พันธะร้ายเมียบำเรอ

เจ็บที่สุด...2

แม่เลี้ยงบัวตองตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง พักฟื้นของบุตรชายด้วยเพราะท่านต้องการกอดบุตรชายไว้ เพื่อให้กำลังใจเขา ท่านตัดสินใจว่าท่านจะยังไม่บอกบุตรชายเรื่องของไพลิน แต่พอท่านเข้ามาในห้องท่านก็พบว่าบุตรชายของท่านนั่งนิ่งอยู่ ดวงตาของเขามันเต็มไปด้วยความเลื่อนลอย และถ้าท่านมองไม่ผิดมันกำลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมบุตรชายของท่านอยู่ในสภาพแบบนี้ทั้งที่ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเขาไม่ได้เป็นเช่นนี้

"ใครครับ" นักรบเอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ว่าผู้ที่เข้ามาในห้องคือใคร

"แม่เองลูก" แม่เลี้ยงบัวตองเอ่ยออกมาเสียงเศร้าในดวงตาของหญิงสูงวัยมันเอ่อคลอด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด สงสารแทบขาดใจ แต่ไม่สามารถช่วยอะไรบุตรชายของท่านได้เลยสักนิด

"เขาไปแล้วเหรอครับ" เสียงที่เอ่ยออกมาของบุตรชายสั่นเครือเล็กน้อย

"เขานี่ใครลูก" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย บุตรชายของท่านกำลังถามถึงใคร ท่านไม่เข้าใจจริงๆ

"ลินนะครับเขาไปแล้วเหรอครับ" คำตอบของบุตรชาย มันทำให้ผู้เป็นมารดาตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมบุตรชายถามแบบนั้น มันไม่ใช่แค่การถามว่าไพลินกลับไปแล้วเหรอ แต่ความหมายของคำถามที่บุตรชายกำลังถามอยู่มันลึกมากกว่านั้น ลึกจนท่านคิดไปว่าบุตรชายรับรู้เรื่องที่ท่านคุยกับไพลินที่หน้าห้องเมื่อสักครู่นี้แล้ว

"ทำไมลูกถามแบบนั้น" แม่เลี้ยงบัวตองถามบุตรชายกลับด้วยความสงสัย สายตาของท่านมองไปที่ใบหน้าของบุตรชาย ท่านก็พอจะรู้ลางๆ แล้วว่าบุตรชายคงรู้ความจริงเรื่องนี้แล้ว ส่วนเขาจะรู้ความจริงได้อย่างไรท่านไม่แน่ใจจริงๆ

"ผมได้ยินทุกอย่างที่คุณแม่กับลินคุยกันครับ" นักรบตอบออกมาเสียงเย็น แน่นอนว่าเขาผิดหวังในตัวไพลินเป็นอย่างมาก แต่คนอย่างเขาต้องอยู่ให้ได้แม้จะไม่มีผู้หญิงอย่างไพลินก็ตาม ไพลินทำให้เขาเข็ดผู้หญิงไปเลยทีเดียว คนที่เขาพยายามทุ่มเทให้ทั้งเงินทองและความรัก กลับตัดสินใจทิ้งเขาไป ในวันที่เขาต้องการกำลังใจที่สุด เขาไม่มีทางรั้งคนแบบเธอไว้หรอก แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอไม่เคยรักเขา และไม่เคยจริงใจกับเขา

คำตอบของบุตรชายทำให้แม่เลี้ยงบัวตองตกใจเป็นอย่างมาก และตอนนี้ท่านกำลังเป็นห่วงความรู้สึกของบุตรชายอย่างที่สุด