“เอ่อ คุณเมษฐ์จะไม่ถามอะไรสักหน่อยหรือคะ”
“ทำไมต้องถาม ในเมื่อมิสเตอร์หลินไม่ได้นัดผม คุณแค่เอาชื่อเขามาอ้างเพื่อกันรินรดีออกจากไม่ใช่หรือไงกัน”
บารเมษฐ์ตอบตอนที่เขาเอื้อมมือไปกดลิฟต์ เขาต้องกลับขึ้นไปบนห้องทำงานเพราะสัมภาระยังอยู่บนนั้น แสนหวานเองก็เช่นกัน
“แหมมมม คุณเมษฐ์รู้ทันไปหมดเลยนะคะ”
“ผมรู้ทุกเรื่องที่ผมอยากจะรู้”
ร่างสูงตอบตอนที่ก้าวขาเข้าไปในลิฟต์ แสนหวานเองก็ก้าวตามเขาเข้าไป หากเป็นในยามปกติแสนหวานคงไม่กล้าใช้ลิฟต์สำหรับผู้บริหาร แต่ตอนนี้เธอทำหน้าที่ติดตามผู้บริหารอยู่จึงได้รับสิทธิพิเศษในเรื่องนี้อย่างไร้ข้อกังขา
“โดยเฉพาะเรื่องที่คุณอยากหยุมหัวผม ทะเลาะกับประตูห้องทำงานผมนั่นก็ด้วย”
คำพูดแสนตรงไปตรงมาและย้ำชัดเป็นครั้งที่สองของวันทำเอาแสนหวานอับอายจนทำตัวไม่ถูก จะค้านออกไปก็ทำไม่ได้เพราะมันคือเรื่องจริงทั้งนั้น
“เรื่องบางอย่างถ้าเราปล่อยผ่านไปได้ อารมณ์ของเราก็จะแจ่ม
