“บัว”
เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่ยังคงตึงเครียด ฉันกับพี่ทิศหันไปพร้อมกัน ก่อนที่ดวงตากลมโตของฉันจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่เอ่ยเรียกฉันอย่างถนัด
“คะ คุณปลัด”
ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ลืมหายใจไปแล้วหรือเปล่า มันทั้งอึ้งและตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมาเจอฉันที่นี่ และที่สำคัญ... เขากำลังเจอฉันอยู่กับผู้ชายคนอื่น ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจทันที ถึงแม้ฉันจะไม่เคยรักเขา แต่การที่ฉันทำแบบนี้มันเป็นความผิดมหันต์ที่ไม่อาจให้อภัยได้เลย
“มาทำอะไรที่นี่?”
คนร่างใหญ่ในชุดราชการก้าวขายาว ๆ เข้ามาใกล้ พลางมองฉันกับพี่ทิศสลับกันไปมาด้วยความสับสนและโกรธเคือง
“ฉัน…”
ฉันอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี และยิ่งพยายามคิดหาคำตอบ ก็ยิ่งลนลานไปใหญ่
“ฉันพาบัวมากินข้าว”
พี่ทิศตอบแทนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่ากลับแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวเสมือนเจ้าป่าที่ทรงพลัง
“กินข้าว? มากินด้วยกันสองคนถ
