แค่จับยังดีขนาดนี้

2174 Words

ตอนที่ 5 แค่จับยังดีขนาดนี้ “ตุ๊กแกๆตัวเบ่อเริ่มเลย! หลินเอาออกไปหน่อย” น้ำเสียงที่สั่นระริกของ คุณชายกล้ามโต ดังลั่นห้อง ขณะที่วงแข็งแรงเกาะกอดเธอไว้แน่นจากด้านหลัง ลลิน เหลือบมองร่างหนาที่มีเพียงผ้าขนหนูพันไว้ช่วงเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก “คุณวิช ปล่อยหลินก่อน!” ลลิน ปรามเขาอย่างใจเย็น ทว่ามือหนากลับโอบกอดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม จนหญิงสาวขนลุกชูชันไปทั่วร่างเมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งร้อนที่ดุนดันอยู่ด้านหลังของตนเอง “มะ..ไม่ปล่อย พี่กลัวๆๆ หลินดูตามันซิ แดงก่ำเลย มันมองมาทางนี้ด้วย ว้ากๆๆๆ แล้วร้องน่ากลัวมากๆ” คุณชายกล้ามโต วางคางหนายังไหล่ลาดของเธอ แล้วร้องเสียงหลงอย่างตื่นตระหนก ยิ่งยามที่เจ้าตุ๊กแกตัวโต ร้อง “อับแอ้ๆๆ” ร่างหนาก็ยิ่งร้องผสานเสียงดังยิ่งกว่าเดิม บรื้อๆ ตุ๊กแกผีหรือเปล่าวะเนี่ย! ตัวก็โตพอๆกับต้นแขน แถมยังร้องโหยหวน น่ากลัวชะมัด! “เอามันออกไปๆ พี่กลัวๆ” “ใจเย็นๆก่อนได้ไหม แล้วเกาะหลินแน่นแบบนี้ หลินจะจับมันได้ยังไงเล่า” เธอหันมาดุเสียงเข้ม “ก็..” “ปล่อยก่อน! แล้วไปยืนตรงนั้น ไม่งั้นเข้าไปจับมันด้วยกันเลยดีมั้ยคะ?” “ไม่ดีครับ” ยอมทำตามก็ได้ ใครจะกล้าหือ! ขอเพียงให้เจ้าตุ๊กปีศาจตาแดง นี้อันตรธานหายไปจากห้องเถอะ จะอย่างไงเขาก็ยอมทั้งนั้น ไม่งั้นคืนนี้เขาคงต้องนอนอย่างหวาดระแวงแน่นอน วิช จึงทำได้เพียงถอยมายืนห่างๆ ปล่อยให้คนตัวเล็กยกเก้าอี้มาชิดริมผนัง พร้อมถือไม้กวาดกับผ้าผืนเล็กๆไว้ในมือ หญิงสาวใช้ด้ามไม้กวาดตะล่อม เจ้าปีศาจตุ๊กแก ที่ร้องอับแอ๊ๆ อย่างน่าสยองจนเขาต้องลู่ตัวลงด้วยไม่อยากจะสบตากับมัน ขณะที่ วันเดอร์วูแม่นสาวผู้กล้าหาญ ทักทายมันอย่างใจเย็น “มานี่คนเก่ง มานี่มาๆไม่ต้องกลัว” ชิ!คนเก่งห่าอะไร! นั่นมันตุ๊กแกปีศาจ และคนที่ควรจะกลัว ควรเป็นเขาต่างหากโว้ย “ละ..หลิน จะจับมันมือเปล่าแบบนั้นเลยเหรอ? ถ้ามันแว้งกัดและกระโดดงับคอจะทำยังไง หลินๆๆ” “คุณวิช!! เงียบหน่อยได้มั้ย!” วันเดอร์วูแม่นผู้กล้าหาญ หันมาดุตาเขียวปั๊ด ทำให้เขาต้องรับหุบปากแต่โดยดี แต่ก็ยังคงจ้องตาแดงของเจ้าปีศาจตุ๊กแกเขม็ง ด้วยเกรงว่าหากมันเปลี่ยนใจวิ่งและกระโดดมาใส่เขา จะได้หาทางหนีทีไล่ได้ หมับ!!! มือเล็กที่คว้าหมับยังคอเจ้าปีศาจได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะจับมันให้หันหน้าอันน่าสยดสยองมาทางเขา และเดินมาใกล้ “ว๊ากๆๆ หลินอย่าๆ อย่าเอามันมาใกล้พี่ อย่าๆๆ” “ฮ่าๆ คุณวิช ก็อย่ายืนขวางประตูซิ” วันเดอร์วูแม่นหัวเราะร่วน ขณะเดินสาวเท้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม ด้วยตอนแรกแค่อยากจะพาเจ้าตุ๊กแกไปปล่อยเท่านั้น แต่ตอนนี้เห็นหน้าคุณชายยอดขมองอิ่มแล้ว ก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ ผู้ชายอะไรตัวโตเสียเปล่า เวลากลัวลนลานยิ่งกว่าผู้หญิงอีก “มะ..