พี่ขอร้องน้องอย่าอ้อน

EP.1

1.15 PM.

"สวัสดีค่ะขอต้อนรับสู่ช่อง 'เอวาว่าดี' ช่องที่จะพาเพื่อนไปชิมไปตามหาอาหารอร่อยทุกหย่อมย่านที่วาคิดว่าดีคิดว่าปัง แต่วันนี้เพื่อนๆขอกันมาเยอะว่าให้เอวารีวิวอาหารใต้คณะ"

ฉันยิ้มกว้างจนตาเป็นประกายสะท้อนออกมาจากกล้องที่ตัวเองกำลังถือถ่ายเองพูดเองและจะกลับไปติดต่อเองแบบง่ายๆแต่เพราะทำแบบนี้การไปไหนมาไหนหรือการรีวิวมันเลยง่ายและคล่องตัวเพราะไม่ต้องกินพื้นที่คนทั่วไปที่เขามากินอาหารร้านที่ฉันไปกินน่ะนะ

"คือมีเพื่อนๆถามเขามากันเยอะมากว่าใต้คณะวาเนี่ยวาชอบกินอะไรที่สุดและอาหารอะไรที่วาคิดว่าดี"

ฉันเว้นวรรคคำพูดตัวเองก่อนจะแพนกล้องไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่ตัวเองจะแนะนำในวันนี้

"และนี่คือร้านที่วาว่าดีค่ะ" ฉันถ่ายให้ติดป้าแม่ค้าที่ตัวเองบอกก่อนเขาว่าจะมาถ่ายก่อนจะหันกล้องกลับมาทางตัวเอง "นี่คือร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่ไม่ว่าจะมากินกี่ครั้งก็มีความว้าวได้ตลอด เอาเป็นว่าพูดง่ายๆคือกินแล้วไม่เบื่อนะสำหรับคนเบื่อง่ายอย่างวา อ่อไม่ต้องปรุงด้วยเพราะรสชาติมันแซ่บอยู่แล้วจ้า"

"ก๋วยเตี๋ยวต้มยำเส้นบะหมี่ได้แล้วจ้า"

"ขอบคุณค่า อ่อแล้วนี่ป้าจันทร์นะคะนี่คือเจ้าแม่ก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่นี่"

ฉันแนะนำเจ้าของร้านพอเป็นพิธีแต่ไม่ได้ถามอะไรเธอต่อเพราะสไตล์ในการทำยูทูปของฉันคือไม่จำเป็นต้องคุยกับเจ้าของร้านเยอะอ่ะเอาให้คนดูรู้พอว่าเจ้าของร้านหน้าตาเป็นแบบนี้เพราะที่จะรีวิวมากๆเลยคืออาหาร ฉันเลือกที่นั่งไม่นานก่อนจะเดินมาตั้งกล้องบนโต๊ะและเช็คทุกอย่างก่อนจะเริ่มกดบันทึกอีกครั้ง

"ตอนนี้วาได้ที่นั่งแล้วค่ะ คือดีเลยนะว่าตอนนี้คนไม่ค่อยเยอะแต่ก็ยังถือว่าเยอะอยู่ดูจากนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาได้เลย"

ฉันว่าพร้อมกับขยับเอียงให้กล้องได้จับภาพก่อนจะถือชามก๋วยเตี๋ยวไปจ่อที่หน้ากล้อง

"เรามากินกันเถอะ"

หลังจากพูดแบบนั้นฉันก็จัดการกินและรีวิวถึงอาหารแบบจัดหนักจัดเต็มจนกินเวลาไปกว่าชั่วโมงได้จนอัดวิดิโอเสร็จนั่นแหละถึงได้เดินไปหาซื้อน้ำผึ้งผสมมะนาวกินได้..ไม่ไหวพูดเป็นชั่วโมงแบบนี้คือปากชา

ฟึ้บ

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าหลังจากที่ปิดมันไปชั่วโมงกว่าก่อนจะเช็คนั้นเช็คนี่ไปเรื่อยจนม๊าโทรมา

"ฮัลโหลค่ะม๊า"

(วาอัดเสร็จแล้วเหรอคะ?)

