ทั้งคู่นั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ มันจึงสามารถรับน้ำหนักได้เป็นอย่างดี และมุมนี้ก็สามารถมองเห็นด้านล่างได้ถนัด เพราะทั้งสองอยู่ในความมืดของต้นไม้ จึงไม่เป็นที่สังเกต ส่วนคนเหล่านั้นเดินถือคบเพลิงไปมาในสวน
ซานหลางนั่งนิ่งมองการเคลื่อนไหวด้านล่าง แต่พอเวลาผ่านไปอากาศมันก็เย็นลง ไป่อิงเงยหน้ามองคนตัวโตซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง แสงสว่างเล็กน้อยจากจันทร์เสี้ยวยังส่องลงมาให้เห็นหน้ากันและกันได้บ้าง
“ทำไม หนาวหรือ เสียใจนะ ข้าไม่ถอดเสื้อคลุมห่มให้เจ้าหรอกอย่าได้หวัง” พอได้ฟังถ้อยคำเน้นย้ำของคนด้านหลัง ไป่อิงก็ถึงกับถอนหายใจ
“หึ! หม่อมฉันก็ไม่คิดว่าพระองค์จะมี..อ๊ะ!” ยังเอ่ยไม่จบด้วยซ้ำ ร่างเล็กก็ลอยขึ้นมานั่งบนตักอีกฝ่ายเสียแล้ว
“ทำอะไรเพคะ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” ตำหนิเสียงเบา
“อยู่เฉยๆ สิ อย่าดิ้น” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู ก่อนจะชี้นิ้วให้คนตัวเล็กดู เพราะยามนี้มีคนเดินถือคบไฟตรงมา ทำเอาไป่อิงรีบยกมือข
