“ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มคว้ามือของเธอ ก่อนจะจับจูงหญิงสาวที่ไม่มีท่าทีว่าจะขยับลงจากรถ ให้ตามเขาเข้าไปในบ้าน
“มาแล้วเหรอ” นางเบญจารีบเดินมาหาหลานชายใกล้ๆ ในขณะที่คีตะก็ประนมมือไหว้นางด้วยรอยยิ้ม
อลินดาก็ตรงเข้าไปกอดมารดาด้วยความคิดถึง ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ทำให้เด็กชายอคินที่หลับอยู่ถึงกับตื่นเพราะเสียงร้องไห้ของมารดา
"ไม่ต้องร้อง พ่อกับแม่ให้อภัยหมดแล้ว” นางเบญจาเอาออกมาเสียงสั่น เพราะนางก็จะร้องไห้เหมือนกัน
“เป็นแม่คนแล้วยังขี้แยอีก ฉันไม่สนใจแกแล้ว อุ้มหลานชายฉันดีกว่า” นายเหมเดินออกมาแล้วเห็นบุตรสาวกอดกับภรรยาแล้วร้องไห้ เขาจึงเลี้ยงเดินไปหาหลานชายแทน เพราะกลัวว่าใครจะรู้ว่าเขาก็น้ำตาซึมกับภาพตรงหน้าเหมือนกัน
“ไปหาตานะครับคินน้อย” ชายหนุ่มส่งตัวบุตรชายให้ผู้เป็นตา ทำให้เด็กน้อยไปหาตาของเขาแต่โดยดี และไม่งอแงด้วย” ภาพตรงหน้าทำให้คีตะมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ต่อไปนี้เขากับเธอจะ
