บทนำ.2
1351 Words
“กุญแจรถอยู่ไหนคะ”
แสนหวานถามหลังจากที่พาบารเมษฐ์มายังโซนจอดรถหน้าร้าน อันที่จริงหากบารเมษฐ์ตั้งใจจะมาดื่มเขาก็ไม่ควรขับรถมาเอง เพราะเมาทีไรก็ลำบากเธอทุกที ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยถามว่าทำไมเขาถึงไม่นั่งแกร๊บหรือเรียกคนขับรถจากบ้านตระกูลศุภกิจหิรัญมาส่งก็ได้แต่บารเมษฐ์ก็ไม่ทำ และคำตอบที่แสนหวานได้รับก็คือ…
“ผมอยากขับรถมาเองคุณมีปัญหาอะไรไหม”
ทำไมจะไม่มีปัญหาล่ะ ในเมื่อทุกครั้งที่เขาเมาคนที่ต้องทำหน้าที่เป็นคนขับรถชั่วคราวก็คือเธอนี่แหละ มีคำในใจเป็นหมื่นล้านคำที่แสนหวานอยากจะเอ่ยออกไป แต่ก็นั่นละ ใครอยากจะมีปัญหากับเจ้านายกันล่ะ งานสมัยนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ แถมเจ้านายก็ยังหล่อมากและให้ทริปหนักทุกครั้งที่เรียกใช้บริการ แสนหวานเลยให้อภัยในส่วนนี้ได้
“ในแจ็กเก็ต”
แสนหวานคิดว่ากุญแจรถของบารเมษฐ์อยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตด้านนอก มือเรียวที่กำลังจะล้วงในกระเป๋าเสื้อของอีกฝ่ายถึงกับชะงักเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“ในแจ็กเก็ต หมายถึงด้านในแจ็กเก็ต ไม่ใช่กระเป๋าด้านนอก”
แสนหวานหน้าตาตื่นตะลึงในตอนแรก แต่เพราะรู้จักนิสัยของอีกฝ่ายพอควร ปกติบารเมษฐ์ก็ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองอยู่แล้ว หลายๆ เรื่องเขาจะค่อนข้างไร้เหตุผล เจ้าตัวจะใช้เหตุผลก็เฉพาะในเรื่องงานเท่านั้น เรียกง่ายๆ ว่าเขาเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลนั่นแหละ หญิงสาวซ่อนแววตาตื่นตกใจเอาไว้ในครู่ต่อมา กระแอมในลำคอเล็กน้อยก่อนจะขออนุญาต
“หวานขออนุญาตนะคะ”
“ขออนุญาตอะไร ขออนุญาตล้วงผมเหรอ”
แสนหวานไม่เคยรู้สึกอยากหยุมหัวเจ้านายมากขนาดนี้ แต่ที่หญิงสาวทำได้นั่นก็คือการอดทนและอดกลั้น แสนหวานเค้นเสียงรอดไรฟัน แต่เนื้อหาที่เอ่ยออกไปนั้นก็ยังคงสุภาพเฉกเช่นเดิม
“ขออนุญาตหยิบกุญแจรถค่ะ”
“ก็เอาสิ”
ความอยากหยุมหัวอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แต่ที่แสนหวานทำได้ก็คือการข่มกลั้นอารมณ์ ค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปหยิบกุญแจรถที่กระเป๋าเสื้อด้านในแจ็คเก็ตของบารเมษฐ์อย่างระมัดระวัง พอได้อย่างที่ใจต้องการก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก รีบจัดการปลดล็อครถแล้วจัดการยัดร่างสูงของเจ้านายหนุ่มเข้าไปด้านในด้วยท่าทางที่ค่อนข้างลำบากเพราะบารเมษฐ์ตัวใหญ่กว่าหญิงสาวอยู่มาก ทว่าสุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี
“หวานคาดเข็มขัดให้นะคะ”
แสนหวานโน้มตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้บารเมษฐ์ ลมหายใจอุ่นที่รินรดลงข้างแก้มอย่างไม่ตั้งใจทำเอาแสนหวานหน้าร้อนผ่าว มือเล็กที่กำลังจัดการล็อคเข็มขัดนิรภัยเข้ากับเค้าเสียบชะงักกึก หัวใจของหญิงสาวพลันเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่ชั่วเสี้ยววินาทีทุกอย่างก็ดำเนินต่อคล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
แสนหวานรีบถอยตัวออกมาอย่างระมัดระวัง บารเมษฐ์เองก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ตอบรับหญิงสาวด้วยการพยักหน้า แสนหวานจึงดันประตูปิดแล้วจัดการเดินอ้อมด้านหน้ารถไปที่ฝั่งคนขับ
“คุณเมษฐ์จะหลับก็ได้นะคะ พอถึงคอนโดฯ เดี๋ยวหวานปลุก”
“อืม”
บารเมษฐ์ครางรับในลำคอก่อนที่เขาจะปิดเปลือกตาลง แสนหวานจึงเคลื่อนรถออกไปจากหน้าไนต์คลับหรูอย่างระมัดระวัง พร้อมกับการผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ผมช่วยครับ”
ทันทีที่รถจอดสนิท ยามหน้าคอนโดฯ หรูย่านสุขุมวิทที่แสนหวานคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีก็กุลีกุจอมาช่วยแสนหวานพาบารเมษฐ์ลงจากรถด้วยท่าทางกระตือรือร้น
