ร่างของฉันถูกกระชากออกมาจากห้องอาหารของรีสอร์ตจนกระทั่งมาถึงรถกระบะสีขาวที่จอดอยู่ด้านหน้า ความโกรธของพี่ทิศยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง จนฉันรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวหนาวเย็นขึ้นมาทันที
“ขึ้นรถ”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกคำสั่ง พลางกระชากเปิดประตูให้ฉันขึ้นไป ฉันเม้มริมฝีปากแน่น มองใบหน้าแข็งกร้าวของเขาก่อนจะตัดสินใจก้าวขึ้นรถอย่างไม่มีทางเลือก พอฉันปิดประตูรถ พี่ทิศก็เดินอ้อมขึ้นมานั่งประจำที่ฝั่งคนขับ ก่อนจะกระแทกปิดประตูเสียงดังลั่น ทำเอาฉันสะดุ้งโหยงกำชายกระโปรงตัวเองแน่น
บรรยากาศในรถอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ฉันเปลี่ยนมากำมือตัวเองที่หน้าตักแทน ไม่กล้ามองหน้าคนข้าง ๆ เพราะปั้นหน้าไม่ถูก
“มาที่นี่ได้ยังไง”
เสียงเยียบเย็นเอ่ยถาม ทั้งที่ไม่ได้ใส่อารมณ์หรือตะคอก แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกราวกับถูกบีบบังคับ
“ฉะ ฉันมาทำงานจ้ะ”
ฉันตอบเสียงแผ่วเบา พลางก้มหน้ามองมือตัวเองที่จับกันเอาไว้แน่น
“ทำงาน? ทำ
