“บัวเอ้ย บ่พอลุกแล้วเบาะลูก” (บัวเอ้ย ลุกได้แล้วลูก)
เสียงเรียกที่คุ้นหูปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย ถึงได้แดดสว่างจ้าขนาดนี้
ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งงัวเงีย พลันบิดขี้เกียจไปมา แต่ทันทีที่ก้าวขาเตรียมลุกออกจากเตียงก็ต้องเบ้หน้ากะทันหัน เพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางหว่างขา ถึงได้คิดย้อนกลับไปได้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น
“เจ็บจัง”
ฉันค่อย ๆ พยุงตัวเองอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพาดบนบ่า พอแหงนมองนาฬิกาก็แทบจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เพราะตอนนี้เข็มสั้นแล่นไปถึงเลขแปดแล้ว สายขนาดนี้ทำไมแม่ไม่ปลุกนะ
“แม่ ทำไมแม่ไม่ปลุกฉันล่ะ”
ฉันเดินอย่างยากลำบากลงมาที่ชั้นล่าง พบว่าตอนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่กำลังจะกินข้าวกัน
“เห็นนอนแซ่บกะเลยให้นอนคัก ๆ ซือ ๆ นี่ล่ะ” (เห็นกำลังนอนหลับสบาย ก็เลยปล่อยให้นอนเฉย ๆ น่ะ)
แม่เอ่ยบอกในขณะที่เดินไปตักน้ำแล้วน
