คืนหลอกคลั่งรัก

EP.3 เก็บเงินเสริมอึ๋ม

สองสัปดาห์ผ่านไป

"ทำไมเป็นเราด้วยนะ เฮ้อออ" เสียงบ่นอุบอิบของโมรี นำขนมดอกไม้ธูปเทียนใส่ถาด เดินอ้อมมายังด้านหลังตึกซึ่งมีศาลพระภูมิตั้งอยู่

บรรยากาศด้านหลังมีแต่ต้นไม้รายรอบ แหงนมองขึ้นไปก็จะเห็นระเบียงของหอพักตัวเอง สีของกำแพงเก่าเขรอะน้ำสนิมเปรอะเปื้อน

'เมี๊ยวววว'

เคว้ง!

"ว้ายยยย" โมรีสะดุ้งโหยง เมื่อกำลังนั่งลงจะจุดธูปดันมีแมวดำตัวโตกระโจนเข้ามา ทำให้ข้าวปลาอาหารที่นำมาถวายกระจัดกระจายละเทะ

นี่มันสัญลักษณ์แห่งความฉิบหายชัดๆ

ตลาดโต้รุ่ง

"แตงกวากิโลกรัมละเท่าไหร่จ๊ะ" สายพิณนั่งสามล้อมายังตลาดสดที่อยู่ไม่ไกล โดยมีลูกสาวอย่างโมรีถือกระเป๋าสานเอาไว้คอยใส่ข้าวของ

"กิโลกรัมละสามสิบบาทจ้ะ"

"งั้นฉันเอาอันนี้ แล้วก็เอาอันนั้นด้วยจ้ะ"

"ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ ไม่คุ้นหน้า"

"เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่อาทิตย์เอง"

"เหรอ พักอยู่แถวไหนล่ะ ละแวกนี้เจ๊รู้จักหมดแหละ"

เป็นแม่ค้าก็ย่อมมีเรื่องรอบรู้มากมาย เมื่อเห็นผู้คนที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาจึงเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

สายพิณได้เล่าสถานที่อยู่อาศัย ซึ่งเพิ่งมาซื้อหอพักเก่า

"หอแคล้วมารวยเหรอ?!" แม่ค้าตกใจ

"ชะ ใช่ มีอะไรหรือเปล่าคุณพี่"

"แถวนั้นน่ะเขาว่า..ผีดุ! โดนหลอกหัวโก๋นกันมาหลายคนแล้ว โดยเฉพาะตึกเก่าที่หล่อนเพิ่งซื้อนั่นแหละ"

เมื่อเเม้าท์มอยตามประสาอย่างออกรส ก็รีบหอบหิ้วข้าวของกลับ เนื่องจากสายพิณอยากมีอาชีพเสริม จึงเปิดร้านข้าวเอาไว้ขายให้กับผู้คนที่มาเช่าหอ แม้จะได้กำไรไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้

หอพักแคล้วมารวย

กลับมาถึง ยังวางข้าวของไม่เข้าที่ ก็มีหลายคนลากกระเป๋าใบใหญ่มายังด้านหน้าเคาน์เตอร์

"พวกหนูจะขอย้ายออกนะเจ๊ ไปวันนี้เลย"

"อ้าว จะย้ายไปไหนกันล่ะ ยังไม่หมดสัญญาเช่านะ"

"อยู่ไม่ได้หรอกเจ๊ ผีหลอกทั้งวันทั้งคืน กลางวันมันยังไม่เว้น ไม่ต้องทำมาหากินกันพอดี!"

"เดี๋ยวนี้มีแต่หอพักราคาแพง ที่นี่ถูกสุดเลยนะ อยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ อีกอย่างผีมันไม่มีจริงหรอก"

สายพิณพูดเพื่อปลอบประโลมใจ พยายามอธิบายหลายอย่าง แต่ผู้เช่าก็ยังไม่ยอมที่จะอยู่ต่อ รีบเซ็นสัญญาคืนห้อง แล้วออกกันไปหลายคน

ด้านริมตึก มีร้านเสริมสวยเล็กๆ เปิดอยู่ ด้วยความที่อยากรู้เรื่องราว สายพิณจึงเดินไปพูดคุยกับเจ้าของร้านชื่อว่าเจ๊แต๋ว

"เมื่อก่อนที่นี่คนพักเยอะแยะ แต่หลังจากมีข่าวลือว่าโดนผีหลอก ก็ไม่มีใครมาเช่าอีกเลย"

"หอพักนี้เคยมีการฆาตกรรมหรือเปล่าเจ๊?" สายพิณถาม

"ไม่มีนะ เจ๊อยู่มาตั้งหลายปีแล้ว ส่วนข่าวผีหลอกเพิ่งได้ยินตอนปีก่อนนี่เอง ตอนที่เจ้าของเก่ายังอยู่น่ะ รู้อีกทีเธอก็กลายเป็นเจ้าของใหม่ที่นี่"

