ล่ามรักอาจารย์หมอ (25+)

ลูกศร - ครั้งนี้จริงจัง

11

[ลูกศร]

ครั้งนี้จริงจัง

เนออนยังไม่หยุดทำตาโต แต่เมื่อสบตากับฉันดวงตาคู่นั้นก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปทางจริงจัง นับครั้งได้ที่ฉันเห็นสายตาแบบนี้จากเนออน เพราะนางเป็นคนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว และร่าเริงผิดมนุษย์

"แกอยากให้ฉันช่วยไหม" ฉันยิ้มที่มุมปาก

"ฉลาดดีนี่ ที่มาที่นี่ฉันก็ต้องการแบบนั้น"

"โอเค ฉันจะช่วยแก แต่แกรับปากฉันก่อน"

ไม่มีคำตอบจากฉัน มีแค่สายตาเรียบนิ่งที่ฉันส่งกลับไป เนออนเม้มริมฝีปากสีพีชเบนสายตาไปทางอื่นครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ถ้าครั้งนี้ได้อาจารย์ปริญกลับมา แกอย่าทำเป็นเล่น"

"..."

"ฉันอยากให้แกมีความสุขเหมือนกันนะ ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องที่แกอยากเอาชนะ และจบๆไป"

"ทำไม?"

"นี่ฉันจริงจังนะ จริงจังมาก คือฉันไม่อยากให้แกถูกเกลียดถูกพูดถึงในทางที่ไม่ดีไปมากกว่านี้ กลับมาจากอังกฤษครั้งนี้ แกลองจริงจังและใช้ใจกับทุกอย่างดูนะ รวมถึงอาจารย์ปริญด้วย ฉันว่าเขาดูออกว่าแกแค่อยากเอาชนะ..."

เนออนพูดจบก็หันไปแตะคีย์การ์ดที่ประตูและรีบผลักเข้าไป เธอเปิดประตูค้างไว้ก่อนที่สองเท้าฉันจะค่อยๆก้าวเข้าไปในห้อง เรื่องถูกเกลียดมันเป็นเรื่องปกติของฉัน และฉันไม่จำเป็นต้องแคร์ คนที่ควรแคร์คือตัวฉันเองต่างหาก

ตัวฉัน... ที่อยู่กับฉันยี่สิบสี่ชั่วโมง

ตัวฉัน... ที่อยู่กับฉันทุกช่วงเวลาจนตายเข้าโลงศพ

ฉะนั้นฉันจะทำตามใจตัวเองมากกว่าอะไรทั้งสิ้น แม้เรื่องนั้นมันจะผิดและทำให้ฉันถูกเกลียดก็ตาม

ฉันกวาดตามองคอนโดสุดหรูของเนออน ที่มีสองชั้นและกระจกพาโนรามาเห็นวิวกรุงเทพ เธอแต่งคอนโดแนวมูจิคุมโทนด้วยสีขาว สีไม้ และสีเขียว มีกลิ่นเทียนหอมอ่อนๆโชยมาเตะจมูก จนต้องหันไปมองที่มาของกลิ่นที่วางอยู่บนโต๊ะข้างกรอบรูปคู่ของเธอ

"เทียนหอม หอมไหม? ฉันทำเองเลยนะ" เจ้าของห้องพูดด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

"อืม กลิ่นเฉพาะตัวของเธอ"

"ใช่แล้ว ฉันชอบกลิ่นพีช ดีใจที่แกจำได้^^"

เคยมีคนบอกว่าฉันไม่สนหัวใคร แต่ไม่มีใครรู้ว่าฉันจำดีเทลต่างๆของคนสำคัญของฉันได้ โดยเฉพาะกลิ่น และความชอบของแต่ละคน

"เอ้อนี่ๆ พี่แทนคะนี่ค่ะลูกศร ลูกศรนี่พี่แทนแฟนเนออนเอง^^" ฉันหันกลับไปมองคนที่ถูกดึงแขนมาแนะนำให้รู้จัก เห็นยัยเนออนเรียกพี่แถมเป็นเพื่อนพี่ปริญ ฉันเลยก้มหัวให้เล็กน้อยในฐานะที่อ่อนกว่า พี่แทนของยัยเนออนหน้าตาดีสูงตี๋ หน้าตาไม่ต่างจากในรูปที่ฉันเห็นข้างๆเทียนหอมเท่าไหร่

ฉันมองมือเนออนที่ควงแขนเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนสายตามองหน้าเจ้าตัว

"ไง หล่อมะ"

"สวัสดีค่ะพี่แทน"

"สวัสดีครับ ได้ยินชื่อน้องลูกศรมานานมาก และเห็นแค่รูป วันนี้ได้เจอกันสักทีนะ" คนที่ยิ้มไม่หุบเลยคือเนออน ก็ดีที่เธอมีความสุข

"เนออนคงเอารูปฉันให้ดูสินะ"

สองคนนั้นมองหน้ากัน

"เปล่าหรอกครับ พี่เห็นมาจากอีกคน" อีกคน... ถึงยังไม่ได้เอ่ยชื่อออกมาว่าใคร แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกคาดหวังนิดๆ ว่าจะเป็น...

