The Otis

Blood 47

BLOOD 47

ISANG tawag ang natanggap ni Edriana ng maka uwi siya ng mansyon nila at nakita niyang rumihestro sa kanyang cell phone ang pangalan ng kaibigan na Paolo. Agad niyang sinagot ang tawag at niloud speaker para pwede siyang maka kilos gamit ang dalawang kamay habang may kausap. "Anu yun Pao-Pao?" Kumuha siya ng damit at diretso na pang tulog sa isang maliit na walk in closet.

"Ayus ka lang ba?" Natigilan ang dalaga at napa titig sandali sa cell phone niyang naka lapag sa study table pakiramdam niya alalang alala sa kanya ang nga kaibigan lalo na si Paolo. Ayaw niya ng pakiramdam na yun at lalong ayaw niyang may nag aalala sa kanya. Palaging wala ang magulang niya sa mansyon at nasanay na maging independent kahit papaanu. Kaya mahirap sa parte niya na may maawa sa kanya pakiramdam niya may mali sa kanya o di kaya'y napaka liit niya.

"Ayus lang ako, bakit muna naman natanung?" Hinubad niya isa-isa ang damit at tanging natira lang ang underwear.

"Mukha kaseng hindi ka naman maayus, may sakit ka ba? Baka gusto mo pumunta kami dyan para bantayan ka."

"Wag na at salamat na lang. Kong kailangan ko naman ng bantay kong may sakit ako na andito naman ang nga maid ko at butler sa mansyon."

Narinig niya ang pagtawa ng boses lalaki sa kabilang linya, "kong sakali lang naman." Sinuot naman ni Edriana ang loose shirt na kulay gray at may disenyo pang babaeng may blindfold. Mula sa ibabang parte naka suot naman siya ng pajama na halos sayad na sa sahig at kulay puti naman ito.

"Salamat na lang talaga," sandaling natahimik si Edriana at naalala naman niya ang nangyare kanina habang mag isa. Ang daming pumasok sa kanyang isipan, baka marami nga ang halimaw sa campus nila o di kaya'y mas marami pa sa inaakala niya. "Bakit ka pala napa tawag? Wag mong sabihin na kukumustahin mo lang ako?" Saka naman umupo ang dalaga sa harap ng study table habang naka titig sa cell phone.

"Parang ganun na nga, ang weird mo kase kanina alam mo ba yun at pati sila Cyrel nagtataka. Pero iniisip na lamang namin na baka may sakit ka, alam ko na hindi ikaw yung pala kwento sa bagay na nangyayare sa buhay mo sa aming mga kaibigan mo pero hindi muna naman yan pwede itago."

Huminga ng malalim si Edriana at nag isip. Nagtatalo ang isipan niya kong anung tama at mali. "Paanu kase---"

"Wag," napa balikwas ng tayu si Edriana at napa harap sa pinto ng terrace kong saan naka tayu si Kaden. Takang taka siya kong paanu naka pasok ng ganun na bilis ang binata sa silid niya ngunit naka sarado naman ang pinto at mas lalong mahihirapan itong umakyat patungo sa silid niya kong papasok ito sa pinto ng terrace.

Ang bilis ng t***k ng puso niya at titig na titig siya sa mata nitong nagbabago sa tatlong kulay. "Anung ginagawa mo dito?"

"Edriana?" Sabe ng boses sa kabilang linya.

Kukunin pa sana ni Edriana ang cellphone niya ngunit wala pa ng biglang lumapit si Kaden sa kanya ng sobrang bilis na animoy kaseng bilis ng hangin. Manghang mangha ang dalaga ngunit huli na ng makuha ng binata ang cell phone niya at binato sa sahig. Gulat na gulat at nang lalaki ang mata ng dalaga. "What you've done!?" Humarap si Edriana sa binata at lumayo ng bahagya. "Hindi mo ba alam na bago ang cell phone kong yan, hindi ka lang weirdo napaka mo! Napaka mo! Lahat na!"

Bahagya namang naglalakad ang binata para lumapit kay Edriana at walang pake alam sa nasirang cell phone sa sahig. Pumunta ang dalagasa gilid ng kama at halos ipagsiksikan na doon ang katawan. "Hindi mo alam kong anung mangyayare pag marami kayung nakaka alam?"

