จากนั้นความเงียบก็ปกคลุมตลอดระยะทาง จนกระทั่งมาถึงโรงแรมของนาราคนที่ต้องลงจากรถแล้วถึงได้หันหน้ากลับมองเขา
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง พี่จะกลับโรงแรมเลยใช่ไหม”
“พี่จะรอที่รถ พี่คุยกับพนักงานที่โรงแรมให้แล้ว ถ้าเคลียร์กับลูกค้าเสร็จก็พาลูกค้าไปที่นั่นได้เลย ถ้าติดปัญหาตรงไหนโทรมาแล้วกัน เดี๋ยวพี่จัดการให้”
“พี่จะรออยู่ที่นี่ทำไม ทำไมถึงไม่กล้าไปพักก่อนขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง” ขนาดเธอไม่ได้ขับรถแต่เอาแต่นั่งอยู่ข้างคนขับ นั่งๆ นอนๆ เธอยังรู้สึกเหนื่อยเลย แต่เค้าที่ขับรถคนเดียวตลอดตลอดทางยังจะมานั่งรอเธออยู่ที่รถอีก
“ไม่เป็นไรพี่รอได้ เดี๋ยวนอนรอที่รถนี่แหละ”
“พี่ทาย อย่าดื้อได้ไหม” เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่สุดท้ายเขาก็ยังที่จะดื้อดึงการรับเบาะพร้อมกับเอนตัวลงนอน หลับตาลง เหมือนต่อให้เธอพยายามพูดแค่ไหนเขาก็ก็จะยอมอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม
นาราถอนลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะบอกออกไปอีกคร
