าแพ้ยังยอมให้สาวมานั่งโอบนั่งจูบแบบนั้นนะ ก็สมควรแล้วค่ะ คราวหลังเอากันให้เสร็จก่อน แต่ถ้าช็อกขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องให้ใครโทรตามหลินนะคะ”
มือเล็กเหวี่ยงแขนใหญ่ของเขาออกจากตัว ทว่า วิช กลับรั้งร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโน้มหน้าซุกยังซอกคอระหงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายของเธอเข้าไปจนเต็มปอด
กลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด
เขาแพ้กลิ่นผู้หญิงสาวๆสวยๆในวัยเจริญพันธุ์แทบจะทุกคน ยกเว้นคนในครอบครัว และกับเธอผู้นี้
แม้จะเคยพยายามหลายครั้ง ตั้งแต่สมัยเด็ก วัยรุ่น จนเป็นหนุ่มเต็มตัว เขาไม่สามารถที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครได้ เพียงเริ่มไม่เท่าไหร่ ร่างกายของเขาก็ต่อต้านอย่างรุนแรง จนบางครั้งถึงกับต้องคลุ้มคลั่งเลยทีเดียว
หมอนกุล และเหล่าเพื่อนๆของเขา ทั้ง อคิณ ปุณณ์ และสิปปกร ต่างพยายามหลายครั้งที่จะทำให้เขาเคยชินและเป็นปกติ ทว่า ก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง
ครั้งนี้ก็เช่นกัน...
“อย่าหึงพี่เลยครับ ขอพี่ดมกลิ่นหลินให้หายปวดหัวหน่อย พี่ปวดหัวจริงๆ ปวดจนจะระเบิดเลย ขอพี่ซบหลินสักครู่นะครับ ...นะครับ”
น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำเว้าวอน ทำให้ ลลิน นั่งตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น และนี่คงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมทุกครั้งที่เขาคลุ่มคลั่ง เพื่อนๆของเขา ถึงได้โทรตามเธอให้มาหาตลอด
“......”
“พี่เหนื่อยแล้วพากลับบ้านสวนหน่อย”
น้ำเสียง หนุ่มหล่อในฝันของสาวๆ เอ่ยเบาๆ จะมีใครรู้ไหมว่า คุณวิชรูปหล่อกล้ามโต ที่เป็นประธานใหญ่ของบริษัทกรัมกรุ๊ปสื่อออนไลน์และผู้พัฒนาแอพพลิเคชั่นดังรายใหญ่ของไทย จะมีความลับหลายอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ ใบหน้าหล่อเหลาและรูปร่างสูงโปร่งนี้
แม้จะรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามโตบึกบึน
แต่ ....
เขาทั้งอ่อนไหวในสารพัดสิ่งรอบตัว
แพ้นั่นแพ้นี่ ทั้งขนแมว ขนหมา อากาศ ที่สำคัญคือแพ้กลิ่นแปลกๆของผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ทุกคน ยกเว้นกลิ่นของเธอ
นั่นทำให้ตอนนี้
วิช ธนกรกุล ในวัยสามสิบปี ยังเวอร์จิ้น.....
ใช่แล้ว ที่บอกไปนั้น ไม่ผิดแต่อย่างใด
แม้เขาจะบอกว่าบ้านหลังนั้น เขากับเธอจะเคยนอนด้วยกัน ...แต่ก็คือนอนจริงๆ
แม้ว่าจะมีคืนหนึ่งที่มีเหตุการณ์ทำให้ให้เธอกับเขาเกือบจะก้าวล้ำความสัมพันธ์กันไปมากกว่านั้นก็ตาม
คืนนั้น......
“หลิน พี่ขอนอนด้วยคน ฝนตกหนักมาก พี่ไม่กล้านอนคนเดียว พี่กลัวเสียงฟ้าร้อง”
ร่างหนาใหญ่กระโดดขึ้นเตียงนอนของเธอ ก่อนจะซุกเข้ามายังผ้าห่มผืนหนา เสียงฟ้าร้องที่ด้งลอดมาจากหน้าต่างห้องนอน ทำให้เขาซุกหน้าเข้ากับอกของเธอ
“คุณวิช”
เธอตระหนกและประหม่า แม้จะคุ้นชินกับสัมผัสของเขามาบ้าง ทว่าตอนนี้ร่างหนาของบุรุษที่สั่นเทิ้มกำลังโอบกอดเธอไว้แน่น ขณะที่เธออยู่ในชุดนอนบางเบาที่แทบจะปกปิดอะไรไม่ได้เลย หัวใจของเธอคล้ายสั่นไหวอย่างรุนแรง
มือเล็กพยายามผลักเขาออกห่าง
ทว่าวงแขนแข็งแรงตรึงร่างเธอไว้
“พี่ไม่ไหว ....พี่ขอดมกลิ่นหลินหน่อย”
เปรี้ยง!!
เสียงฟ้าร้องดังลั่น ก่อนที่ร่างหนาจะสะดุ้งโหยง และโผเข้าโอบกอดเธอแน่นด้วยอาการสั่นระริก เสียงแหบห้าวพึมพำอย่างตื่นตระหนก
“ฟ้าร้องน่ากลัวมาก!”
ประกายสายฟ้าที่สว่างวับอยู่ด้านนอกนั้น ทำให้เธอเงยหน้ามองและสบประสานกับ นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลเข้มเข้มที่มองเธออย่างลุ่มลึก ปากของเขาขยับใกล้มาจนชิดข้างใบหูของเธอ
“กลิ่นหลินหอมมาก ให้พี่ดมนะ”
เธอกำชายเสื้อของเขาแล้วขยุ้มไว้แน่น โสตประสาทการรับรู้ของเธอเหมือนจะเป็นศูนย์ คล้ายไม่ได้ยินเสียงอื่นใด แม้กระทั่งเสียงหัวใจของตัวเอง เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มมาใกล้
ปลายนิ้วสากตรึงปลายคางเธอไว้
“อื้อ...”
เสียงของเธอหลุบหายไปในลำคอ เมื่อเขากดริมฝีปากยังเรียวปากอิ่มชื้นของเธออย่างหนักหน่วง เพียงเธอเผยอริมฝีปากออกลิ้นสากร้อนก็แทรกซอนเข้ายังโพรงปากนุ่ม และดูดปลายลิ้นเธอเบาๆ
ขณะที่ฝ่ามือหนาสอดเข้ายังชายเสื้อนอนตัวบาง
**************
- Writer
