เหวินโหรวหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงทักทาย เขามองกลับไปก็เห็นบุรุษรูปร่างสง่าคุ้นตา เพราะยามที่เขาเข้าวังหรือทำงาน ก็มักจะเห็นอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ จนนับว่าเป็นคนรู้จักคุ้นเคยกันไปแล้ว เพราะมีอายุเท่ากัน
“ใต้เท้าหวง ท่านเองก็ยังมามีหรือที่ข้าจะพลาด” ตอบด้วยถ้อยคำเย้าอย่างเป็นมิตร
“เช่นนั้นก็อย่ารอช้าเลย รีบเข้าไปในงานเถอะ ได้ยินว่าตลอดเส้นทางเดิน มีการแสดงมากมายเชียว” หวงเส้าจื่อเอ่ยกับสหายใหม่ในเมืองหลวง ก่อนจะหันมาเห็นสตรีตัวน้อยที่ยืนจ้องเขาอยู่ ใจแกร่งเต้นรัวในทันที เขายืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับเป็นรูปปั้นเสียอย่างนั้น
“นี่คือน้องสาวของข้า ใต้เท้าหวงเคยพบนางแล้ว ในวันที่คนร้ายบุกเข้าจวน เราเข้าไปในงานกันเถอะ” เอ่ยจบเขาก็หันมาจับแขนคนน้องให้เดินต่อ
“นายท่านนางคือบุตรสาวของสตรีผู้นั้นหรือขอรับ” จงจวิ้นกระซิบทันที เส้าจื่อเผยยิ้มร้ายออกมาก่อนจะเดินเข้าไปประชิดอีกข้างของไป่อิง
“วันก่อนไม่มีโอกาสท
