ในขณะเดียวกัน มาดามมาเรีย แม่บ้านคนสนิทของลีอองที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก
เดินออกมาจากเรือนหลังในเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของอาหารเช้า
สายตาของเธอหยุดนิ่งทันทีที่เห็นปรีย์
ดวงตาของมาเรียเบิกกว้าง ร่างของเธอแข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากสั่นไหวเล็กน้อยขณะพึมพำกับตัวเองว่า
"พระเจ้า... เหมือนคุณลีอองตอนเด็กไม่มีผิด... เหมือนราวกับแกย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่"
เธอยืนมองเด็กน้อยอยู่อย่างนั้น น้ำตาคลอเบ้าด้วยความตกใจปนสะเทือนใจบางอย่าง
ก่อนจะสะบัดหน้าเล็กน้อยเหมือนพยายามกลบเกลื่อน แล้วเดินเข้าไปยังห้องครัวช้า ๆ
โดยไม่ให้ใครสังเกตเห็นสีหน้า
แต่ไม่นานนัก มาเรียก็เดินกลับมาอีกครั้ง แล้วเอ่ยกับลีอองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่หนักแน่น
"คุณลีออง... เด็กคนนั้น ปรีย์... เขาเหมือนคุณมาก ตอนอายุเท่านั้น
คุณจำรูปถ่ายในกรอบเงินบนโต๊ะทำงานได้ไหมคะ? แววตาแบบเดียวกัน เป๊ะเลยค่ะ..."
ลีอองนิ่งไปชั่วครู่ ด
