เมื่อกลับมาที่บ้าน พราวฟ้าก็มานั่งเขียนไดอารี่ ซึ่งครั้งนี้เป็นการเขียนที่เธอมีความสุขที่สุด เพราะเจ้าชายที่อยู่ในไดอารี่ของเธอมาปรากฏตัวในชีวิตจริงอย่างไม่คาดฝัน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เธอน่าจะได้ร่วมงานกับภูบดี ซึ่งมันเกินฝันสำหรับเธอ
“ไปสัมภาษณ์งานเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงของมารดาเอ่ยถามด้วยความอาทร หลังจากเห็นบุตรสาวออกจากห้องในช่วงเย็น
“น่าจะได้งานนะคะแม่ แต่มันมีอะไรที่น่าตกใจกว่านั้นอีก” พราวฟ้ายิ้มแก้มแทบปริเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวัน
“มีอะไรให้ลูกสาวแม่ตื่นเต้น ฮึ” นางสายใจถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ไม่ว่านานแค่ไหนบุตรสาวก็ยังดูเป็นเด็กเสมอสำหรับนาง
“ก็พราวได้เจอคนที่ช่วยพราว สมัยที่บ้านเราไฟไหม้ด้วยแหล่ะแม่” พราวฟ้าเล่าอย่างมีความสุข
“เขาชื่ออะไรน้า แม่จำไม่ได้ รู้แต่ว่าเขามีน้ำใจกับเราสองคนแม่ลูกเหลือเกิน” นางสายใจย้อนนึกถึงวันนั้นด้วยความรู้สึกขอบคุณชายหนุ่มผู้นั้นเหลือเ
