EP.7 ระหว่างความใกล้ชิดและความลับ

1596 Words

เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาในครัวของบ้านไม้หลังเล็กริมซอย นลินนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงมุมโต๊ะทำงานเล็ก ๆ ที่เธอใช้เขียนรายการวัตถุดิบและต้นทุนขนมปังในแต่ละวัน ลูกชายตัวน้อยยังหลับอยู่บนชั้นสอง ขณะที่ใจเธอกลับไม่สามารถสงบลงได้เหมือนเช่นทุกวัน ภาพชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาเย็นชาที่แฝงความห่วงใยวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุด "ลีออง เดล รอสโซ" นลินถอนหายใจเบา ๆ เธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ ทำไมถึงดูเหมือนเอาใจใส่ ทั้งที่เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เป็นแม่หม้าย และไม่มีอะไรที่ควรจะดึงดูดผู้ชายแบบนั้นได้เลย หรือว่าเขาคิดว่าเธอเกี่ยวข้องกับไฟล์นั้นจริง ๆ? นลินหลับตาลงพยายามทบทวน เธอจำไม่ได้เลยว่าสามีเคยพูดอะไรเกี่ยวกับไฟล์ลับอย่างที่คาโยะบอก ไม่เคยเห็นอะไรผิดปกติหรือเธอแค่ไม่ได้สังเกต? เสียงมือถือสั่นบนโต๊ะทำให้นลินสะดุ้ง เธอหยิบขึ้นมา พบว่าเป็นเบอร์ไม่คุ้นโทรเข้า “สวัสดีค่ะ?” “คุณนลินใช่ไหมครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ขนส่งจากบริษัท ABC Express เมื่อวานมีพัสดุตีกลับจากกรุงเทพฯ มาที่ร้านของคุณ ผมอยู่ใกล้ซอยร้านคุณแล้ว ขออนุญาตส่งของอีกครั้งครับ” “เอ่อ...ค่ะ ได้ค่ะ” เธอไม่ได้สั่งของจากกรุงเทพมานานแล้ว แต่ก็ยอมรับไว้ตามมารยาท ไม่นานนัก เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มในชุดส่งของเดินเข้ามาพร้อมกล่องสีน้ำตาลขนาดพอประมาณ ใบหน้ามีรอยแผลเป็นจาง ๆ ที่ข้างแก้มขวา เขาวางกล่องลงบนโต๊ะแล้วยิ้มให้เธอ “ให้เซ็นรับตรงนี้นะครับ” เธอหยิบปากกา แต่เพิ่งสังเกตว่ากล่องนั้นไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่ชื่อของเธอ ก่อนที่นลินจะได้ถามอะไรเพิ่มเติม ชายคนนั้นก็หายออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เธอค่อย ๆ เปิดกล่องนั้นอย่างระมัดระวัง ข้างในเป็นของเล่นเด็กเก่า ๆ รถของเล่นเล็กหนึ่งคัน และตุ๊กตาผ้านุ่มมือที่คุ้นตา “นี่มันของปรีย์” เธอพึมพำอย่างตกใจ ของพวกนี้เคยอยู่ที่บ้านเก่าของเธอในกรุงเทพฯ เธอแน่ใจว่าเธอทิ้งมันไปแล้ว หรือมีใครตามเก็บไว้และส่งคืน? เธอเริ่มหวั่นใจทันที เย็นวันนั้น ลีอองมาปรากฏตัวที่หน้าร้านเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ นลินไม่ได้รีบเปิดประตูต้อนรับเขาเหมือนเคย เธอยืนมองเขาผ่านกระจกใสอยู่ชั่วขณะ “คุณมาอีกแล้ว” เธอพูดกับตัวเอง แล้วถอนหายใจ ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปเปิดประตู “เข้ามาสิคะ” เสียงเธอเรียบนิ่งกว่าทุกครั้ง ลีอองเดินเข้ามาอย่างไม่คาดคิดถึงท่าทีของเธอ เธอไม่ยิ้ม ไม่พูดเหมือนเคย “วันนี้มีเรื่องอยากถามค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นขณะเขายังไม่ทันนั่ง “คุณแน่ใจหรือคะ ว่าสิ่งที่คุณทำทั้งหมดนี้เพื่อปกป้องฉัน ไม่ใช่เพราะคุณต้องการอย่างอื่น?” ลีอองเงียบ ดวงตาคมกริบของเขาไม่หลบเลี่ยงสายตาเธอเลย “ฉันไม่เคยเสแสร้งกับคุณนลิน แต่ถ้าคุณถามว่าผมหวังอะไร ผมหวังว่าคุณจะปลอดภัย หวังว่าปรีย์จะโตมาโดยไม่ต้องหวาดกลัว และ....” เขาหยุดนิดหนึ่ง “หวังว่าเวลาคุณมองมาที่ผม คุณจะไม่รู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้าอีกต่อไป” นลินสะอึก เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบตรงและจริงจังขนาดนี้ “ฉันไม่รู้ว่าคุณเกี่ยวข้องกับโลกของฉันแบบไหน แค่รู้ว่ามันอันตราย และฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องเข้าไปพัวพัน” “ผมเข้าใจ” เขาพยักหน้า “แต่คุณไม่มีทางแยกมันออกจากชีวิตคุณได้อีกแล้วนลิน คุณถูกดึงเข้ามาแล้ว เพราะพวกมันหมายหัวคุณไว้” เสียงของเขาเย็นลงจริงจังจนเธอขนลุก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดมุมถนนใกล้ร้าน เผยให้เห็นชายคนเดิมที่ส่งของในตอนเช้า “หมิงเฉิงเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น เราต้องรีบมากกว่านี้” นลินมองภาพนั้นแล้วมือเย็นเฉียบ เธอรู้แล้วว่าความสงสัยในตัวเขา อาจเป็นเพียงการปฏิเสธความจริงที่น่ากลัวมากกว่า ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ และมีเพียงเขาเท่านั้น ที่พร้อมจะยืนเคียงข้างเธอ หลังจากบทสนทนาเคร่งเครียดในร้าน นลินยืนนิ่งอยู่นานในขณะที่ลีอองนั่งมองเธอด้วยสายตาแน่วแน่ เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งไล่ตามอะไรบางอย่างมาไกลแสนไกล “ฉันจะทำอะไรก็ได้เพื่อให้คุณปลอดภัย...และเพื่อให้คุณเชื่อว่าผมไม่ได้มาเพื่อทำลายชีวิตคุณ” เสียงของเขาเข้มลึก นลินเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่อยากให้ใครเข้ามาในโลกของเธอ แต่ในเวลาเดียวกัน...เธอกลับอยากให้เขาอยู่ เธอพยักหน้าเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น...คุณอยู่กินข้าวเย็นกับฉันและปรีย์อีกสักมื้อก็ได้ค่ะ” ค่ำนั้น บรรยากาศในบ้านอบอุ่นกว่าทุกครั้ง เสียงหัวเราะของปรีย์ที่เล่าเรื่องในโรงเรียนดังก้องอยู่กลางโต๊ะอาหาร นลินวางจานข้าวต้มไก่ลงตรงหน้าเขา และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อเห็นลีอองพยายามเป่าให้เย็นเหมือนที่พ่อแม่คนหนึ่งจะทำกับลูก ลีอองเหลือบตาขึ้นมองเธอในจังหวะนั้น แล้วพึมพำในใจว่า เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย หลังมื้ออาหาร ลีอองอาสาช่วยล้างจาน แม้นลินจะค้านแต่เขาก็ยืนยัน เธอเลยปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงซิงก์ล้างจาน ในขณะที่เธอเช็ดโต๊ะอยู่ใกล้ ๆ เสียงน้ำไหลและจังหวะขัดจานเบา ๆ ทำให้ค่ำคืนนี้เงียบสงบกว่าทุกวัน แต่ในความเงียบนั้นกลับมีบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในหัวใจเธอ ลีอองเช็ดมือกับผ้า แล้วเดินเข้ามาใกล้ ทันใดนั้น