“ตามผมมา” ภูบดีกล่าวกับหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าเธอไปที่ลิฟท์ ซึ่งเป็นลิฟท์ที่ไว้ใช้ส่วนตัวของเขา เมื่อทั้งคู่เข้ามาในลิฟท์ ทุกอย่างก็เต็มไปด้วยความเงียบ พราวฟ้ารู้สึกประหม่าเป็นอย่างมากที่ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะพาเธอไปที่ใด และเธอก็ไม่กล้าถามเขา เธอได้แต่ทำตามทุกอย่างที่เขาสั่ง
“เอ่อ...บอสคะ เราจะไปที่ไหนคะ พราวจะได้เรียกแทกซี่ไปถูกที่” พราวฟ้าเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เธอชั่งใจอยู่พักใหญ่ การไม่รู้อนาคตทำให้เธออึดอัดอย่างมาก
“แล้วใครบอกคุณว่าผมจะให้คุณไปแทกซี่” ภูบดีกล่าวด้วยความขบขัน
“ไม่มีใครบอกค่ะ แต่พราวคิดเอง” พราวฟ้ากล่าวเสียงเบา
“อ๋อ..สายมโนนี่เอง” เมื่อเห็นอาการแบบนั้นของหญิงสาว เขาจึงรู้สึกสนุกขึ้นมาที่ได้แกล้งเธอ
“แล้วจะให้พราวไปยังไงล่ะคะ แทกซี่ก็ไม่ใช่ หรือว่าจะรถเมล์” พราวฟ้ากล่าวตามจริง เธอไม่ได้ประชดแต่อย่างใด อาจจะเป็นนโยบายของบริษัท ที่ไม่ให้พนักง