ไม่ อย่าให้มันหันหน้ามองพี่ เดี๋ยวมันร้องว่าพี่อีก” น้ำเสียง ท่านลอร์ดยอดพีระมิด ยังคงสั่นระริก ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดเผือดยิ่งขึ้นกว่าเดิม จน ลลิน ต้องหัวเราะร่าดังลั่นด้วยเกินจะอดกลั้น “มันไม่ได้มองหน้าพี่ ก็หลินล็อคคอมันไว้แล้ว ที่มันร้องแบบนี้คือมันร้องหาตัวเมีย มันแค่ต้องการผสมพันธุ์เท่านั้น” ผสมพันธุ์งั้นรึ? ไอ้ปีศาจตุ๊กแกจอมหื่น เอ้ย!! พรึ่บ!! ไม่แน่ใจว่าเพราะมันแต่มองหน้า เจ้าปีศาจตาแดง หรือเพราะไม่ระมัดระวังตัว ผ้าขนหนูที่เกาะเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่จึงหลุดร่วงลงไปกับพื้นบ้าน ร่างเปลือยเปล่าแน่นเครียดปรากฏอยู่ตรงหน้าของ ลลิน แถมสายตาของเธอยังจดจ้องไปยัง บ้องข้าวหลามอันใหญ่ที่อยู่ระหว่างต้นขาแน่นหนั่นของชายหนุ่ม เพียงเท่านั้น เสียงกรีดร้องก็ดังลั่นบ้านอีกครั้ง “กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” . . (ดีขึ้นมั้ยวะ?) เสียงปลายสายจาก หมอนกุล เอ่ยถามทันทีที่เขากดรับสาย หลังจากนอนหลับไปได้งีบนึงข้างๆคนตัวนิ่ม ที่ดูจะเหนื่อยล้าจนไม่ได้สติ เพราะทั้งวุ่นงานทั้งวันและไหนจะขับรถพาเขามายังบ้านสวนริมน้ำบางไทร และยังเตรียมที่นอนให้ รวมถึงจัดการกับ เจ้าปีศาจตุ๊กแก ตัวโตที่เกาะอยู่ข้างผนังด้วยมือเปล่าอีก และแม้จะเจอเหตุการณ์วุ่นวายจนตุ๊กแกหลุดมือ แต่เธอก็ตามจับมาจนได้ ก่อนจะนำมันไปปล่อยยังสวนข้างๆบ้าน เธอเป็น วันเดอร์วูแม่น ของเขาจริงๆ ผู้หญิงอะไรเก่งชะมัด!! “ดีละกูหลับไปงีบหนึ่ง ลุกมาหาน้ำเย็นกิน” (เห็นไอ้สิปบอกว่าอาการเดิมมึงกำเริบอีกแล้ว กูเองก็ติดเคสคนไข้ เลยไม่ได้แวะไป แต่เห็นว่าหมอยาประจำตัวมึงไปรับแล้ว กูก็สบายใจ) หมอยาประจำตัว เออ....เป็นฉายาที่ดีแฮะ “อืม ใช่ ไม่เป็นไรแล้ว” วิช ตอบเสียงเอื่อยเฉื่อย ขณะเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขวดเล็กออกมา และเปิดออกด้วยปากและกรอกดื่มอย่างกระหาย ฤทธิ์วอดก้าที่เขาดื่มไปพอควร ทำให้อาการมึนหัวยังมีอยู่เล็กน้อย การดื่มน้ำเย็นจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น (แล้วมึงอยู่ไหน กลับเพนท์เฮ้าส์หรือโรงแรม) “อยู่บ้านบางไทร บ้านหลิน” (ฮั่นแน่! แผนสูงจริงนะมึง ไม่ใช่ว่าที่อาการกำเริบให้ไอ้ปุณณ์โทรหาน้องหลินนี่ เพราะมึงแกล้งหรอกนะ คราวหลังกูกับไอ้สิปจะได้ไม่ต้องกังวลมาก) เสียงของเพื่อนผ่อนคลายลง “แกล้งเชี้ยอะไร” ความจริงก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนแหละ แม้อาการจะกำเริบจริง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น แต่หากไม่ทำแบบนี้ หมายาตัวนิ่ม ก็คงจะหาทางเลี่ยงมาที่นี่ในสัปดาห์นี้อีก (กูว่าดูแล้วเหมือนมึงไม่อยากจะหายเลย กูแนะนำตั้งหลายวิธีให้บำบัดทั้งจะใช้ยาและหมอจิตวิทยาสารพัด มึงก็ไม่เอาเลย ร้องหาจะเอาแต่หมอยาตัวนิ่มของมึง) อันนี้เรื่องจริงเลย หมอนกุลเพื่อนสนิท รวมถึงครอบครัวเขาเองพยายามจะบำบัดอาการตื่นตัวของเขามาตั้งแต่เด็ก แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แม้แต่ตอนที่ไปเรียนต่อต่างประเทศ ดีที่ว่าเพื่อนทั้งสี่ดูแลและเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีมาตลอด รวมถึงพยายามที่จะให้เขาคุ้นชินกับสิ่งเร้าที่กระตุ้นอารมณ์เหล่านั้นให้คุ้นชิน แต่อาการก็เป็นๆหายๆ และเริ่มกำเริบรุนแรงอีกครั้งเมื่อกลับมาเมืองไทย และดำรงด์ตำแหน่งประธานกรัมกรุ๊ปเต็มตัว อาจเพราะบทบาทที่เปลี่ยนแปลงไปของชีวิต ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งความกดดันและคาดหวังจากคนรอบข้างอีกด้วย ทว่าในวันที่เขาประชุมเคร่งเครียด กับทีมงานของดับบลิวพีอาร์ โดยมี ลลิน วิสารัตน์ เพื่อนเล่นวัยเด็กที่อยู่ข้างบ้านบางไทรของคุณหญิงย่า และได้กลับมาเจอกันอีกครั้งจากการดีลงาน วันนั้นเขาปวดหัวและเหมือนจะหายใจไม่ออก เธอบอกให้ยุติการประชุมเพียงเท่านี้ ทุกคนเดินออกไปจากห้อง ร่างอรชรในชุดบอดี้สูทสีงาช้าง เดินมาใกล้เขา มือขาวที่ถือผ้าเย็นซับยังหน้าผากชื้นของเขาเบาๆ และเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน “สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นๆค่ะคุณวิช ไม่ต้องกลัว หลินอยู่ตรงนี้” น้ำเสียงหวานละมุน และกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายของเธอ ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นอย่างประหลาด ทั้งสัมผัสและท่าทางนั้นทำให้เขาหวนคิดถึง ความรู้สึกในวัยเด็กตอนตามไปเล่นที่บ้านเรือนไทยของคุณหญิงย่า และมีเด็กหญิงหน้าตาเหมือนตุ๊กตาที่ชอบนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นชมพู่ข้างบ้าน “หลินเป็นแม่นะ คุณวิชเป็นพ่อ..นี่ลูกของเรา” เธอชี้ไปยัง ชมพู่ลูกใหญ่สองลูกที่ตั้งอยู่ข้างๆ ตอนนั้นเขาไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่แค่รู้สึกว่าพอได้อยู่ใกล้ๆ เจ้าแก้มซาลาเปาแล้วสบายใจชะมัด ไม่ต้องทนฟังเสียงบ่นของ คุณหญิงย่าที่อยู่บนเรือนใหญ่ เวลาได้อยู่ใกล้ได้เล่นกับเธอ มันทำให้เขาเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกนึงที่ลืมความวุ่นวายและความกดดันมากมายที่คาดหวังจากตัวเขา ของคนรอบข้าง และเขาก็ผ่อนคลายมาตลอดทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ ...รวมถึงตอนนี้ด้วย “ขอบใจมากเพื่อน มีอะไรอีกมั้ย? กูจะนอนละ” วิช เอ่ยถามเพื่อนตรงๆ หลังกินน้ำไปหมดขวด และตาเริ่มจะปิดแล้ว บางทีก็ทึ่งกับ ไอ้หมอนกุล เหมือนกันนะมันทำงานไม่เป็นเวลา พร้อมจะวิ่งราวน์วอร์ดคนไข้ตลอด ทั้งที่เป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอ็กซ์วัน แต่ก็ยังมีเวลามาใส่ใจเขาอยู่ตลอด (เออ ไม่กวนละ ว่าแต่....) “อะไร?” เหมือน หมอนกุล จะนิ่งไปสักพัก (มึงชอบผู้หญิงใช่มั้ย?) “มึงระแวงอะไรกูอีก” (ฮ่าๆ กูก็แค่ถาม) ปลายสายหัวเราะลั่น (คือมึงก็หล่อ รวย แถมมีเชื้อผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วขนาดนั้น สาวๆก็เสนอตัวเข้าหาไม่ได้ขาด