สี่ปีต่อมา....
ร่างบางระหงเดินทางมารับลูกน้อยที่โรงเรียน หากดูจากรูปร่างของเธอแล้ว ก็คงไม่มีใครรู้ว่าเธอนั้นมีลูกแล้ว ด้วยความที่ลูกของเธอเป็นผู้หญิง เธอจึงไม่ยอมเปิดใจให้ใคร ด้วยความที่สังคมทุกวันนี้มันเลวร้ายเกินกว่าที่จะปล่อยให้ลูกของเธออยู่กับพ่อเลี้ยงได้ พีรยาจึงพยายามทำงานทุกอย่างที่เธอสามารถเปลี่ยนมันเป็นเงินได้ เพื่อว่าลูกน้อยของเธอจะได้มีอนาคตที่ดีสดใส ไม่ต้องลำบากดังเช่นเธอ
“คุณแม่ขา....” เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงแตงกวาตะโกนออกมา ก่อนที่จะวิ่งถลาเข้าหามารดา เมื่อมารดามารับที่หน้าโรงเรียนอนุบาลของตนเอง
“ไม่ต้องรีบวิ่งค่ะ เดี๋ยวล้ม” พีรยารีบห้ามบุตรสาวทันที เพราะเด็กน้อยตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างเดียว เธอกลัวว่าเด็กน้อยจะล้มแล้วเจ็บตัว
“ก็แตงกวาคิดถึงคุณแม่นี่คะ” เมื่อเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมกอด เธอก็รีบบอกมารดาทันที
“เมื่อเช้าคุณแม่ก็เพิ่งมาส่ง อะไรจะคิดถึงกันเร็วขนาดนี้” พีรยาเอ่ยทัดท
