สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านผิวกาย ฉันทอดสายตามองไปด้านหน้าอย่างลอยเคว้ง ดอกบัวที่เคยบานสะพรั่งบัดนี้หุบดอกเอาไว้แน่น เพื่อรอแบ่งบานในช่วงพระอาทิตย์สาดแสง
ความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณส่งผลให้เสียงสะอื้นในอกดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ หัวใจของฉันมันเจ็บ... เจ็บระบมจนไม่รู้จะหาทางปลอบใจตัวเองอย่างไรดี ทำได้เพียงหย่อนขาลงตีน้ำเย็น ๆ เพื่อรำลึกถึงความสุขที่เคยผ่านมา
สระบัวแห่งนี้ คือสถานที่ที่ทำให้ฉันเกือบตาย และมันยังเป็นสถานที่ที่ทำให้ฉันได้ตกหลุมรักพี่ทิศเป็นครั้งแรก
“บัว ฟื้นสิ ได้ยินเสียงพี่ไหม”
เสียงเหนื่อยหอบยังดังก้องอยู่ในหู ใบหน้าที่ผุดขึ้นมาหลังจากหลุดพ้นความตายคือที่ทิศที่ประกบปากของฉันเอาไว้แน่น ภาพจำทุกภาพลอยเข้ามาในห้วงความคิด ตอกย้ำความอ้างว้างที่ฝังลึกอยู่ในใจ
ใบหน้าที่ซีดเซียวไร้เครื่องสำอางและจางหยดน้ำตาไปมาก ฉันไม่ได้พลั่งพลูความเจ็บอย่างบ้าคลั่งเหมือนช่วงเช้าแล้ว มันแค่หน่วงในใจ
