“นายท่านหนีไปก่อน” สมุนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับผลักผู้เป็นนายและลูกพี่ของตน ซึ่งเส้าจื่อก็ไม่ลังเลเลยสักนิด เขารีบใช้วิชาตัวเบาดีดตัวขึ้นหลังคาหลบไปในทันที
ซานหลางเห็นเช่นนั้นก็รีบตามไปพร้อมกับคนสนิท จนกระทั่งถึงเรือนแห่งหนึ่งที่คนทั้งสองหายเข้าไป แต่พอเข้าไปค้นหาและหมายจะจับตัว กลับไม่พบผู้ใดภายในเรือน ซึ่งพวกเขาตรวจดูจนหมดก็ไม่มีช่องทางลับ
“ท่านอ๋องมันเข้ามาในเรือนนี้ เหตุใดจึงไม่เห็นมีคนเลยพ่ะย่ะค่ะ มันจะหายไปได้อย่างไรกัน” ฟางเฟิงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ เพราะพวกเขารื้อค้นทุกซอกมุมแล้ว องครักษ์ที่ตามมาก็ช่วยกันตรวจทุกซอกมุม ก็ไม่ปรากฏช่องทางลับ
“ค้นดูทุกมุมใต้เตียงก็รื้อขึ้นมา” ซานหลางเอ่ยสั่งเสียงดัง แก้มสากขึ้นเป็นสันนูนเพราะอารมณ์ที่คุกรุ่นในยามนี้ แต่สุดท้ายรายงานก็ยังคงไม่มีสิ่งใดเปลี่ยน
“เป็นไปได้อย่างไรกัน เราคลาดกับมันไม่ถึงห้าเฟินเลย [=5นาที] มันจะหายไปได้อย่างไรกัน” ซานหลางยัง
