EP.10 เงาสะท้อนของหัวใจ

1520 Words

แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมข้างเตียงยังคงส่องลอดผ่านม่านบาง ๆ เมื่อเสียงหายใจสม่ำเสมอของหญิงสาวที่หลับพิงอยู่บนอกเขาแผ่วเบาลง ลีอองไล้นิ้วบนผมนุ่มของเธออย่างเงียบงัน ริมฝีปากของเขายังอุ่นจากจูบเมื่อครู่ แต่ภายในใจกลับแน่นหนาไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ไม่นาน ลีอองมาส่งนลินที่ห้องนอนอย่างเงียบเชียบ เพราะกลัวว่าปรีย์จะดึกแล้วไม่เจอแม่ “ขอบคุณนะคะ...สำหรับทุกอย่าง” เสียงของนลินเบาและนุ่ม ราวกับกลัวว่าความจริงจะถูกพูดออกมามากเกินไป และเขาก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาหาเธอ ลีอองจูบลงที่หน้าผากนลินอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะปิดประตูลง เขาหันหลังเดินกลับไปช้า ๆ นลินยืนอยู่ภายในห้อง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น ความอ่อนไหว ความอบอุ่น ความสับสน และบางสิ่งบางอย่างที่เริ่มเติบโตอย่างเงียบงันในใจ และรู้สึกว่าระหว่างหัวใจทั้งสองนั้นยิ่งใกล้กว่าที่เคยเป็นมา เธอเดินตรงไปยังเตียงเล็กที่ปรีย์นอนหลับอยู่ ใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกชายยังคงสงบ ปราศจากรอยยิ้มใด ๆ แต่เพียงแค่ได้เห็นลูกหลับอย่างปลอดภัย หัวใจเธอก็รู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด นลินทรุดตัวลงข้างเตียง ค่อย ๆ กอดปรีย์ไว้แนบอก น้ำตาที่หลั่งออกมาช้า ๆ ไม่ได้มาจากความเศร้า แต่มาจากความรู้สึกล้นเกินในหัวใจ เธอกลัวเหลือเกินว่าความอบอุ่นที่ได้รับจากลีอองจะเป็นเพียงชั่วข้ามคืน เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสาอีกต่อไป เธอเคยมีสามี เคยมีความรัก เคยสูญเสีย และรู้ดีว่าไม่มีอะไรแน่นอน แต่สิ่งที่ทำให้เธอหวั่นไหวไม่ใช่เพียงร่างกายของเขา ไม่ใช่เพียงสัมผัสเร่าร้อนในค่ำคืนที่ผ่านมา มันคือสายตาของเขา ดวงตาที่มองเธอราวกับเธอเป็นของล้ำค่า เป็นคนที่ควรได้รับการปกป้อง คืนทั้งคืนผ่านไปอย่างเงียบงัน เสียงฝนจากเมื่อคืนกลายเป็นเพียงความชื้นบนขอบหน้าต่าง เธอกอดปรีย์จนถึงรุ่งเช้า กลิ่นของลูกชายช่วยปลอบประโลมหัวใจเธอให้สงบลง ท่ามกลางความเงียบของห้อง นลินรู้ดีว่าหัวใจเธอเริ่มเปิดออกอีกครั้ง แม้จะยังกลัว... แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไป รุ่งเช้า ปรีย์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตากลมใสกะพริบสองสามครั้ง ขณะมองไปรอบห้องอย่างสงสัย เขาลุกขึ้นนั่ง หันซ้ายหันขวา ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ว่า “ที่นี่...ไม่ใช่บ้านเรา” เขาเห็นแม่ยังหลับสนิทอยู่ข้างเตียง เด็กน้อยไม่อยากรบกวนจึงค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วเดินไปเปิดประตูออกมาอย่างเงียบที่สุด ทันทีที่ปรีย์เดินลงบันไดมายังชั้นล่าง ดวงตากลมก็เบิกโตด้วยความตื่นตาตื่นใจ สนามหน้าบ้านที่มองผ่านผนังกระจกใสขนาดใหญ่ตรงหน้าคือภาพที่เหมือนหลุดมาจากความฝันของเขา “ว้าวววว...” เขาอุทานเสียงเบา สนามหญ้ากว้างเขียวขจี รายล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่เรียงรายกันเป็นแนวสวยงาม น้ำพุเล็ก ๆ กลางสวนพ่นน้ำเบา ๆ เป็นจังหวะ แสงแดดอ่อนของยามเช้าสะท้อนเป็นประกายวิบวับ เขาวิ่งไปจนถึงประตูกระจก ยืนแนบหน้ากับบานประตูด้วยความตื่นเต้น ปากพึมพำกับตัวเอง “เหมือนในหนังเลยอ่ะ...นี่บ้านเจ้าชายหรือเปล่า?” เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากอีกฝั่งของบ้าน ปรีย์หันกลับไปมองทันที แล้วก็ต้องยิ้มออกเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในชุดลำลองเดินมาทางเขา “อ้าว...หนุ่มน้อยตื่นแต่เช้าเลยนะ” เสียงลีอองเอ่ยขึ้นอย่างใจดี ปรีย์รีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันที พร้อมยกมือจับชายเสื้อเขาแล้วถามด้วยความอยากรู้ “คุณลุง ลุงอยู่ที่นี่เหรอครับ? นี่บ้านลุงจริง ๆ เหรอ?” ลีอองหัวเราะเบา ๆ ขณะย่อตัวลงนั่งให้ได้ระดับสายตาเด็กน้อย “ใช่ครับ บ้านลุงเอง” “ว้าววว...บ้านลุงเหมือนปราสาทเลย ผมอยากอยู่ที่นี่จัง” ลีอองยิ้มอย่างอ่อนโยน ยกมือขยี้ผมนุ่มเบา ๆ “งั้นถ้าแม่ของปรีย์ยอมอยู่...