EP. 6 เขาผู้ไม่ปล่อยให้เธอล้มอีกครั้ง

1718 Words
เช้าวันนั้นอากาศอบอุ่น แสงแดดลอดผ่านช่องไม้หน้าร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ของนลิน กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยตลบไปทั่วร้าน เสียงหัวเราะของปรีย์ที่กำลังวิ่งเล่นกับแมวน้อยตรงมุมหน้าต่างทำให้หัวใจของนลินอ่อนโยนอย่างน่าแปลก เธอสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอาง มีเพียงรอยยิ้มที่ซื่อตรงและอ่อนหวาน นลินใช้เวลาช่วงสายในการเตรียมแป้งขนมใหม่สำหรับรอบบ่าย ก่อนจะตัดสินใจออกไปตลาดในละแวกนั้นเพื่อซื้อวัตถุดิบเพิ่ม “แม่จะไปแป๊บนึงนะลูก อยู่กับคุณน้านะครับ” เธอก้มลงหอมแก้มปรีย์ก่อนจะหยิบกระเป๋าผ้าแล้วก้าวออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ ตลาดสดยามสายค่อนข้างเงียบ ผู้คนบางตา พ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงทักทายคุ้นเคย นลินเดินเลือกของด้วยสีหน้าผ่อนคลาย จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าเร็ว ๆ ตามหลังเธอมาอย่างผิดปกติ “ขอโทษครับ...คุณนลินใช่ไหมครับ?” เธอหยุดกึก ชายแปลกหน้าสวมหมวกแก๊ปและแว่นดำยืนขวางทาง กลิ่นอายไม่น่าไว้วางใจแผ่ซ่านทันที เขายื่นนามบัตรปลอมให้ แล้วพยายามสอบถามเรื่องอดีตสามีของเธอ “ดิฉันไม่สะดวกคุยเรื่องนั้นค่ะ” นลินตอบอย่างสุภาพแต่ชัดเจน แล้วรีบเดินเลี่ยง แต่ชายคนนั้นกลับคว้าแขนเธอไว้แน่น ดวงตานลินเบิกโพลง เธอพยายามดิ้นหนี “ปล่อยนะคะ! คุณไม่มีสิทธิ!” เสียงขู่แผ่วแต่ดุดันดังขึ้นจากทางด้านหลัง “ปล่อยเธอซะ ก่อนที่ฉันจะหักกระดูกแกทีละข้อ” น้ำเสียงนี้...นลินจำได้ทันที ลีออง เดล รอสโซ ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนถึงข้อศอก แววตานิ่งเย็น แต่เปี่ยมไปด้วยความอันตราย ชายแปลกหน้าปล่อยมืออย่างตกใจแล้วรีบเดินหนีไปทันทีโดยไม่หันกลับมา นลินยืนตัวสั่น หัวใจเต้นรัว เธอกำลังจะพูดขอบคุณ แต่ลีอองกลับก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเข้มจ้องลึกลงมาในดวงตาเธอ “คุณไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีใครคอยดูแลเลยหรือไง?” “ฉันไม่ใช่คนสำคัญอะไรขนาดนั้น...” “คุณเป็นแม่ของเด็กคนนั้น” เขากัดฟันต่ำเสียง พร้อมเอื้อมมือดึงถุงของเธอไปถือแทน “คุณควรจะปลอดภัยกว่านี้” นลินอึ้ง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องสนใจชีวิตของเธอขนาดนั้น เธออยากปฏิเสธ อยากกันเขาออกห่าง แต่ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างสูงข้างตัวมันทำให้เธอทำไม่ได้เลย “ฉันแค่...อยากใช้ชีวิตเงียบ ๆ กับลูกค่ะ” “ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันยุ่ง” ลีอองหันมาสบตาเธออีกครั้ง “ก็อย่าทำให้ฉันเป็นห่วง” นลินสะอึก คำพูดของเขาหนักแน่นจนเธอหายใจไม่ทั่วท้อง เขาส่งเธอกลับถึงหน้าร้านโดยไม่พูดอะไรอีก ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับขึ้นรถ ปรีย์ที่นั่งรออยู่ตรงม้านั่งหน้าบ้านเห็นเขาเข้าก็รีบวิ่งเข้าไปหา “คุณลุง~! ขอบคุณที่พาแม่กลับบ้านนะครับ!” เสียงใสของเด็กน้อยทำให้ลีอองย่อตัวลงยิ้ม “เรียกฉันว่าลีอองก็พอ” ปรีย์หัวเราะคิก “ได้ครับ ลีออง!” เสียงหัวเราะนั้นเหมือนละลายอะไรบางอย่างในอกเขาไปหมด... ขณะที่เขาเดินกลับขึ้นรถ เขาหันมามองนลินอีกครั้ง เห็นเธอยืนมองเขาอยู่เงียบ ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนระคนหวั่นไหว เขาไม่ได้พูดอะไรอีก...แต่ในใจเขามีคำหนึ่งดังชัด “ระวังหัวใจไว้ให้ดี...นลิน” วันถัดมา ลีอองยังรู้สึกแปลก ๆ ในใจ ราวกับภาพใบหน้าอ่อนโยนของนลินยังติดตรึงอยู่ไม่จางหาย เสียงหัวเราะของปรีย์ยังดังก้องในหัวเขา ในห้องทำงานส่วนตัวที่คลับของเขา บอดีการ์ดคู่ใจเดินเข้ามารายงานบางอย่าง “หัวหน้า คนที่ตามรังควานคุณนลินเมื่อวาน เราสืบได้ว่าเขาเป็นคนของ "หมิงเฉิง" แก๊งคู่แข่งฝั่งฮ่องกง” ลีอองนิ่ง แววตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวทันที “หมายความว่าพวกมันเริ่มจ้องจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ?” “อาจจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าเธอมีไฟล์ลับอะไร แต่อาจสงสัยว่าเธอรู้บางอย่าง” เขาหลับตาแน่นก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง “เพิ่มคนดูแลร้านเธอ อย่าให้พวกมันเข้าใกล้เด็ดขาด” “ครับ หัวหน้า” เขารู้ดีว่าไฟล์นั้นเป็นชนวนของสงคราม และเธอกำลังจะกลายเป็นเป้าโดยไม่รู้ตัว ขณะที่อีกฟากหนึ่งของเมือง นลินกำลังจัดของในร้านอย่างเงียบ ๆ ใจยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่ดวงตานั้น น้ำเสียงนั้น ทำให้เธอหวั่นไหวอย่างน่ากลัว “แม่...วันนี้เราทำคุกกี้ช็อกโกแลตกันนะ!” เสียงใสของปรีย์ดังขึ้น เรียกสติของเธอกลับมา “ได้สิครับลูก” เธอยิ้มบาง ๆ แล้วย่อตัวลงลูบศีรษะเขาเบา ๆ หากนี่จะเป็นวันเงียบสงบสุดท้ายของเธอ เธอจะใช้มันให้เต็มที่กับคนที่เธอรักที่สุด แต่เธอยังไม่รู้เลยว่าจากนี้ พายุใหญ่กำลังจะมาเยือน วันรุ่งขึ้นหลังเหตุการณ์ที่ตลาด นลินพยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอเปิดร้านตั้งแต่เช้า อบขนมปัง ขนมเค้ก และจัดตู้โชว์อย่างละเอียดรอบคอบ ราวกับจะใช้กลิ่นอบอุ่นของขนมปิดบังความสั่นไหวในใจตนเอง แต่ในความเงียบนั้นใจเธอกลับฟุ้งกระจายไปถึงชายคนนั้น "ลีออง เดล รอสโซ" เขาเป็นใครกันแน่? คนธรรมดาไม่มีทางแผ่รังสีคุกคามได้ถึงขนาดนั้น ดวงตาเขามองคนได้ทะลุไปถึงขั้วหัวใจ และแม้เขาจะพูดน้อย แต่ทุกคำที่เปล่งออกมากลับสะเทือนใจเธออย่างรุนแรง เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้นขณะเธอกำลังเช็ดเคาน์เตอร์ นลินเงยหน้าขึ้นแล้วเบิกตากว้าง “คาโยะซัง?” หญิงสาวร่างสูง ผมสีดำขลับในชุดสูทเท่ห์ยืนอยู่ตรงประตู ยิ้มบาง ๆ ให้เธอ คาโยะ ทาเคดะ เพื่อนชาวญี่ปุ่นที่เคยมาเรียนแลกเปลี่ยนและเป็นลูกค้าประจำสมัยเธออยู่กรุงเทพ ตอนนี้อีกฝ่ายเป็นหนึ่งในคนของลีออง “นลินซัง...ฉันแวะมาดื่มกาแฟ” “ค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันชงให้เลย” แต่สีหน้าของคาโยะนั้นดูไม่ใช่แค่คนที่อยากมาดื่มกาแฟ เขามองออกไปรอบร้าน เหมือนกำลังประเมินความปลอดภัย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “เมื่อวาน ลีอองให้ฉันมาตรวจพื้นที่รอบร้านคุณ มีคนของเว่ยลี่เข้ามาในเมือง พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” นลินชะงักมือทันที ใจเต้นแรง เธอวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม “คุณคาโยะ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?” คาโยะถอนหายใจเบา ๆ “สามีคุณเคยเกี่ยวข้องกับการเจรจาข้ามชาติบางอย่าง และดูเหมือนจะมีข้อมูลสำคัญที่องค์กรใต้ดินต้องการ ไม่แน่ว่าไฟล์ลับนั้นอาจจะอยู่กับคุณ” “แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย!” นลินเสียงสั่น “ฉันแค่แม่คนหนึ่งที่อยากเลี้ยงลูกให้ปลอดภัย” “ฉันเข้าใจ” คาโยะวางมือบนไหล่ของเธอเบา ๆ “แต่การไม่รู้ ไม่ได้แปลว่าคุณจะไม่ตกเป็นเป้า” นลินหลุบตาลง หยดน้ำตาไหลลงบนโต๊ะโดยไม่รู้ตัว เธอเหนื่อยเหลือเกินกับการหนี กับการไม่เข้าใจว่าความวุ่นวายเหล่านี้มาจากไหน แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้คือ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกของเธออยู่ในอันตราย ค่ำวันนั้น ลีอองมาถึงร้านหลังปิด เขาไม่ได้แจ้งล่วงหน้า แต่นลินไม่แปลกใจเลยเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ จากด้านหน้า เธอเดินไปเปิด และเห็นเขายืนอยู่ในเงามืด ใบหน้าคมดุดันราวกับมีอะไรที่อยากพูดแต่ลังเล “ฉันรู้เรื่องแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร “คาโยะบอกคุณ?” “ค่ะ...คุณช่วยฉันไว้หลายครั้งแล้ว ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะฉันอีก” ลีอองขยับเข้าใกล้ ดวงตาคมของเขาสะท้อนความเจ็บปวดลึก ๆ ที่เธอมองออกทันที “การปล่อยให้คนอย่างพวกมันทำอะไรคุณนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันเรียกว่าเดือดร้อน” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันไม่อยากเสียอะไรไปอีก” นลินชะงัก เขาพูดเหมือนคนที่เคยสูญเสียบางอย่าง “ฉันเคยมีน้องสาว” ลีอองเริ่มเล่า “เธอเสียไปเพราะพวกหมิงเฉินลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ แต่ฉันไปไม่ทัน ตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่ปล่อยให้ใครต้องเจอแบบเดียวกันอีก โดยเฉพาะคนที่ฉัน...แคร์” คำสุดท้ายนั้นแทบหยุดลมหายใจเธอ เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจคืออะไร แต่หัวใจเธอเต้นเร็วผิดปกติ “คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นเพื่อให้ฉันไว้ใจ” เธอกระซิบตอบ “ฉันไม่ได้พูดเพื่อให้ไว้ใจ ฉันพูดเพื่อให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียว” เขาค่อย ๆ ยื่นมือมาสัมผัสมือเธอเบา ๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านขึ้นมาถึงหัวใจ นลินหลับตาลง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี...ที่เธอรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างเธอจริง ๆ กลางดึกคืนนั้น ลีอองกับเพื่อนสนิทสองคน แดลเนียว กับ คาโยะ ประชุมลับกันในห้องใต้ดินของคลับ “เราได้เบาะแสใหม่เกี่ยวกับไฟล์นั้น” แดลเนียวเปิดแท็บเล็ตแสดงภาพแผนที่ “ดูเหมือนว่ามันอาจถูกซ่อนไว้ในของเล่นของปรีย์ โดยไม่รู้ตัว” “เด็กนั่น?” คาโยะเลิกคิ้ว “เด็กคนนั้นฉลาดมากกว่าที่เราคิดแฮะ” “ไม่มีใครรู้แน่ชัด แต่เราต้องเริ่มขยับก่อนที่พวกมันจะลงมือ” ลีอองกล่าวเสียงหนัก “นายแน่ใจนะว่าต้องปกป้องพวกเขาถึงขนาดนี้?” คาโยะถาม “แน่ใจสิ...เพราะนี่คือครอบครัวเดียวที่ฉันเคยมี”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD