ร่างสูงใหญ่สุดสง่าของลุคคาก้าวยาว ๆ ผ่านห้องโถงกว้างขวางของคฤหาสน์ซาโนลี่ กำลังจะก้าวขึ้นสู่บันไดขั้นแรกต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อมีเสียงเรียกแผ่วเบาคล้ายกับเกรงใจสุด ๆ ของสาวใช้ผมทองดังขึ้นมาที่ด้านหลัง
“มีอะไรแซนดร้า...”
“เอ่อ... คุณ... คุณลูซี่มาขอพบค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้...”
คำพูดของสาวใช้ที่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ลุคคาจำชื่อได้ขาดหายไปในลำคอ รู้สึกขยาดต่อพายุอารมณ์ของเจ้านายเกินกว่าจะทนต่อจนจบประโยคได้
“ลูซี่...?”
คิ้วเข้มสีดำที่ยาวขนานกับดวงตาคมกล้าหวานฉ่ำของเขาเลิกขึ้นสูง กลอกตาไปมาคล้ายกับกำลังใช้ความคิดหนัก
“ลูซี่ไหน? ลูซี่ แมทสัน ลูซี่ ซัตตัน หรือว่า... ลูซี่ คลิฟฟอร์ด...”
ชายหนุ่มพยายามนึกถึงใบหน้าของเจ้าของชื่อที่มีนามว่าลูซี่ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่มันไม่แปลกหรอก เพราะเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปจดจำเกี่ยวกับผู้หญิงที่ซื้อมาปลดเปลื้องความใคร่ให้กับตัวเองให้รกสมอง