"อ้อ จากน้องพิตต้าครับ"

เหอะ

ฉันกอดอกแล้วลอบหัวเราะออกมา

"คิดว่าใครอ่ะ อาจารย์ปริญเหรอ" เสียงแป๋นๆของยัยเนออนทำให้ฉันตวัดตามองค้อน และพูดประชดออกมา

"ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้วนี่ขนาดคอนโดยังขายทิ้ง รูปจะไปเหลืออะไร สิ่งที่ฉันทำคงจะทำให้เจ็บมาก" พี่แทนพยักหน้าเบาๆ

"ครับเจ็บมาก พี่รู้จักกับไอ้ปริญก็เพราะมันอกหักนี่แหละ"

"..." ฉันตั้งใจฟัง

"นานมากกว่ามันจะทำใจได้ เป็นปี สุดท้ายก็ต้องทำตัวให้ยุ่งเพื่อไม่คิดฟุ้งซ่าน"

เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกพูดไม่ออก ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าใครจะเสียใจแค่ไหน หรือเสียใจมากขนาดนี้ แต่ฉันแค่ไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆที่เขามีให้ มาคาดหวังอะไรในตัวฉันอีก

'ที่คุณพ่อทำแบบนั้นก็เพราะคุณพ่อรัก และหวังดีกับลูกนะลูกศร'

ฉันได้ยินประโยคแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต...

อย่ามารักฉัน ถ้ารักแล้วบังคับให้ฉันเป็นแบบที่ตัวเองอยากให้เป็น ฉันอยู่กับพี่ปริญเพราะเซ็กซ์ แค่นี้จริงๆ และคิดว่าเราชอบมันเหมือนกันเลยอยู่ด้วยกันได้ แต่หลังๆฉันรู้สึกว่าเขาข้ามเส้นคู่นอนเกินไป

"มีเหตุผลอะไรเหรอครับ" แฟนยัยเนออนถามฉันทั้งที่ยังส่งยิ้มกลับมา

"ไม่มีเหตุผลอะไรหรอกค่ะ แค่ตอนนั้นไม่อยากได้"

ฉันเว้นช่วง และริมฝีปากก็ค่อยๆยกยิ้มขึ้นมา

"แต่ตอนนี้... อยากได้แล้ว"

เนออนมองหน้าฉันสลับกับแฟนตัวเองด้วยสีหน้าตกใจ อธิบายยาวเหยียดแค่ไหนสุดท้ายก็สรุปว่าฉันเอาตัวเองเป็นที่ตั้งอยู่ดี คำตอบของฉันเมื่อกี้คัดมาดีแล้ว ตรง ไม่ต้องอ้อม แสดงเจตนาของตัวเองชัดเจน

"ลูกศร... กะ แกตรงไปเปล่า พี่แทนคะลูกศรรับปากแล้วว่ารอบนี้จะจริงจัง พอจะช่วยอะไรได้ไหม"

ฉันรับปากตอนไหน?

ทว่าพี่แทนส่ายหน้าน้อยๆ

"ยากครับ ชีวิตมันตอนนี้มีแค่งาน พยาบาลที่วอร์ดก็ชอบเยอะมาก ต่อให้ดีแค่ไหน ดูแลมันส่งข้าวส่งน้ำก็โดนปฏิเสธกลับมา พี่ว่าปล่อยมันไปเถอะครับ"

"พี่แทนไม่รู้เหรอคะว่าเขาจะแต่งงานกับน้องสาวของฉัน"

เนออนพยักหน้ายืนยันหงึกๆ แต่แฟนของเธอไม่มีทีท่าจะตกใจสักนิด ยังยิ้มยังไงก็แบบนั้น มองฉันยังไงก็แบบเดิม

"อ้อใช่ๆ เนออนเพิ่งรู้เมื่อกี้เหมือนกัน พี่แทนรู้มาก่อนไหมคะว่าอาจารย์ปริญจะแต่งงาน"

"รู้" คำตอบสั้นๆ ทำคนตรงข้ามฉันจ้องหน้าแฟนตัวเองด้วยสายตามองค้อน ก่อนที่ฉันจะถามต่อและเข้าเรื่อง

"ที่เขาจะแต่งงานกับลูกโซ่ เพราะเขาจะแก้แค้นฉัน?"

"เปล่าครับ เท่าที่รู้มาเหมือนมันไม่รู้สึกอะไรแล้วมากกว่า โดยเฉพาะกับน้องลูกศร มันเลยไม่สนใจว่าคนแต่งงานด้วยจะเป็นน้องสาวอดีตคู่นอนอย่างน้องรึเปล่า แค่แต่งๆตามคำขอพ่อแม่"

ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เหมือนหัวใจกำลังเต้นช้าลงเรื่อยๆและตัวชาวาบ แต่เมื่อฉันนิ่งไปเนออนก็รีบจับมือแฟนของเธอหมับ จนเขาต้องรีบอธิบายต่อ

"เอ่อ พี่ไม่ได้พูดให้ลูกศรเสียใจนะครับ พี่แค่บอกในมุมมองที่พี่รู้ แต่ไอ้ปริญมันไม่ใช่ปริญคนเดิม... ถ้าเรื่องหัวใจมันปิดกั้นทุกคน เผลอๆแต่งงานกับน้องลูกโซ่ไป มันอาจจะไม่มีวันรักก็ได้"

"..."

ถึงจะรู้สึกว่าหัวใจเต้นช้าลง แต่สิ่งที่รู้มากลับกระตุ้นความอยากเอาชนะที่มีอย่างก้าวกระโดด ฉันลืมเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับลูกโซ่เพื่อเอาคืนฉันแล้ว... ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากแข่งเพื่อทำให้ใครเจ็บที่สุด

แต่ก้นลึกของหัวใจที่ยังพอมีความรู้สึกอยู่บ้าง

มันอยากเอาชนะหัวใจที่ปิดตายของเขา...

ถ้าชนะเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น... เพราะเขาจะเป็นของฉันแค่คนเดียว

"ถ้าฉันรับปากว่าครั้งนี้ฉันจริงจัง พี่แทนช่วยฉันได้ไหมคะ..."