“ฮะ ฮัลโหลแม่”
ฉันกรอกเสียงลงมือถืออย่างประหม่า แอบกดดันจนเหงื่อท่วมมือไปหมด
“ไผล่ะ” (ใครเหรอ)
ปลายสายถามกลับมาเพราะเพราะเบอร์ที่โทรเข้าไปไม่ได้มีอยู่ในรายชื่อ
“บัวเองจ้ะ พอดีว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว เลยนอนกันที่รีสอร์ตในอำเภอน่ะจ้ะ วันนี้ฉันไม่ได้กลับบ้านนะ”
ฉันเอ่ยพูดพลางแหงนหน้าขึ้นมองพี่ทิศที่กำลังอยู่ในชุดนอน ท่อนบนเปลือยเปล่า มีหยดน้ำเกราะอยู่ประปราย ในขณะที่กำลังใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดเส้นผมที่เปียกน้ำอยู่
“เอ้า นอนนั่นเบิดเลยติ” (เอ้า นอนที่นั่นหมดเลยเหรอ)
“จ้ะ”
“เออ ๆ ดีคือกันล่ะ กลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ มันมืดนำทาง” (เออ ๆ ดีเหมือนกัน กลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ ระหว่างทางมันมืด)
ฉันแอบถอนหายใจเสียงเบา โล่งอกที่แม่ไม่ถามเซ้าซี้ไปมากกว่านี้ พอรู้จุดประสงค์แล้ว เธอก็รีบวางสายไปในทันที ส่วนด้านทางด้านน้าศรีไพร สารวัตรเป็นคนจัดการเองทั้งสิ้น ทั้งค่าเสียหายจากการทิ้งงาน ค่าชุด และยังกำชับน้าศรีไพรไ
