“คุยอะไรกับไอ้หมอเมฆ”
“ก็ไม่ได้คุยอะไรหรอก แค่ถามว่ามีพี่น้องไหม ที่บ้านทำอะไรแค่นั้น”
ฉันตอบตามตรงแล้วรั้งเข็มขัดนิรภัยลงมาคาดเอาไว้ แต่เฮียก็ยังไม่สตาร์ทรถสักที
“แล้วทำไมคุยตั้งนาน ยิ้มให้มันอีก”
“เอ้าเฮีย...คุยกันก็ต้องยิ้มสิ ให้พริกแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่หมอหรือไงล่ะ คุยไม่ได้นานเลยไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำไป เฮียก็เห็น”
ฉันบอกเฮียแต่ดูเหมือนเฮียยังหงุดหงิดไม่หาย ไอ้อาการแบบนี้เฮียเป็นอะไร มีประจำเดือนหรือไง หรือเลือดลมติดขัดตรงไหนต้องการคนช่วยกระทุ้งหรือเปล่านะ
“ต่อไปไม่ต้องคุยกับมันอีก”
“เฮีย...นี่เฮียเป็นอะไรอะ ทำไมห้ามคุย ก็เขาเป็นเพื่อนเฮียนี่นา อีกอย่างก็ไปเดินป่าด้วยกันจะตึง ๆ ใส่กันงี้” ฉันเลิกคิ้วถาม
เฮียเงียบอีกแล้ว ทำไมชอบเงียบมีอะไรไม่คุย
“เฮีย~ เฮียเป็นอะไรบอกพริกมาสินะ” ฉันใช้เสียงหวาน ๆ เข้าสู้ เพราะไม่รู้จริง ๆ เฮียเป็นอะไร เดี๋ยวก็โมโหแบบไม่มีเหตุผล
“เปล่า...ไม่ได้เ