เสียงกระจกหน้าต่างแตกดังเปรี้ยง! ตามมาด้วยเสียงปืนหนึ่งนัดที่เจาะเข้ากับผนังฝั่งตรงข้าม นลินกรีดร้อง ลีอองกระโจนเข้าคว้าตัวเธอไว้ ก่อนจะผลักเธอลงนอนกับพื้นอย่างรวดเร็ว “พาปรีย์หนีไปในห้อง! เดี๋ยวนี้!” เขาสั่งเสียงดังลั่น นลินรีบวิ่งไปคว้าปรีย์ขึ้นจากเตียงโดยที่หัวใจแทบจะหยุดเต้น ขณะที่เสียงกระสุนยังคงดังมาอีกนัดสองนัดอย่างไม่หยุดยั้ง ลีอองเปิดกระเป๋าข้างตัว หยิบปืนสั้นขึ้นมา เขาลากโซฟาไปตั้งเป็นกำบัง ก่อนจะกระโดดออกไปด้านข้างห้อง ยิงสวนกลับไปอย่างแม่นยำ เสียงเครื่องยนต์ของรถตู้สีดำขับออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากมีเสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้น ลีอองกดวิทยุที่ซ่อนอยู่ในเสื้อแจ็คเก็ต “คาโยะ ติดต่อแดเนียล บอกให้ตามป้ายทะเบียนคันนี้ไป!” เขาขบกรามแน่นด้วยความเดือดตาล เขากลับเข้ามาในบ้าน พบว่านลินกำลังซุกปรีย์ไว้ในอ้อมแขน ร่างกายเธอสั่นไหว น้ำตาไหลพราก แต่สายตายังคงจ้องหน้าเขาแน่น “พวกนั้นคือใคร...” เสียงของเธอแหบพร่า “คนที่ผมเตือนคุณว่าอาจมา และมันมาเร็วกว่าที่คิด” เขานั่งลงข้างเธอ กุมมือเธอไว้แน่น “แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ผมสัญญา” ปรีย์เงยหน้าขึ้นมามองลีอองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไว้ใจ นลินสังเกตเห็น แล้วเหมือนมีบางอย่างในใจเธอค่อย ๆ เปลี่ยนไป ค่ำคืนนั้น หลังจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายความปลอดภัยของลีอองเข้ามาตรวจสอบและกันพื้นที่เรียบร้อย ลีอองยังคงอยู่กับเธอไม่ห่าง เขาปูผ้าห่มให้นลินและลูกนอนอยู่ห้องเดียวกัน ก่อนจะนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูอย่างเงียบงัน แต่เมื่อนลินตื่นขึ้นมาในยามดึก และเห็นเงาร่างของเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจเธอเต้นแปลกไป “คุณ...ยังไม่กลับเหรอ?” “ผมไม่มีทางกลับ...จนกว่าจะมั่นใจว่าคุณปลอดภัย” ลีอองลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาบอดี้การ์ด “มาคุมกันคุณนลินกับลูกเธอไว้ ฉันจะไปสมทบกับแดนเนียล” นลินลุกพรวด รีบคว้ามือเขาไว้ สายตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล “อย่าไป...ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่ให้อภัยตัวเองแน่” ลีอองสบตาเธอ หัวใจเขาสะท้านจากแววตานั้น เขาค่อย ๆ ปล่อยโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วจับมือเธอแน่น “โอเค ฉันจะอยู่ที่นี่คืนนี้...อยู่กับเธอ” นลินพยักหน้าเบา ๆ น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตา ก่อนที่เธอจะโผเข้ากอดเขาแน่น ร่างของเธอสั่นไหวแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากอ้อมแขนของเขา เมื่อเขากอดเธอกลับ ความรู้สึกในอกของนลินก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไปว่าเธอหวั่นไหวและต้องการเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more