“คุณจะอยู่ในสภาพนี้จริงๆ ใช่ไหม”
“ค่ะ”
แสนหวานพยักหน้าหงึกๆ หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นเพื่อจะได้สนทนากับบารเมษฐ์ที่กำลังนั่งลงบนเตียงได้สะดวก แต่เพราะสภาพกายที่ไม่อำนวยสุดท้ายบารเมษฐ์ก็ต้องช่วยเหลือด้วยการรวบตัวของเธอที่มีผ้าห่มพันรอบตัวขึ้นมาจัดท่าให้นั่งพิงหลังกับพนักเตียง ใจจริงเขาก็อยากจะจับเธอมานั่งบนตักแต่เกรงว่าแบบนั้นแสนหวานจะเขินอายจนทนไม่ไหว เลยใช้วิธีการทาบมือกับที่นอนขังร่างเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มเอาไว้ในกรงแขนแทน
“ขอบคุณค่ะ”
แสนหวานเอ่ยด้วยท่าทางขวยเขิน ทนมองใบหน้าคมคายได้แว่บเดียวก็ต้องหลุบสายตาลงต่ำ ช้อนสายตาขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงทุ้มของบารเมษฐ์
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องฉาบฉวย เป็นเรื่องที่ผมตั้งใจ ตั้งใจมานานแล้วด้วย”
ได้ยินแบบนั้นมือเรียวที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มก็ยึดเนื้อผ้าเอาไว้จนยับย่น ดวงตากลมสวยสั่นไหวยามสบตาคมที่สะท้อนถึงความจริงจัง แสนหวานเขินอ