แต่ก็ไม่เห็นมีจะมีปฏิกิริยาเชิงบวกกับใครแบบน้องหลินเลยนี่หว่า) “ไม่ต้องมาพูดเชิงวิชาการกับกูหรอก” (มึงชอบน้องเขาใช่ไหม?) คำถามตรงๆของเพื่อน ทำให้ วิช อึ้งเสียเอง “.....” (ถ้าชอบ ทำไมไม่บอกเขาตรงๆแล้วขอเป็นแฟนไปเลยวะ ถ้าเขาสามารถเป็นหมอยาที่บำบัดอาการทางจิตของมึงได้ขนาดนั้น ขอคบจริงจังไปเลยซิ) “......” เป็นใบ้แดกไปแล้วเพื่อนกู! จะมีใครเชื่อไหม ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยคบผู้หญิงเป็นแฟนจริงจังเลยสักคน ถึงจะเคยจีบคนนั้นคนนี้บ้าง แต่ก็จะหยุดความสัมพันธ์เมื่อต้องคบหาจริงจังทุกครั้ง แม้จะอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่แพรวพราวเสน่ห์กันอย่างล้นหลาม ทั้ง อคิณ สิปปกร ปุณณ์ และหมอนกุล ก็ตามที แต่กูไม่เคยจีบสาวเพื่อมาเป็นแฟนเลยสักครั้ง น่าเศร้าไหม? ชีวิตของ คุณชายกล้ามโต . . “อื้อ ..อย่ากวนน่า” เสียงพึมพำจากร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงนอนใหญ่ ทำให้ วิช ก้าวขึ้นเตียงอย่างระมัดระวัง หลังจากกินน้ำและจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ความง่วงก็บังเกิดจนต้องคลานกลับมาที่เตียงอีกครั้ง หมับ!! วงแขนเรียวคว้าตัวเขาไว้แน่น ก่อนที่หน้าสวยจะซุกเข้ายังแผงอกกว้างของเขา ทั้งที่เธอยังหลับตาพริ้ม หัวใจของ วิช เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ นึกถึงความหวานล้ำจากผิวเนียนละเอียดที่เขาได้ละเลียดเลียชิมไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ความอึดอัดก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และเหมือนมันจะแล่นปรี่ไปยังกึ่งกลางกายที่อยู่ระหว่างต้นขาแน่นหนั่น “อื้อ ..อย่าดื้อนะ” “ครับ” ไม่ดื้อครับ จะนอนนิ่งๆ ให้ หมอยาตัวนิ่ม กอดแต่โดยดีครับ นอนจนตัวแข็งเลยครับ ร่างบางเบียดเข้าชิด ความนุ่มนิ่มจากมวลเนื้อของเธอ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกพลุ่งพล่าน ยิ่งแขนเรียวอีกข้างที่วางทาบยังหน้าท้องแน่นเครียดของเขา จนมือเล็กของเธอวางอยู่ใกล้กับท่อนลำที่เริ่มจะแข็งขึง หลายวันแล้วที่มันยังไม่ได้รับการปลดปล่อยด้วยอุ้งมือหนาของเขา เพราะตั้งแต่กลับมาเจอเธอคราวนั้นก็เหมือนการทำให้มันสงบลงด้วยมือและอุปกรณ์รับเบอร์ดอลส์ที่ไอ้ปุณณ์สรรหามาให้จากบริษัทของมัน เริ่มจะไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ เขาอยากจะทำมากกว่านั้น อุ้งมือหนา ลูบโลมมือเล็กที่วางบนหน้าท้องของตนเบาๆ ให้เลื่อนต่ำลงไปยังลำร้อนที่เริ่มจะแข็งขึงขึ้นมาภายใต้กางเกงนอน ไม่แน่ใจว่าเธออารมณ์ค้างจาการจับเจ้าตุ๊กแกหื่นนั่นหรือเปล่า ทว่าความนุ่มจากมือเล็กนั้นทำให้เขารู้สึกซ่านสยิว จนเขาเริ่มจะปวดหนึบ ลมหายใจของเขาเริ่มเต้นไม่จังหวะเมื่อความอุ่นร้อนของตัวเองถูกโอบกุมโดยความนิ่มของเธอ มือนิ่มฉิบหาย ...กูจะบ้า! แค่จับยังดีขนาดนี้ ...ถ้าได้เอาเข้าไป จะดีขนาดไหนวะเนี่ย ***********

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more