ลุงจะให้ห้องส่วนตัวของปรีย์เลย เอาไหม?” เด็กชายพยักหน้าแรงอย่างตื่นเต้น ท่าทางไร้เดียงสาและแววตาใสซื่อนั้น ทำให้หัวใจของชายผู้เคยอยู่ท่ามกลางอำนาจและอันตรายสั่นสะเทือนอย่างเงียบงัน ความผูกพัน...มันเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย รวดเร็ว และไม่มีเงื่อนไขเลยจริง ๆ ลีอองยืนมองใบหน้าของปรีย์ที่สดใสด้วยรอยยิ้ม เขาหลุบตาลงช้า ๆ พลางรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังเปลี่ยนแปลงในใจตัวเอง ความรู้สึกที่เคยเย็นชาต่อโลก เริ่มละลายลงอย่างเงียบงันทีละน้อย แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว "จะเป็นไปได้ไหม... ถ้าเขาจะขอให้สองแม่ลูกมาอยู่ที่นี่ด้วยกันจริง ๆ?" มันไม่ใช่แค่เพราะความรู้สึกในค่ำคืนที่ผ่านมา แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อวานที่ยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่ ร้านเบเกอรี่ของนลินถูกซุ่มโจมตี ไร้คำเตือน ไม่มีความปราณี จากเงาของแก๊งหมิงเฉิงที่เคลื่อนไหวอย่างเงียบงันแต่ร้ายกาจ แม้เธอจะรอดมาได้เพราะเขา แต่เหตุการณ์นั้นก็ไม่อาจถูกมองข้ามได้อีกต่อไป เขาไม่อาจให้เธอกลับไปใช้ชีวิตที่ร้านตามลำพัง ไม่ใช่ในสถานการณ์ที่ศัตรูพร้อมจะเล่นงานเมื่อใดก็ได้ และที่สำคัญ...เขาไม่สามารถรับความเสี่ยงที่จะเสียเธอหรือปรีย์ไปได้อีกแม้แต่น้อย ลีอองหลุบตามองเด็กชายตรงหน้าอีกครั้ง ปรีย์กำลังยืนเอาหน้าติดกระจกอย่างตื่นตาตื่นใจ รอยยิ้มนั้นเปรียบเสมือนแสงแดดยามเช้าที่ค่อย ๆ ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นขึ้นอย่างเงียบงัน เขาจะปกป้องรอยยิ้มนั้นให้ถึงที่สุด และบางที...บางทีนี่อาจเป็นเวลาที่เขาควรเริ่มต้น "บ้าน" ในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากบันไดด้านหลัง ลีอองหันกลับไปช้า ๆ และพบว่านลินกำลังเดินลงมาจากชั้นบน ใบหน้าเธอยังดูอ่อนล้าเล็กน้อยจากค่ำคืนที่เหนื่อยล้า แต่ดวงตาของเธอยังคงอ่อนโยนเหมือนเคย เธอสบตากับเขาแล้วเอ่ยเสียงเบา “ปรีย์ตื่นแล้วหรือคะ?” “อืม...เขาอยู่ตรงนั้น” ลีอองมองออกไปทางสนามหญ้า เด็กชายกำลังกระโดดเล่นอยู่กับผีเสื้อตัวหนึ่งที่บินวนอยู่ใกล้ ๆ กระจก นลินยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่ม เธอไม่พูดอะไร ลมหายใจของทั้งคู่เคล้าเคียงกันในบรรยากาศยามเช้าที่แสนสงบ “ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย” ลีอองพูดขึ้นเบา ๆ นลินหันมาสบตาเขา คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างสงสัย “เรื่องอะไรเหรอคะ?” ลีอองสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เลือกจะพูดออกมา “ผมอยากให้คุณกับปรีย์อยู่ที่นี่ต่อ...” ดวงตาของนลินเบิกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะส่ายหน้าช้า ๆ “คุณล้อเล่นใช่ไหมคะ?” “ผมพูดจริง” น้ำเสียงของเขาเด็ดขาด “หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ร้านของคุณถูกเล่นงานโดยตรงและนั่นไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่” “แต่ที่นี่มันไม่ใช่บ้านของเรา” เธอพูดเสียงแผ่ว แววตาสั่นไหว “มันจะเป็นได้ ถ้าคุณยอมให้มันเป็น” นลินนิ่งงัน เธอไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง ไม่ใช่เพียงเพราะข้อเสนอ แต่เพราะน้ำเสียงและสายตาที่ชายตรงหน้ามองมา จริงจัง จริงใจ และเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอเองก็ไม่กล้าตีความ ลีอองพูดต่อ “ที่นี่ปลอดภัย ผมจะจัดหาทุกอย่างที่คุณต้องการ ห้องครัว ห้องอบขนม ห้องให้ปรีย์ได้วิ่งเล่น ผมแค่...” เขาหยุดชั่วขณะแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วลง “ผมแค่ไม่อยากให้คุณอยู่ห่างจากผมอีกแล้ว” เธอหลุบตาลงช้า ๆ ใจเธออ่อนแรงลงทุกวินาที ความอบอุ่นที่เขามอบให้เมื่อคืน ความจริงใจที่เขาแสดงออกในวันนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งอีกครั้ง ไม่ใช่แค่แม่ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่แบกรับอดีต เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง ดวงตาของเธอมีแววลังเลแต่ก็แฝงความไว้ใจ “ขอฉันคิดดูก่อนนะคะ” ลีอองพยักหน้าเบา ๆ และพูดเพียงคำเดียว คำที่มีความหมายมากกว่าคำอนุญาตใด ๆ “ได้”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more