ยอดชายาบุปผาพิษ ภาคต้น

ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำนอนหายใจรวยรินอยู่ภายในถุงกระสอบขนาดใหญ่ เสียงฝีเท้าม้าแว่วเข้ามากระทบโสตประสาทที่เริ่มเลือนรางลงไปในทุกขณะ สตรีวัยแรกรุ่นที่ครั้งหนึ่งเคยมีรูปโฉมงดงามจนเลื่องลือข้ามแคว้น มีวาสนาสูงส่งจนได้ครอบครองตำแหน่งอ๋องเฟยที่หญิงสาวหลายคนมุ่งมาดปรารถนา มาบัดนี้กลับมีสภาพที่ยับเยินสิ้นค่า ไม่ต่างจากลูกสุกรที่ถูกทารุณเพื่อหวังเชือดเอาเลือดเนื้อ... ก่อนหน้านี้หลัวซูซินถูกคนใจบาปใช้แผนชั่วส่งนางมาให้กลุ่มโจรป่ารุมกระทำชำเรานานนับเดือน ความบาดหมางปนริษยาจากเหล่าสตรีร่วมสายเลือดในตระกูลเดียวกัน ทำให้นางต้องตกที่นั่งลำบาก จากบุตรสาวของภริยาเอกที่ได้รับการยกย่องและกล่าวขวัญถึงในทางที่ดี จนคุณชายจากหลายตระกูลหวังเกี่ยวดองเชื่อมสัมพันธ์ กลับต้องมาสูญสิ้นอย่างน่าอนาถด้วยน้ำมือของกลุ่มโจรร้ายที่แสนกักขฬะ พบสุขข้ามคืน หมื่นทุกข์ช่วงชิง…หลัวซูซินคิดถึงคำกล่าวของบัณฑิตเลื่องชื่อที่เคยได้ยินมาด้วยรอยยิ้มที่เยาะหยันโชคชะตาของตนเอง นึกดีใจอย่างลับๆที่อีกไม่นานชีวิตอันยับเยินโสมมนี้กำลังจะสูญสิ้น นางกำลังจะก้าวข้ามไปสู่ความเป็นนิรันดร์ในโลกหลังความตาย ได้มีโอกาสดื่มน้ำแกงยายเมิ่งก่อนข้ามสะพานไปสู่ชีวิตใหม่ ได้ลืมเรื่องราวเลวร้ายในชาติภพนี้ที่ไม่ควรจดจำ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมิใช่หรือ? แล้วนางจะยังอาวรณ์อันใดเล่า... ในความเลือนรางผ่านม่านน้ำตา…หลัวซูซินเห็นชายผ้าสีแดงขยับไหว ภาพแผ่นหลังของบุรุษอันผึ่งผายในชุดเจ้าบ่าวสีแดงขลิบทองปรากฏขึ้นบนหลังม้า ใบหน้าคมคายที่มักจะเคร่งขรึมอยู่เสมอหันมาส่งยิ้มให้นางอย่างเปี่ยมสุข ก่อนที่ชายผ้าม่านผืนงามจะบดบังรอยยิ้มนั้นให้ค่อยๆเลือนหายไปตามแรงลมที่โชยพัด… รุ่ยอ๋อง…ชาตินี้ซินเอ๋อร์ของท่านคงไร้ซึ่งวาสนา ยังไม่ทันได้รับการแต่งตั้งให้คู่ควรกับท่านในตำแหน่งอ๋องเฟย ก็ต้องเผชิญเคราะห์กรรมอันโสมมนี้เข้าเสียแล้ว... ในวันสมรส ระหว่างที่ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวกำลังเคลื่อนผ่านเส้นทางทุรกันดารเพื่อตรงไปยังจวนรุ่ยอ๋องหยางซันที่อยู่ห่างบ้านเกิดของนางนับร้อยลี้ จู่ๆกลุ่มโจรปริศนาก็ตรงเข้ามารุมล้อมและพยายามดึงความสนใจของรุ่ยอ๋องกับผู้คุ้มกันให้ออกห่างจากตัวเกี้ยว ก่อนจะมีโจรอีกชุดหนึ่งย่องเข้ามาทำร้ายนางจนสลบและลอบพาเจ้าสาวผู้สูงศักดิ์มากักขังไว้ที่รังโจรกลางป่าลึกโดยไม่เกรงกลัวอำนาจใด ชีวิตในรังโจรช่วงเวลานั้นสุดเลวร้ายเกินกว่าที่สตรีนางหนึ่งควรได้รับ  เพราะเพียงวันแรกที่ถูกพาตัวไป หลัวซูซินก็ต้องเผชิญหน้ากับความกักขฬะและป่าเถื่อนจนสุดพรรณนา ชุดเจ้าสาวและผ้าคลุมหน้าถูกกระชากออกจนขาดวิ่น ก่อนจะตรงเข้ามารุมทึ้งนางราวกับฝูงสุนัขป่าที่หิวโหย แม้จะเอ่ยปากวิงวอนเพียงไร พวกมันก็หาได้ปราณีนางตามที่ร้องขอ จนในที่สุด พรหมจรรย์ที่นางเฝ้ารักษาไว้เพื่อมอบให้เจ้าบ่าวในคืนวันแต่งงาน ก็ถูกพวกมันช่วงชิงไปอย่างไร้คุณค่าและแสนจะทรมานเป็นอย่างยิ่ง หลายครั้งที่นางพยายามหนีนรกกลางป่านั้นด้วยความตาย แต่พวกมันกลับคอยขัดขวางและขังนางไว้ในกระท่อมเปล่าโล่งที่ไม่มีแม้เสื้อผ้าหรือผ้าห่มให้คลุมกาย มีเพียงซากชุดเจ้าสาวที่ถูกฉีกขาดและสกปรกจนใช้การไม่ได้ แม้กระทั่งจะเอามาปิดเรือนกายก็ยังขาดออกเป็นริ้วๆ หลัวซูซินจึงต้องจำใจใช้ชีวิตราวกับสุกรแม่พันธุ์ที่ถูกขังไว้ในคอก ต่างกันตรงที่ว่านางไม่ยอมกินน้ำหรืออาหารที่พวกมันเอามาโยนให้อย่างลวกๆเท่านั้นเอง แต่สุดท้าย เมื่อพวกมันพบว่าอาหารและน้ำที่ให้ไปไม่เคยพร่อง แถมเหยื่อสาวยังมีท่าทีอ่อนแรงราวกับตุ๊กตาไม้ที่หมดลาน พวกมันจึงจับนางกรอกอาหารและน้ำแล้วบังคับให้กลืนกินเพื่อรั้งลมหายใจให้พวกมันได้สนุกต่อ ทั้งยังก่นด่าให้ร้ายว่านางคือสตรีแพศยา ที่ใช้แผนเลวทรามช่วงชิงบุรุษสูงศักดิ์มาจากพี่สาวของตนเอง ดังนั้น สิ่งที่นางต้องได้รับในวันนี้จึงเป็นเรื่องที่สมควรแล้วเป็นอย่างยิ่ง สมควรแล้วเช่นนั้นหรือ? จะสมควรได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่อนางไม่เคยทำอะไรตามที่พวกมันกล่าวหามาเลยสักนิด ที่ผ่านมา นางกับรุ่ยอ๋องผูกสมัครรักใคร่กันอย่างจริงใจ ผ่านอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันก็มากโข หัวใจที่มั่นคงปานหินผาของหยางซันนั้นไม่ใช่สิ่งที่สตรีใดจะช่วงชิงมาได้โดยง่าย นอกจากเขาจะเต็มใจ และมอบมันให้นางเองโดยไร้ซึ่งข้อกังขา… เมื่อถูกทรมานนานวันเข้า ร่างบอบบางก็อ่อนแรงลงและมีสภาพบอบช้ำจนขาดเสน่ห์ ประกอบกับพิษไข้ที่รุมเร้าจนร่างบางเริ่มผ่ายผอม ต่อให้จับกรอกอาหารราวแม่หมูนางก็ไม่มีแรงแม้แต่จะเคี้ยวกลืนอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่สามารถให้ความสุขแก่พวกมันได้อีกแล้ว ร่างเปลือยที่อ่อนปวกเปียกของหลัวซูซินก็ถูกจับยัดลงในกระสอบป่านเก่าๆ ก่อนจะผูกลากมากับอานม้าและห้อตระเวนหาที่กำจัดทิ้งตามที่เห็น พวกมันพาร่างที่ใกล้จะหมดลมหายใจของนางตรงไปทางชะง่อนผาที่ซ่อนตัวอยู่อย่างลึกลับ หลายคนเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าแดนอัสดงหรือหุบผาพิษ มีคำร่ำลืออย่างหนาหูว่าเบื้องล่างนั้นเต็มไปด้วยอสรพิษและพืชสมุนไพรที่มีพิษร้ายนับพันหมื่น ต่อให้นางรอดจากการถูกโยนทิ้งลงสู่ก้นผา พิษของงูนับร้อยชนิดนั่นก็คงช่วยปลิดลมหายใจของนางได้ในพริบตา ไม่ต้องทนทรมานเทียบเท่าความตายจากวิธีอื่น...  “ตรงนี้แหละ ไปไกลมากก็เสียเวลาเปล่าๆ อย่างไรเสียใต้หุบผานี้ก็เต็มไปด้วยรังงูพิษเหลือคณานับ ต่อให้นางไม่สิ้นใจตายเพราะถูกโยนลงไป ก็ต้องตายเพราะพิษงูเหล่านั้นได้อยู่ดี” หนึ่งในกลุ่มโจรป่ารีบหยุดม้าด้วยความเกียจคร้าน และหลังจากที่มันเอ่ยปากออกคำสั่ง โจรที่เหลือก็แกะเชือกที่ปากกระสอบด้วยความรีบเร่ง ปล่อยให้ร่างเปล่าเปลือยที่เต็มไปร่องรอยการถูกทารุณกรรมร่วงลงมากระแทกเข้ากับพื้นดิน พร้อมลมหายใจอ่อนระโหยและดวงตาที่เปิดปรือขึ้นมาได้ไม่เต็มที่... “พวกข้าคงส่งเจ้าได้เพียงเท่านี้นะเมียรัก ขอบคุณที่ให้ความสุขแก่พวกข้ามาตั้งนาน ยังไงเสีย ก่อนเจ้าตายพวกข้าก็ขอทำหน้าที่สามีที่ดี กล่าวอวยพรให้เจ้าได้เกิดใหม่ไกลจากพวกข้าหน่อยก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องทรมานปางตายอีกเหมือนในชาตินี้” พวกมันกล่าวทิ้งท้ายต่อนางด้วยอาการล้อเลียนและเจือไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะหยัน เมื่อหลัวซูซินได้ฟังแล้วก็ให้กระอักอยู่ในอกด้วยความอดสู แรงแค้นที่มีต่อเหล่าโจรป่าและกลุ่มคนที่ทำให้นางต้องประสบเคราะห์กรรมยิ่งทบเท่าพันทวี หากแต่ยังไม่ทันได้ปริปาก ร่างที่น่าเวทนาของนางก็ถูกพวกมันจับโยนลงไปแล้ว...