“ขอบคุณมากนะคะ”
แสนหวานไม่ปฏิเสธความมีน้ำใจของลุงยามเพราะบารเมษฐ์ก็ตัวหนักไม่ใช่น้อย พอพาบารเมษฐ์ลงจากรถได้ แสนหวานก็จัดการยกท่อนแขนแกร่งข้างหนึ่งของบารเมษฐ์พาดบ่าของตัวเองคล้ายตอนที่พยุงอีกฝ่ายออกมาจากไนต์คลับ ลุงยามเองก็กำลังจะทำแบบเดียวกันแต่คนที่หลับตาในตอนแรกเปิดเปลือกตาขึ้น
“แค่แสนหวานคนเดียวก็พอครับลุง”
ได้ยินแบบนั้นลุงยามก็ถอยออกไปพร้อมทำท่าตะเบ๊ะให้ด้วยความเคารพ คนที่ต้องรับบทหนักก็คือแสนหวาน อดไม่ได้ที่ต้องลอบผ่อนลมหายใจ ดวงตากลมโตเหลือบมองเจ้านายหนุ่ม สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ก่อนที่เขาจะหลุบสายตาลงต่ำมองแสนหวานที่หลบสายตาไม่ทัน
“ทำไม มองหน้าผม คุณไม่พอใจอะไร”
“หวานจะไม่พอใจอะไรได้ล่ะคะคุณเมษฐ์”
ประชดประชันกลับไปได้เพียงเท่านั้นแสนหวานก็พยุงคนตัวโตกว่าเขาไปในลิฟต์ จัดการกดหมายเลขชั้นสามสิบเอ็ดซึ่งก็คือชั้นที่บารเมษฐ์พักอยู่ แสนหวานไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของหญิงสาวอยู่ในสายตาของบารเมษฐ์ที่มองเธอผ่านผนังลิฟท์ที่เป็นกระจกเงา พอแสนหวานหันกลับมามองตรงก็สบเข้ากับนัยน์ตาคมเข้าอย่างจัง และสุดท้ายแสนหวานก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา เพราะจู่ๆ ก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งๆ ที่บารเมษฐ์ก็แค่มองเฉยๆ มองอย่างที่เขาเคยมอง
น่าจะเป็นอย่างนั้น
ดวงตากลมโตแสร้งจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขระดับชั้นที่ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นสูงเรื่อยๆ และสายตาของแสนหวานก็ยังคงอยู่ที่เดิมจนกระทั่งลิฟต์หยุดที่ชั้นสามสิบเอ็ด
“ถึงแล้วค่ะ”
บารเมษฐ์ก้าวเท้าออกจากลิฟต์พร้อมกับแสนหวานที่ยังคงช่วยประคองเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูและช่วยพาบารเมษฐ์ไปส่งถึงห้องนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ร่างสูงถึงช่วงอกอย่างเสร็จสรรพ
“คุณเมษฐ์ต้องการอะไรอีกหรือเปล่าคะ ถ้าไม่ต้องการอะไรแล้วหวานจะได้กลับ”
“คุณ”
“คะ”
“ผมต้องการคุณ”
ดวงตากลมโตพลันเบิกกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่ทันตั้งตัวร่างของแสนหวานก็ปลิวหวือไปอยู่บนเตียงนอนด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกตอนที่บารเมษฐ์ยกตัวขึ้นหนือร่างของเธอ ซ้ำยังกดแนบข้อมือเล็กไว้กับที่นอนนุ่มอย่างรวดเร็ว
“คุณเมษฐ์ จะทำอะไรคะ”
แสนหวานร้องถามเสียงหลง หญิงสาวพยายามดิ้นขลุกขลักแต่เพราะน้ำหนักของร่างสูงที่กดทับลงมาทำให้หญิงสาวแทบกระดิกตัวไม่ได้ ระยะห่างระหว่างใบหน้าที่ลดน้อยถอยลงทุกทีทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นระส่ำอย่างไม่อาจควบคุม
“คุณเมษฐ์…”
ไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคดี ริมฝีปากอุ่นจัดของบารเมษฐ์ก็ทาบทับลงมา ขยับริมฝีปากหยอกเย้ากลีบปากนุ่มอย่างเร่งเร้าทำเอาแสนหวานหัวหมุนไปกับสัมผัสที่ไม่คุ้นชิน
“คะคุณเมษฐ์ ยะหยุดก่อนค่ะ”
แสนหวานร้องท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน แต่ดูเหมือนคนเหนือร่างไม่คิดจะผ่อนปรน เขาถอนริมฝีปากออกห่างเพียงชั่วเสี้ยวนาทีแล้วฝังเรียวปากอุ่นลงมาใหม่ ทว่าครั้งนี้กลับแนบแน่นเสียยิ่งกว่าตอนแรก
แสนหวานอยากจะผลักไสอีกฝ่ายให้ออกห่าง ทว่าเรี่ยวแรงของเธอช่างน้อยนิด นอกจากมือทั้งสองข้างของหญิงสาวจะถูกมือหนาพันธนาการเอาไว้แล้ว หัวใจของเธอกลับโอนอ่อนผ่อนตามสัมผัสวาบหวามที่ชายหนุ่มปรนเปรอ ความรู้สึกนึกคิดที่จะต่อต้านถูกกระชากปลิดปลิว
และแสนหวานก็เผลอไผลไปกับสัมผัสแสนหวานและแสนเอาแต่ใจของบารเมษฐ์
- Writer