"ใช่ค่ะ วากำลังจะกลับคอนโดเลย"

(แม่วานไปดูพี่ลักษณ์หน่อยได้ไหมคะ?)

"พี่เป็นไรอีกอ่ะ?"

ฉันที่กำลังคาบหลอดไว้ได้แต่กลอกตาไปมาเพราะแม่พูดเรื่องเดิมอีกแล้ว พี่ไปเมาจนหัวราน้ำแล้วแฮงค์อ่ะ แฮงค์แล้วคือไม่รู้จักจัดการตัวเองนะยังมีการโทรไปอ้อนแม่ให้ไปหาอีกทำไมไม่โทรบอกแฟนตัวเองกัน?

(ยังไงแว๊ะเข้าไปดูพี่ให้แม่หน่อยนะคะแม่เป็นห่วงพี่เขา)

"ได้ค่ะ เดี๋ยวยังไงวาโทรบอกนะคะ"

(ขอบคุณนะคะ)

ถึงไม่พอใจที่ต้องไปดูไอ้หมาหน้าโง่แต่ก็ไม่กล้าขัดใจแม่อ่ะ แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่นุ่มนิ่มสมชื่อเลยนะส่วนฉันเนี่ยได้แค่หน้าตาที่น่ารักอ่ะส่วนนิสัยคงได้พ่อ พูดถึงพ่อพ่อคงไม่รู้สินะว่าไอ้พี่ตัวดีมันไปแรดมาน่ะ!

เวลาต่อมา

ก๊อกๆ!!!

"ตายรึไงไอ้พี่บ้า!"

หลังจากกดออดแถมยังตะโกนเรียกเคาะห้องไอ้พี่ตัวดีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเปิดเลยนะ โธ่เว้ย!

"พี่ลักษณ์ตายแล้วรึไงไอ้พี่บ้า!"

แกร๊ง

"คิดว่าวาว่างมากรึไงห๊ะ!!?"

"หนวกหู"

ฉันอ้าปากค้างมองคนที่ยืนอิงกรอบประตูห้องด้วยความตกใจ คือแม้แววตาคมกริบจะยังเต็มไปด้วยความขุ่นมัว ผมเผ้าจะยุ่งเหยิงและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความง่วงมากแค่ไหนมันไม่ทำให้เขาหล่อน้อยลงเลย! พ่อเทพบุตรของวา!

"วาไม่รู้ว่าพี่เดย์อยู่ด้วย"

เสียงของฉันอ่อนลงมากแถมมือที่กำลังกำแน่นกลับปล่อยออกและเปลี่ยนมาจับผมทัดหูตัวเองแทนด้วยท่าทีเขินอาย แบบว่าเขินจริงนะไม่ว่าจะต้องเจอพี่ดีเดย์อีกกี่สิบครั้งมันก็ไม่ชิน!

"ก็รู้ไว้ซะสิ"

"พี่เดย์ก็ไปดื่มกับพี่เหรอคะ?"

"จะเหลือ?"

พี่ดีเดย์ขยับหลีกทางให้และหันหลังเดินเข้าไปก่อนปล่อยให้ฉันยืนเม้มปากมองแผ่นหลังแกร่งด้วยหัวใจที่เต้นแรง บ้าเอ๊ยคนอะไรแค่ใส่เสื้อกล้ามก็โซฮอตได้!

"ไม่เข้าเหรอวา?"

"เข้าค่ะเข้า"

ฉันรีบกระดิกหางเดินตามพี่ดีเดย์เข้าห้องพี่ตัวเองอย่างว่าง่ายแถมยังเปลี่ยนท่าทีจากเด็กก้าวร้าวมาเป็นคนน่ารักขึ้นอย่างกับพลิกฝ่ามือ ไม่สิต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินฉันก็ทำให้ได้นะถ้าทำเพื่อเขาอ่ะ!

"แล้วนี่พี่ลักษณ์ไปไหนเหรอคะ?"

