นี่คือคำพูดของลุงทองดีในชุดทะมัดทะแมงสีดำมีหมวกไหมพรมปิดหน้าที่กำลังจะปีนหน้าต่างออกไป และนั่นก็ทำให้หล่อนตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต หล่อนมองร่างโชกเลือดของผู้ชายใจร้าย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปกับลุงทองดี
และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา... หัวขโมย... สิบแปดมงกุฎ... มันก็ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับหล่อนอีกต่อไป...
แต่มันก็แค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้น เพราะเพียงไม่ถึงเดือนหล่อนก็กล่อมให้ลุงทองดีทิ้งอาชีพเดิม และพากันออกไปรับจ้างทำงานที่สุจริตแทน ถึงแม้ตอนแรก ๆ ลุงทองดีจะไม่ชอบใจนักก็ตาม แต่เมื่อทำไปได้สักระยะ รอยยิ้มก็ระบายอยู่บนใบหน้าที่อบอุ่นใจดีของลุงทองดี
“ลุงไม่เคยสู้หน้าตำรวจได้เลยสักครั้ง... จนถึงตอนนี้... ขอบใจมากนะฤดี ที่ทำให้ลุงหลุดพ้นจากความชั่วมาได้...”
ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย... หากลุงทองดีไม่ถูกอันธพาลมันรุมทำร้ายเพราะช่วยเหลือให้หล่อนรอดพ้นจากการถูกรุมข่มขืนเสียก่อน พวกมันใช้ไม้ตีร่าง
