หลังจากกลับจากค่าย ชีวิตกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าเรียน ทิ้งไว้เพียงเรื่องเล่าปากต่อปากของคนที่ได้ไปร่วมกิจกรรม ที่พูดให้คนที่ไม่ได้ไปฟัง
ที่ตึกคณะวิศวกรรม เสียงคุย เสียงหัวเราะยังดังเหมือนเดิม ผู้คนยังเดินขวักไขว่ตามตึกเรียน แต่ในความวุ่นวายทั้งหมดนั้น ไทเธย์รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันหายไป บางอย่างที่ว่ามันคือความคุ้นเคยเสียงหนึ่งที่คอยทักทายเขาทุกเช้า บางครั้งก็มีขนมติดไม้ติดมือมาฝาก ดวงตากลมใสที่มองมาทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน ชะเอมเปลี่ยนไปเธอไม่ทำเหมือนที่เคยทำ ในขณะที่เธอยังอยู่ยังทักทาย ยังพูดจาเหมือนคนรู้จักทั่วไป เหมือนรุ่นน้องที่เข้ามาทักทายรุ่นพี่ แต่ไม่มีคำแซว ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้มแสนหวานที่เขามักจะได้รับทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ทุกอย่างมันแปลกไป เขารู้สึกได้อย่างนั้น
มันเหมือนเธอกำลัง หายไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่บอกไม่กล่าว ไม่อะไรกับเขาเลยสักอย่าง และเขาก
