ท่าทางของคุณหนูสามทำให้ทุกคนอดห่วงไม่ได้ โดยเฉพาะซานหลางที่เป็นห่วงว่าที่พระชายาของตนมาก
“อิงอิงสิ่งที่เจ้าจำได้ บอกเรามาเถอะนะ จะได้ช่วยกันขจัดมันออกจากใจ” ซานหลางเอ่ยกับคนน้อง
“เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้าในคืนนั้นไป่อิง” เซียงสวี่เอ่ยถามเช่นกัน ยามนี้เขานั่งคุกเข่าลงต่อหน้านาง เพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวคนเดียวของเขาในคืนนั้น
ไป่อิงยังคงใช้เวลาเพื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เพราะนึกถึงคราใดใจมันก็คุกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธ กว่าจะเอื้อนเอ่ยเรื่องราวออกมาได้ นัยน์ตาก็แดงก่ำจนผู้ที่ยืนอยู่ต่างก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “คืนนั้นข้าตามเส้าจื่อไปที่เรือนของเขา คนผู้นั้นเอ่ยว่ารักข้า อีกไม่นานเราก็จะแต่งงานกัน หึ!มันก็แค่คำลวงทั้งนั้น” เอ่ยทั้งน้ำตา เพราะนึกถึงคราใดใจดวงนี้ก็บอบช้ำจนไม่อาจทนเห็นแม้แต่หน้าอีกฝ่ายได้
“ไป่อิง เจ้าจะบอกว่าเส้าจื่อคือผู้ที่ลงมือกระนั้นหรือ” เซียงสวี่เอ่ยถามเสียงสั่น เพราะไม่อาจ
