“พี่รู้” เพทายตอบกลับก่อนจะลุกเดินอ้อมมายังฝั่งที่นารานั่ง แล้วโอบตัวเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง
“พี่ขอเวลาหน่อย” ขอเวลาให้เขาได้ทบทวนอีกสักครั้งว่าเขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
ขอเวลาให้เขาได้คิดอีกทีว่าเขากล้าพอที่จะบอกเรื่องนี้กับเพื่อนเพื่อรักษาเธอไว้ หรือควรคืนอิสรภาพให้เธอแล้วรักษาความสัมพันธ์ของเขาและเพื่อนเอาไว้เหมือนเดิม
“สรุปคือหนูต้องรออีกใช่ไหม สองปีที่ผ่านมาหนูยังรอไม่พอใช่ไหม” คนถามน้ำตาคลอ แต่เธอไม่สบตาเขา เอาจริงๆ เธอไม่กล้าคาดหวังและไม่อยากหวังอีกต่อไปแล้ว
คนที่เจ็บคือเธอ และบางทีเขาอาจจะไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
“ขอเวลาอีกนิดนะนา และจากนี้พี่จะไม่ขออะไรเธอเลย” เพทายกอดร่างบางเอาไว้แน่น เป็นการกอดเธอจากทางด้านหลัง เขาสัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆ มันยิ่งตอกย้ำให้เขารู้ว่าที่ผ่านมาเธอเจ็บเพราะเขามามากพอแล้ว
“สุดสิ้นตรงไหน” ยิ่งได้ยินคำถามจากปากของเธออีกครั้งมันทำให้หัวใ