"นอนในห้องให้ไปเรียกไหม?"

"ไม่ค่ะไม่ปล่อยพี่นอนไปเถอะ"

พี่เดย์หันมองฉันทันทีหลังฉันรีบตอบแบบนั้นก่อนจะเดินไปหาเขาที่เดินไปกินน้ำในตู้เย็นทางโซนของห้องครัว

"แล้วนี่ทำไมดื่มกันหนักขนาดนี้เหรอคะ?"

"ค่อยถามไอ้ลักษณ์เอา"

ผู้ชายเย็นชา แต่ดูเขาหลังจากตอบฉันแล้วยกน้ำขึ้นกระดกดื่มสิ...ให้ตายเกิดมาชาตินี้คุ้มแล้ววาเอ้ย

"ยัยเตี้ย"

"คะ!?"

"เลิกจ้องสักที"

"งื้อ"

"บอกว่าอย่างื้อจะงื้อทำไมนักวะ"

ฉันเม้มปากมองพี่ดีเดย์ที่เดินไปทางอื่นอย่างขำๆเพราะเขาไม่ชอบเวลาฉันทำงี้อ่ะ ฉันเคยถามพี่นะว่าทำไมพี่เดย์ถึงมีอาการแบบนี้แล้วพี่บอกว่าพี่เดย์เขาเขินอ่ะ ให้ตายก็ต้องเขินแหละใครจะไปทนความน่ารักของวาได้กัน!

"งื้อแล้วไม่น่ารักเหรอคะ?"

"น่าครับ"

"น่ารัก?"

"น่าเตะ"

"ง่า ผู้ชายแบดๆทำร้ายผู้หญิงงี้โดนใจวา"

"โดนผู้ชายทำร้ายร่างกายเธอต้องไปแจ้งความไม่ใช่มาคลั่งไคล้"

ฉันหัวเราะเสียงใสมองพี่เดย์ที่กำลังนั่งกินน้ำอยู่บนโซฟาขณะที่สายตาเขาก็จ้องอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองแต่ฉันไม่ดูหรอกว่าเขาคุยไรกัน เราต้องเป็นคนมีมารยาทน่ะนะ...อ่อเปล่าพี่เขาติดฟิล์มกันเผือกอ่ะเลยมองเป็นหน้าจอดำหมดเลย

"พี่เดย์กินอะไรรึยังวาซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้"

"เตี้ย" ฉันเลิกคิ้วมองพี่เดย์ด้วยความสงสัย "เธอซื้อมาให้ไอ้ลักษณ์ไม่ต้องมาเนียน"

"ไม่ไง นี่วาซื้อมาเองวาจะให้ใครก็ได้แล้ววาจะให้พี่กิน"

"ไม่กิน"

"มันต้องซดร้อนแก้แฮงค์นะคะ..อย่าดื้อน่าเดี๋ยววาเทให้"

พี่เดย์เงยหน้ามาหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่ฉันก็ยิ้มให้พร้อมเดินมาที่ครัวเทก๋วยเตี๋ยวที่ตั้งใจซื้อมาให้พี่ลักษณ์ใส่ถ้วยและบรรจงเอาไปวางลงตรงหน้าพี่ดีเดย์แทนด้วยรอยยิ้ม

"เจ้านี้อร่อยนะคะวาเพิ่งอัดคลิปรีวิวมาด้วย"

"ไอ้ลักษณ์จะด่าพี่ไง"

"พี่ลักษณ์กว่าจะตื่นก็อืดหมดแล้วพี่เดย์แหละกิน"

ฉันยิ้มให้พี่เดย์พร้อมนั่งเท้าคางมองพี่เดย์ที่ยังนั่งนิ่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"รึพี่จะให้วาป้อนเหมือนตอนนั้น"

"กินเองได้"

