“ปล่อยมีนลงค่ะ ไหนจะว่าต่อไปจะรอให้มีนอนุญาตก่อนไงคะ”
“เริ่มพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ” จบประโยคนี้พิชยะก็อุ้มเธอขึ้นบันได จุดหมายคือห้องนอนของเขานั่นเอง
ชายหนุ่มค่อย ๆ วางมนต์มีนาลงไปที่เตียงด้วยความนุ่มนวล โดยที่ตัวของเขาก็ตามลงไปด้วย
“ขอบคุณนะที่กลับมาเป็นดวงใจของเฮีย” เขาจับมือเล็กขึ้นมาวางที่อกข้างซ้าย เหมือนต้องการให้เธอรับรู้ว่าหัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงแค่ไหน
กำแพงที่มนต์มีนาสร้างขึ้นเพื่อปกป้องเธอกับลูกอาจจะพังทลายลงตั้งแต่วันที่พิชยะเข้ามารับคมมีดแทนเธอแล้วก็ได้
ยิ่งเธอได้รู้ว่าเพื่อเธอแล้ว พิชยะยอมได้ทุกอย่าง เธอก็ยิ่งแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้รักคนผิด
เขาเคยทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ แต่วันนี้เขาก็ได้ทำให้รู้แล้วว่า เขารักและจริงใจกับเธอมากแคไหน
หากหัวใจจะยอมให้อภัยผู้ชายคนนี้ เธอก็จะยอมฟังเสียงของหัวใจดูอีกสักครั้ง
มนต์มีนาหลับตาลงตอนที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนเข้าหา พิชยะกดริมฝีปากลงกับเรียว
