วันต่อมา_
"ลูกกลับไปพักบ้างไหมวินเนอร์?" ดาริณเอ่ยถาม เมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในช่วงเช้าตรู่ พบวินเนอร์อยู่ในสภาพอดนอนใต้ตาดำคล้ำและหน้าหมองเศร้าไร้ราศี ทั้งที่เขาเป็นคนรักษาภาพลักษณ์มาตลอด
"คุณชายยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลยครับ" อดัมบอก เขาก็เป็นห่วงโซเฟียและเจ้านายไม่น้อยกว่ากัน
"ผมยังไม่หิว" เสียงเข้มตอบสองมือประสานระหว่างสองขาแกร่ง ตอนนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องปลอดเชื้อ ต้องรอเวลาเข้าเยี่ยมตามเจ้าหน้าที่บอก ซึ่งเขาหวังลึกๆ ว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นมาบ้าง
"ขืนเป็นอย่างนี้ก็ได้แย่ทั้งลูกและหนูโซเฟียนะ แม่คงรับไม่ไหวหรอก"
"กลับไปพักก่อน" กาเรลบอกทางลูกชาย
"ผมจะอยู่รอจนกว่าโซเฟียจะฟื้น กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร" เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ถ้าต้องห่างจากคนในห้องที่อาการยังอยู่ในขั้นวิกฤตตามแพทย์ออกมาอธิบาย
"โถ่ลูก..เราคุยอะไรกันหน่อยดีไหม เผื่อว่าแม่จะเข้าใจเรื่องของลูกกับหนูโซเฟียบ