สายพิณพยายามติดต่อเพื่อนสมัยประถม ซึ่งเป็นคนกลางซื้อขายตึกเช่าหลังนี้ แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายย้ายบ้านหนีไปแล้ว

สุดท้ายจึงต้องจำยอมอยู่ที่นี่ เพื่อใช้หนี้ที่ติดธนาคารเอาไว้ แม้จะต้องเห็นผู้เช่าทยอยย้ายออกไปแทบทุกวัน

ช่วงค่ำ

"ทำไมแม่ไม่เอาขึ้นไปส่งเอง น..หนูกลัวผี" โมรีเป็นคนขี้กลัวตั้งแต่เด็ก และขี้ตกใจเป็นที่สุด เมื่อได้รับรู้เรื่องราวจึงทำให้ตื่นตระหนก

"หนูไม่อยากก้าวขาขึ้นหอเลย"

"ฉันต้องทำกะเพราไปส่งเจ๊แต๋วอีก อย่ากลัวอะไรที่มันไร้สาระได้ไหม พระก็ห้อยอยู่ที่คอ"

"หลวงพ่อไม่ใช่เซเว่น ที่จะทำงาน 24 ชั่วโมง แม่ก็พูดได้นี่ แม่ไม่ได้เป็นคนเอาข้าวขึ้นไปส่งเองสักหน่อย!"

"อีนี่บาปกรรมพระเจ้าก็ไม่เว้น พูดมาก รีบเอาข้าวขึ้นไปส่งชั้นสี่ห้องสิบ" พูดจบแม่ก็ยื่นข้าวผัดสี่กล่องให้ลูกสาว โดยไม่มองใบหน้าของโมรีที่กำลังหงุดหงิด

ผีก็กลัวแม่ก็บ่น!

ตึก ตึก ตึก

ช่วงค่ำเวลาเกือบหนึ่งทุ่มตรง บรรยากาศรอบนอกมืดมน มีเพียงแสงสว่างจากไฟตามทางเดินที่ริบหรี่ เนื่องจากฝุ่นเกาะอีกทั้งอุปกรณ์ทุกอย่างยังเป็นของเก่า

โมรีเดินขึ้นบันไดหอบแฮกไปจนถึงชั้น 4

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"หนูเอาข้าวขึ้นมาส่งค่ะ" หลังจากเปิดประตู ก็เจอพวกชายหนุ่มน่าจะอยู่ในช่วงวัยเรียนเป็นนักศึกษา แต่ภายในห้องมีเสียงดนตรีแทรกออกมา

"เท่าไหร่ครับน้อง"

"กล่องละสี่สิบบาท สี่กล่องก็เป็นเงินหนึ่งร้อยหกสิบบาทค่ะ"

"นี่ครับเงิน"

"เดี๋ยวค่ะ..."

อีกฝ่ายกำลังเงื้อมปิดประตู แต่โมรีก็รีบดึงชะงักเอาไว้ เธอสอดส่องสายตาเข้าไป พลางพูดเสียงชัด

"หนูอ่านรายละเอียดการเช่าห้อง ซึ่งห้องของพี่มีผู้พักอาศัยเพียงคนเดียว แสดงว่าพี่พาเพื่อนมาอยู่ด้วยใช่ไหมคะ?"

อีกฝ่ายถึงกับงุนงงชะงัก ก่อนจะพยักหน้าเป็นการยอมรับ เมื่อพูดคุยเจรจาเสร็จสรรพ โมรีก็เดินแกว่งแขนลงจากหอพักอย่างอารมณ์ดี

ห้องพักเจ้าของตึก

แกร๊ก

หลังจากกลับเข้ามายังห้องนอนส่วนตัว โมรีมองไปโดยรอบ เห็นข้าวของเป็นสีชมพูที่ชอบก็ยิ่งทำให้พึงพอใจ

หยิบเงินค่าปรับจากห้องนักศึกษาภาคดนตรีมาได้สามร้อย รีบเปิดกระปุกออมสินแล้วหยอดลงไป

"นี่คือกระปุกวิเศษ สะสมครบเมื่อไหร่จะเอาไปทำนม ต่อไปก็จะไม่มีใครมาแซวเราว่าเป็นผู้หญิงนมเล็ก! จะเสริมเอาขนาดใหญ่เท่าลูกนิมิตวัดเลยคอยดู ฮ่าๆ"

ใช่..โมรี มีความใฝ่ฝันอยากศัลยกรรมหน้าอก เพราะที่มีอยู่มันน้อยนิดเหลือเกิน

เธอหมุนดูรูปร่างผอมบาง ทุกอย่างดูจะเพอร์เฟกต์หมด แต่คงยกเว้นหน้าอกที่แม้จะสวมใส่ชุดชั้นในของเด็กมัธยมต้นก็ยังหลวม