พี่เดย์รีบถือถ้วยไปกินทันทีเพราะคงเขินถ้าฉันจะป้อนเขาเหมือนตอนนั้น ตอนที่เขาป่วยจนเข้าโรงบาลแต่เพราะครอบครัวเขาอยู่ไกลฉันจึงอาสาดูแลเอง พี่แกก็นะป่วยหนักแต่ก็ปากแข็งจนล้มอ่ะถ้าพี่ลักษณ์ไม่เข้าไปหาคงไม่มีพี่เดย์ให้วาชอบแบบทุกวันนี้หรอก

แกร๊ง

"ดูซิใครออกจากห้อง"

หลังจากที่พี่เดย์กินก๋วยเตี๋ยวไม่นานพระลักษณ์ก็เดินเซๆออกมาจากห้องด้วยสภาพผมเผ้ารุงรังเสื้อไม่ใส่แต่ขอเถอะ คิดว่าตัวเองหล่อมากมั้ง

"ไปหาเสื้อผ้าใส่เลยพี่ลักษณ์น่าเกลียดจริง"

"เดี๋ยว คือเฮียเพิ่งออกจากห้อง?"

"ไปใส่เสื้อ!"

พี่ชายแท้ๆของฉันอ้าปากฮาวก่อนเดินกลับไปหาเสื้อบอลมาใส่และกลับออกมาด้วยสภาพง่วงๆพร้อมเดินลูบท้องมานั่งตรงข้ามกับพี่เดย์โดยมีฉันนั่งอยู่บนพรมมองพี่เดย์เสวยอยู่ จะใช้คำปกติก็ไม่กล้าเพราะเบ้าหน้าพี่เขามันสูงส่งเกิน

"ม๊าบอกให้ซื้อข้าวมาให้เฮียป่ะ?"

"ใช่"

"ไหนล่ะ?"

"พี่เดย์กินอยู่ไง"

"ห๊ะ!!?" พี่เดย์ถอนหายใจเสียงดังหลังจากพี่ลักษณ์ตวาดเสียงดังพร้อมลุกขึ้นยืนชี้พี่เดย์อย่างไม่พอใจ "แล้วมึงทำไมแดกของกู!?"

"วาให้กินเองแหละแล้วนี่จะเสียงดังเพื่อพี่เดย์กินอยู่นะ!"

ฉันยืนขึ้นด่าพี่ลักษณ์ทันทีจนเขาเบิกตามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา

"เอ้าวาแล้ววาให้มันแดกพี่จะแดกไรล่ะ รึซื้อมาสองถุง!?"

พี่ลักษณ์มองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาอีกถุงแต่คือมันไม่มีไงจะมีที่ไหนล่ะในเมื่อฉันไม่ได้ซื้อ

"วาซื้อมาแค่ถุงเดียวและให้พี่เดย์แล้ว"

"เอ้า!"

"ก็พี่ตื่นช้า"

"ไม่ๆๆ ต่อให้กูตื่นช้าตื่นเร็วมึงก็เอาให้มันแดกวาเห็นผู้ชายดีกว่าพี่ตัวเอง!"

"ก็วาซื้อมาแล้ววาจะให้ใครกินก็เรื่องของวาไหม!?" ฉันเบิกตามองพี่ลักษณ์พร้อมตวาดกลับเสียงดังไม่แพ้กัน "แล้วนี่กล้ามาว่าวาเหรอวาจะฟ้องแน่จะฟ้องม๊าแน่!"

"มึงไปฟ้องเลยนะกูก็จะฟ้องคืนว่าน้องตัวเองเนี่ยซื้อข้าวมาให้แต่ผู้ชายแดก!"

"ไม่รู้จักพวกแกร็บพวกแพนด้ารึไงทำไมไม่โทรสั่งห๊ะอะไรๆก็ใช้แต่วาอ่ะ!"

"อิ่มละกลับก่อนนะ"

"เอ้าไอ้ห่านี่แล้วไม่ล้างจานวะ!"

"พี่เดย์เป็นแขกจะให้ล้างทำไม!" ฉันผลักพี่ลักษณ์ออกห่างพี่เดย์ทันทีก่อนหันมองพี่เดย์พร้อมยิ้มหวาน "พี่เดย์อิ่มไหมคะเอาอีกไหม?"