"What do you mean?" Inis na inis na si Edriana at may halong kaba na baka isa ang binata sa halimaw na napatay niya kanina. "Dahil ba pagnalaman nila, dadami sila at lalabas!" Nagkunwaring tumawa si Edriana, "baliw! Tinatakot mo lang ako! Hindi yan totoo, mas maganda na malaman nila kase kukunti sila."

"Hindi ka ba nakikinig sa akin? Alam kong may napatay kang isa kanina at dahil doon hinahanap kana nila. Ayaw nilang pinapakilaman sila ng mortal na katulad mo, maniwala ka man o hindi dahil mahirap isaksak sa utak mo ang kailangan kong sabihin. Marami pa kayung hindi alam tungkol sa amin, kong ako sayu ibalik muna sa akin ang palaso ko."

Naka titig lang si Edriana sa binata, kahit na alam niyang galit na ito sa kanya ay siya namang nahinahun makipag usap na alam niyang hindi nagagawa ng iba. "Isa ka lang sa mortal na matitigas ang ulo at makikitid ang kukuti. Gusto niyang may mapa tunayan kayu bago ninyu masabeng totoo nga ang sinasabe sa inyu. Ang hirap ninyung paliwanagin," saka huminga ng malalim ang binata.

Hindi maintindihan ni Edriana kong anu ba talagang nangyayare kaya umaakyat na naman sa kanyang kuriosidad ang pagtatanung. "Anu ka ba talaga? Or anung klaseng nilalang ka? Bakit mortal ang tawag mo sa akin? Hindi ka ba mortal katulad namin?"

"Sinasabe ko sayu hindi ako katulad mo at mas lalong hindi ako normal o ordinaryo. Maniwala ka man o hindi, kaya ako na andito ay para ibalik mo sa akin ang palaso ko at kailangan ko siya."

Ngunit nagmatigas paren si Edriana kahit na anung sabihin ng binata hindi siya susunod sa binatang ka harap niya. "Hindi! Akin na ang palasong yun, wala nang iba akin lang yun."

Hindi na pinilit pa ni Kaden ang dalaga ngunit may isa siyang sinabe na kailangan tandaan ng dalaga, "hindi ako aalis sa tabi mo, hangga't nasasayu ang palaso mang gugulo sila at ako. Lalo ka nilang guguluhin dahil alam muna ang sekreto nila at hindi na magbabago yun."

"Wala akong pake alam kong sinung mang gugulo sa buhay ko dahil dati na tong magulo."

"Mortal ka nga talaga dahil isa ka lang sa mga gustong mamatay." Saka lumisan ang binata at dumaan muli sa terrace katulad dati.

Alam ni Edriana na magulo ang buhay niya ngunit hindi niya iniisip ang mawala na lang sa mundo. Marami pa siyang gustong gawin lalo na ang makompleto muli ang pamilya niya, kompleto nga sila ngunit parang may kulang sa kanyang pagkatao. Nawala siya sa pag iisip ng may kumatok sa kanyang pinto at may nagsalita mula sa labas. "Yound lady handa na po ang hapunan," para hindi mahalatang may nangyareng hindi maganda sa kanya ay agad siyang sumunod.

Habang pababa siya sa hagdan, naka hintay naman ang isang dosenang maid sa kanan, isang dosenang butler sa kaliwa at lahat yun ay naka hilera. Ganun ang buhay niya, ang palagi lamang niya nakaka sama sa mansyon ay ang mga katulong. Tumungo siya sa dining hall at may mahabang lamesa na para sa dalawang dosenang katao na pwedeng kumain doon ng sabay ngunit siya lamang mag isa, na naman.

Sa mismong gitna siya at animoy reyna ngunit walang pamilyang kasama. Naka lapag din sa kanya ang masasarap na pagkain at inumin. Katulad ng dati malungkot siyang kumakain habang binabantayan ng mga katulong at alam niyang hindi naman niya mauubos ang lahat. Mapupunta lang ang natira sa mga katulong nila.