พันธะร้ายเมียบำเรอ

ต้องเข้มแข็ง

"ไม่ต้องไปสนใจผู้หญิงแบบนั้นหรอกนะลูก ผู้หญิงแบบนั้นไม่มีค่ากับลูกแม่" แม่เลี้ยงบัวตองรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินที่รับรู้ว่าบุตรชายรู้ว่า เมื่อรู้ว่าบุตรชายได้ยินว่าท่านสนทนาอะไรกับไพลิน อาการของบุตรชายตอนนี้ มันคงแทบจะขาดใจเลยก็ว่าได้ ท่านจะทำอย่างไรให้บุตรชายมีกำลังใจมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะตอนนี้เขาพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อให้ท่านสบายใจ ข้างในหัวใจของบุตรชายอาจจะแหลกสลายไปแล้วก็ได้

"ปล่อยเขาไปเถอะครับถ้าเขาอยากไป คนตาบอดอย่างผมจะมีใครอยากอยู่ด้วย" นักรบเอ่ยออกมาตามจริง เขาไม่อยากรั้งชีวิตใครเอาไว้อีกแล้ว ในเมื่อไม่อยากอยู่ก็ไป ความเจ็บปวดนี้เขาขอรับเอาไว้เอง

"มันต้องมีสิลูก ใครสักคนที่อยากอยู่กับลูกชายแม่ แล้วลูกก็ไม่ได้ตาบอดถาวรนี่นาลูกก็มีโอกาสหายแค่รักษาตัวไปเรื่อยๆ เท่านั้นเอง" แม่เลี้ยงบัวตองพยายามที่จะปลอบใจบุตรชาย แม้ว่าท่านจะไม่ได้เชื่อมั่นว่าบุตรชายจะกลับมาหายร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ท่านจะไม่มีวันทำลายกำลังใจของบุตรชายเด็ดขาด

"มันไม่มีใครที่คิดแบบนั้นหรอกครับแม่ ถ้าเขาอยากไปก็ให้เขาไป ส่วนผมจะตาบอดถาวรหรือเปล่าก็ปล่อยมันไปเถอะ ผมไม่รู้จะรักษาตัวไปทำไมแล้ว" นักรบเอ่ยอย่างหมดอาลัยตายอยากในหัวใจของเขามันกำลังร้องไห้อยู่ ทุกคำที่ไพลินพูดออกมาเขาได้ยินหมด ทั้งสองคนคงไม่รู้สินะว่าเสียงพี่ทั้งสองคนคุยกันเหมือนมันดังแค่ไหน และเมื่อเขาได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของไพลิน เขาก็ตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไป ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งให้คนหมดใจต้องมาอยู่ดูแลคนพิการอย่างเขา

"ลูกต้องเชื่อแม่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกตอนนี้มันเป็นการคัดคนไม่ดีออกไปจากชีวิตของลูก ลูกอย่าหมดหวัง สักวันต้องมีคนที่ดีเดินเข้ามาในชีวิตของลูก" แม่เลี้ยงบัวตองรั้งร่างบุตรชายเอาไว้ในอ้อมกอด นักรบยอมให้ผู้เป็นมารดากอดแต่โดยดี นั่นก็เพราะว่าเขารู้สึกเคว้งเหมือนกัน ที่ถูกทิ้งในตอนที่เขาอ่อนแอที่สุด แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเธอกล้าทิ้งเขาไป เขาก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ แม้ว่าเขาจะอยากตายมากเพียงใดก็ตาม

"ไม่ต้องมีใครเข้ามาหรอกครับคุณแม่ ผมอยู่คนเดียวได้" บุตรชายเอ่ยออกมาด้วยเสียงเครียด เพราะเขารู้สึกเครียดกับการมีความรัก เขาไม่ต้องการเจ็บปวดเพราะใครอีกแล้ว ถ้าจะเจ็บปวดก็ขอเจ็บปวดเพราะตัวเขาเอง