หนี้เสน่หาสัญญาแค้น

เลขาท่านประธาน...2

“ใครคือนางวันทองสองใจ คุณได้แต่ดูถูกคนอื่นแล้วตัวคุณล่ะมีดีอะไร คุณหายเงียบไปกี่ปีแล้ว แล้วพอกลับมาก็มากล่าวหาฉัน แบบนี้มันสมควรทำแล้วเหรอ” ธัญสิตาเปล่งเสียงออกมาด้วยความน้อยใจ เธอเฝ้ารอการติดต่อกลับจากชายหนุ่มตลอด แต่ก็ไม่มีวี่แววที่เขาจะติดต่อกลับมา จนกระทั่งครอบครัวของเธอล้มละลายจนต้องขายบ้าน นั่นยิ่งทำให้ความหวังที่จะได้รับการติดต่อจากเขามันแทบจะหมดลง แต่วันนี้พอเขามาอยู่ตรงหน้า หญิงสาวกลับเจ็บปวดเสียกว่าการเฝ้ารอชายหนุ่มอย่างไม่มีกำหนดเสียอีก

“กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกเลย มันทุเรศเหลือทน” ภาวิตกล่าวถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในใจอย่างที่เขาไม่สามารถลืมมันได้

“คุณก็อธิบายมาสิว่าฉันไปทำอะไรให้คุณ นี่อะไรกล่าวหาฉัน โดยที่ไม่ยอมให้ฉันอธิบายอีก” ธัญสิตาเหลืออดกับเขาเหลือเกิน แต่เธอก็อยากรู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขา ทำไมเขาถึงทำร้ายเธอด้วยคำพูดเช่นนี้

“สิ่งที่ฉันเห็นมันเกินกว่าคำอธิบายของเธอจะลบล้างได้ อย่าเสียเวลามาแก้ตัวเลย ข้อเสนอที่ฉันยื่นให้ มันคือสิ่งเดียวที่คนแบบเธอสมควรได้ ถ้าช้ากว่านี้ฉันเปลี่ยนใจ พ่อเธออาจจะเสียโอกาสที่จะได้ผ่าตัดเปลี่ยนไตไปตลอดชีวิตนะ” ภาวิตกล่าวทุกอย่างเหนือกว่าธัญสิตาชัดเจน หญิงสาวสับสนเหลือเกิน นี่เขารู้ได้ยังไงว่าพ่อของเธอเป็นไตวาย จำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนไต และตอนนี้ก็มีไตที่ได้จากการบริจาค แต่หญิงสาวยังไม่มีค่าใช้จ่ายสำหรับค่าผ่าตัดเปลี่ยนไต ธัญสิตาควรทำอย่างไรดี

“ฉันไม่สนใจข้อเสนอที่อุบาทว์ของคุณหรอก สำหรับฉันพี่ว่านได้ตายไปแล้ว” ธัญสิตาตัดสินใจตอบออกไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง

“เธอมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว ก็ตามใจนะถ้าเธอเลือกเดินออกไปจากที่นี่ โอกาสเดียวที่พ่อของเธอจะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไตมันคงหมดลง ถ้าตัดสินใจแล้วก็เชิญเดินออกจากห้องไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเสียเวลากับคนไม่รักษาคำพูดแบบเธอ” ภาวิตกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะหมุนเก้าอี้หันหลังกลับไปยังหน้าต่างกว้างที่มองเห็นวิวของกรุงเทพมหานครชัดเจน

ธัญสิตายืนลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะหมุนตัวเพื่อเดินออกไปยังประตู มือของหญิงสาวยังคงจับประตูไว้ด้วยความลังเล เธอควรทำอย่างไรดี โอกาสเดียวของพ่ออยู่ในกำมือของเธอ เขาคือคนที่เธอเฝ้ารอมาตลอด การที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้กับคนที่รอ โดยที่เธอไม่เหลือศักดิ์ศรี ธัญสิตาควรเลือกแบบนั้นมั้ย