“นี่ ทะลึ่ง!” เธอจะผละร่างออกไป แต่เขากลับกอดรั้งไว้แน่นกว่าเดิม บดความเป็นชายกระแทกเนินนิ่มคว่ำหน้าของเธออย่างทะเล้นซุกซน "คุณอัตต์!”
“เรียกพี่นนท์เหมือนเดิมก็ได้” เขาทำเสียงอ้อน ก่อนจะก้มเข้าหาหน้าอกของเธอแล้วซบแนบความอบอุ่นที่โหยหา จูบหอมความอิ่มอวบอย่างทะนุถนอมอ่อนโยนละมุนละไม
“ตกลงคุณยังจะแต่งงานกับยัยวีอยู่ใช่มั้ย?”
เขาสะอึก เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาวาว หากเขาเลือกผู้หญิงคนนั้น เขาต้องเสียผู้หญิงคนนี้ไปใช่มั้ย
“การแต่งงานเป็นแค่ส่วนหนึ่งในแผน”
“แต่ยัยวีไม่รู้อะไรด้วย คุณปล่อยยัยวีไม่ได้เหรอ อย่าทำอะไรยัยวีเลยนะ”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจบางอย่างได้
“ถ้าผมยอมทำตามที่คุณบอก คุณจะยอมอยู่กับผมมั้ยล่ะ”
เธออึ้งนิดหน่อย “หมายความว่า ฉันต้องอยู่กับคุณเพื่อแลกกับอิสรภาพของยัยวีอย่างนั้นเหรอ”
แต่เขาอยากให้เธออยู่กับเขาเพราะอยากอยู่ เหมือนที่เขาอยากอยู่กับเธอ
“ที่ผ่านมาผมทำ