"ไม่ล่ะ ขอตัวเลยนะ"

"ถึงห้องแล้วไลน์บอกด้วยนะคะ"

"เฮอะมันคงทำหรอก!"

"จิ๊!"

ฉันเหลือบมองพี่ลักษณ์ก่อนจะหันมายิ้มพร้อมโบกมือลาพี่ดีเดย์ที่เดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองเพื่อเตรียมตัวกลับ

"คืนนี้ห้าทุ่มร้านเฮียชัยนะลักษณ์"

"เออๆ แล้วเพลงว่าไง?"

"เห็นไอ้ช้างบอกจะส่งลงแชท"

"เคๆ เจอกัน"

"ขับรถดีๆนะคะ"

พี่ดีเดย์มองฉันนิดนึงก่อนพยักหน้าและเดินออกไปแต่นั้นทำเอาฉันยิ้มกว้างและตีอกพี่ลักษณ์จนดังอั๊ก!

"เจ็บนะวา!"

"เมื่อกี้พี่เห็นป่ะ เห็นที่พี่เดย์พยักหน้าตอบป่ะ!??"

"เห็น"

"แสดงว่ามีใจ!"

"มีใจเชี้ยไรกูก็เห็นมันพยักหน้าให้สาวทุกคน"

"สาว" ฉันชะงักพร้อมหันมองพี่ลักษณ์ทันที "ทุกคน?"

"เอ่อ...พี่หิวข้าวจังค่ะวาทำข้าวให้พี่กินหน่อยได้ไหมคะ?"

"สาวไหนก่อน ไหนคุยกันแล้วว่าพี่จะรายงานวาทุกเรื่อง!?"

"โอ๊ยวาพี่ต้องทำงานไหมล่ะ"

"ไม่ได้เรื่อง!"

ฉันเบะปากมองพี่ลักษณ์อย่างไม่พอใจก่อนจะเดินไปเก็บถ้วยที่พี่เดย์กินหมดมาเทเศษอาหารทิ้งและล้างถ้วยให้

"โอ๊ยย อย่างอนพี่เลยนะคะ"

พี่ลักษณ์เดินมาจับแขนฉันไว้ทันทีพร้อมมองมาด้วยความรู้สึกผิด

"ก็พี่ไม่ทำหน้าที่"

"มันก็ต้องมีคนเข้าหาไอ้เดย์บ้างล่ะหน้าตามันก็ไม่ใช่ขี้ๆถึงจะไม่หล่อเท่าพี่ก็เหอะ"

"พี่ลักษณ์"

"ครับ?"

"พี่เอาความมั่นหน้ามั่นใจมาจากไหนกัน?"

"ดีเอ็นเอพ่อกับแม่บวกกันมาเป็นพี่ขนาดนี้ใครๆก็ว่าเทพเจ้าสร้างครับ"

ฉันถอนหายใจมองพี่ลักษณ์และหันมาล้างจานต่ออย่างเอือมระอาแต่ไอ้พี่บ้าก็ไม่ยอมหยุดสะกิดเลย

"มีอะไร!?"

"พี่หิวอ่ะ"

"ไปนั่งรอ!"

"จะทำไรให้กินคะพี่อยากกินร้อนอ่ะขอข้าวต้มได้ไหม"

"จะทำมาม่า"

"โหยย"

"มาม่าก็ร้อนอย่าเรื่องมาก"

"เศร้าว่ะ เพื่อนได้กินเตี๋ยวต้มยำเจ้จันทร์แต่พี่ได้กินแค่มาม่า...แม่งเอ๊ยเกิดเป็นพระลักษณ์แม่งเหนื่อยจริง"

"ตัดพ้อเก่ง"

ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆแต่สุดท้ายก็ต้องต้มข้าวให้พี่มันกินอยู่ดีนั่นแหละ แฮงค์จะเป็นจะตายยังทำเก่งกับเหล้ากับเบียร์...แล้วปานนี้พี่ดีเดย์จะถึงห้องยังนะเป็นห่วงในฐานะคนแอบชอบก็คงได้ล่ะเนาะ