“ก็แม่ค้าปากหวานพี่ก็อยากชิมเหมือนกันอะครับ”
ฉันที่หงุดหงิดเรื่องเฮียปัณณ์อยู่แล้ว มาโดนหลีแบบนี้อีกชักจะขึ้นเสียแล้ว
“พี่คิวเลือกเลยค่ะ...เดี๋ยวคนด้านหลังจะรอนานนะคะ” ฉันข่มใจก่อนจะพูดเสียงเรียบ พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแกน ๆ
“ก็พี่อยากมองหน้าแม่ค้านาน ๆ อะครับ แม่ค้าน่ากินกว่าข้าวเยอะเลย”
ฉันเท้าเอวแล้วเพราะหากมาพูดมากแต่ไม่กินนี่มันเสียเวลา อีกอย่างแม่ฉันจะเสียรายได้ด้วย
“เห่าเก่งนะ...ไม่แดกข้าวจะแดกตีนหรือไง”
ฉันที่กำลังหาวิธีไล่ไอ้พวกหน้าหม้อให้พ้นร้าน ก็ได้ยินเสียงนี้ขึ้น…ฉันจำได้! มันคุ้นเคยและทำเอาหัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ #เฮียปัณณ์
แต่ทำไมตอนจะตัดใจดันได้ยินเสียงอย่างนั้นล่ะ
นี่พรหมลิขิตกำลังทำงานใช่หรือเปล่านะ หรือว่าฉันคิดไปเองล่ะ เลิกมโนก่อนเถอะ ตรงหน้ากำลังเดือดแล้ว
ฉันหันไป เห็นร่างสูงในเสื้อชอปสีเข้มยืนกอดอกอยู่หน้าร้าน ดวงตาคมกริบมองมาทางนี้อย่างดุดัน แต่ไม่ใช่ม
