เสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างหนักแน่นทำเอาแสนหวานซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก ความกังวลใจความหวาดกลัวถูกปัดเป่าในฉับพลัน จู่ๆ ขอบตาทั้งสองข้างของหญิงสาวก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ บารเมษฐ์เหลือบมองร่างบางแว่บหนึ่งก่อนที่เขาจะตรึงสายตาไว้กับถนนเบื้องหน้าตามเดิม ตอนนี้เขาทิ้งห่างจากรถกระบะที่กำลังขับไล่บี้ได้พอสมควร ต้องขอบคุณสมรรถนะที่ยอดเยี่ยมของรถยนต์ที่เขาเลือกมา
“ไม่ต้องร้องไห้นะแสนหวาน คุณไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก เชื่อผม”
ตอนที่พูดบารเมษฐ์ไม่ได้ปล่อยมือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่แม้แต่เสี้ยวนาที ซ้ำยังกระชับแน่นเสียยิ่งกว่าตอนแรก ดวงตากลมโตที่มีม่านน้ำตาบางๆ เคลือบหันไปมองอีกฝ่ายอย่างขอบคุณ
“ขอบคุณนะคะคุณเมษฐ์”
บารเมษฐ์ไม่ทันได้ตอบรับอะไร เสียงไซเรนตำรวจก็ดังขึ้น แสนหวานหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นรถตำรวจกำลังขับตีขนาบข้างรถกระบะสีดำที่ตอนนี้หักเลี้ยวหนีเข้าไปในป่ารก บารเมษฐ์เองก็มองเหตุการณ์ผ่านกระจกม
