บรรยากาศหลังจากเสร็จสิ้นพิธีกรรมสีดำเต็มไปด้วยความเงียบเหงา เสียงเพลงที่เปิดดังสนั่นอยู่หลายคืน บัดนี้ไม่มีแล้ว หลงเหลือแค่เพียงความเงียบงันจนน่าใจหาย
“บ่ต้องคึดหยังหลายดอก เด็กน้อยมันมักกันกะให้มันแต่งกัน” (ไม่ต้องคิดมากหรอก เด็กมันชอบกันก็ให้มันแต่งกัน)
ฉันนั่งเงียบอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน มองดูแม่และน้านาวที่กำลังนั่งปรึกษาเรื่องระหว่างฉันกับพี่ทิศ
“แต่ให้แต่งตอนนี้ยังบ่ได้เด้อ อ้ายหมายเลาเพิ่งตาย บ่อยากจัดงานฉลองไววาโพด” (แต่ให้แต่งตอนนี้ยังไม่ได้นะ พี่หมายแกเพิ่งเสีย ไม่อยากให้ฉลองกันเร็วเกินไป)
แม่ตอบกลับด้วยสีหน้าหนักใจ พร้อมกับหันมามองฉันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“บ่มีปัญหาดอก พร้อมตอนได๋กะบอก บักทิศมันกะคายากเรื่องของมันคือกัน ไว้แล้วงานมันอีกจัก 4-5 เดือนค่อยว่ากันใหม่” (ไม่มีปัญหาหรอก พร้อมตอนไหนค่อยบอก ตอนนี้ตาทิศก็ติดงานเหมือนกัน ไว้เคลียร์ทุกอย่างจบ ประมาณ 4-5 เดือนค่อยว่ากันใหม่)
