หนี้เสน่หาสัญญาแค้น

แค่สัญญายังรักษาไม่ได้เลย...1

สิบห้าปีที่แล้ว

เด็กหญิงธัญสิตาในวัยห้าขวบเดินเข้ามาหาภาวิตซึ่งกำลังแตกเนื้อหนุ่ม ซึ่งตอนนั้นภาษิตกำลังจะขึ้นมัธยมศึกษาตอนต้น บ้านของทั้งคู่มีรั้วติดกัน ดังนั้นทั้งภาวิตและธัญสิตาต่างเป็นเพื่อนเล่นกันมาตลอด ภาวิตคือพี่ชายที่แสนดีและเป็นเจ้าชายในฝันของธัญสิตา เขาคอยปกป้องเธอจากคนที่มารังแก และยังคอยเล่นเป็นเพื่อนเธอแม้ว่าทั้งคู่จะอายุห่างกันมากเท่าใดก็ตาม

ทุกครั้งที่ธัญสิตามาหาภาวิต เด็กน้อยจะได้รับรอยยิ้มอันอบอุ่นจากพี่ชายข้างบ้านของเธอ ตอนนั้นโลกทั้งใบของธัญสิตาก็มีเพียงแต่ภาวิตเท่านั้น หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมากที่มีเขามาอยู่ใกล้ๆเธอ

“พี่ว่านโตขึ้นพี่ต้องแต่งงานกับแอมนะคะ แอมไม่ยกพี่ว่านให้ใครหรอก” ธัญสิตากล่าวด้วยความไร้เดียงสา เพราะเธอคิดเช่นนั้นจริงๆ การแต่งงานทำให้เธอสามารถอยู่ใกล้กับภาวิตได้ตลอดไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าความหมายของการแต่งงานคืออะไร

“แก่แดดใหญ่แล้วเรา เป็นผู้หญิงมาพูดเรื่องแบบนี้ก่อนมันไม่ดีรู้มั้ย ห้ามไปพูดแบบนี้กับใครเด็ดขาดนะ” ภาวิตโตพอที่จะเข้าใจเรื่องการแต่งงาน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่เด็กหญิงวัยห้าขวบกำลังขอเขาแต่งงานอยู่

“ก็แอมไม่อยากให้พี่วานอยู่กับแอมตลอดไปไงคะ แค่นี้แอมผิดด้วยเหรอ ไม่รู้แหล่ะพี่วานสัญญามาเลยค่ะ ฮือๆๆๆ” ธัญสิตาหน้าเสียเมื่อโดนเอ็ดจากพี่ชายข้างบ้าน แต่สิ่งที่เธอแสดงออกต่อมานั่นคือร้องไห้ จนชายหนุ่มต้องรีบตอบตกลง เพราะเขาคิดว่ามันคงไม่เสียหายอะไร หากว่าทั้งเขาและธัญสิตาโตขึ้นแล้วทั้งคู่ต้องแต่งงานกัน

“ได้สิ แอมก็ต้องรักษาสัญญากับพี่ด้วยนะ” ภาวิตกล่าวพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับธัญสิตา เด็กหญิงมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที ทำให้ภาวิตยิ้มตามด้วยความอ่อนโยนเช่นกัน

ความผูกพันของทั้งสองคนนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้น ธัญสิตาจะคอยเดินตามเด็กหนุ่มที่กำลังเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นเช่นภาวิตอยู่ตลอดเวลา จนเป็นภาพที่ชินตาของผู้ใหญ่ทั้งสองบ้าน แต่แล้วความสุขนั้นกลับไม่ได้อยู่กับทั้งคู่ตลอดไปดังเช่นคำสัญญา เมื่อครอบครัวของภาวิตต้องย้ายไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา พอธัญสิตาซึ่งตอนนั้นอยู่ในวัยสิบขวบทราบเรื่อง เธอร้องไห้อย่างหนัก ในขณะที่ภาวิตก็สงสารหญิงสาวเป็นอย่างมาก

“พี่ว่านไม่ไปได้มั้ยคะฮือๆๆ” เสียงของเด็กหญิงธัญสิตาแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์