สามวันผ่านไป อาการของไป่อิงดีขึ้นมาก นางไม่จำเป็นต้องพันผ้าบนหัวแล้ว แม้จะเหลือร่องรอยบาดแผลเป็นทางยาวอยู่ และที่สำคัญคือนางได้เห็นใบหน้าเจ้าของร่างแล้ว ยามนี้คนที่หลุดยุคมาจึงได้แต่นั่งนิ่ง
หวนคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่พอจะจำได้ แต่สุดท้ายมันก็เป็นความทรงจำในยุคปัจจุบันอยู่ดี ทั้งที่คุณชายเว่ยเอ่ยบอกว่านางต่อสู้กับคนร้ายจนต้องกระโดดหนีลงน้ำ แต่นางก็ยังทำใจเชื่อไม่ได้คิดว่าตนพึ่งมาอยู่ในร่างนี้
“ท่านหมอบอกว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บที่หัวจึงทำให้จำเรื่องราวที่ผ่านมามิได้ อาจต้องรอสักสองสามเดือน คาดว่าอาการน่าจะดีขึ้นและพอจะนึกอะไรออกบ้าง” ซางเว่ยหานบอกเสียงอ่อนโยน ก่อนจะคีบอาหารส่งให้ เขาพึ่งมารับตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองที่นี่ เรียกได้ว่าอายุยังน้อยแต่กลับเป็นที่ยอมรับของราชสำนัก
“ช่างเถอะฉันไม่สนใจหรอก” ตอบแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นเปล่งวาจาเช่นคนยุคปัจจุบัน “เอ่อ..ข้าหมายถึง ช่างเถอะ ไม่แน่ว่าเดินไปอา
