“เพราะว่าผมรักมีนครับ แล้วผมมีแค่เหตุผลนี้เหตุผลเดียว ผมขอไม่นอนบ้านนะครับ” ศัลยแพทย์หนุ่มลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง
เขาตั้งใจจะกลับไปนอนที่คอนโด แต่คำพูดของคุณเพ็ญพิชย์ก็รั้งขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มเอาไว้
“ถ้ากลับไปตอนนี้ไม่เห็นหน้าหนูมีนไม่รู้ด้วยน้า…”
“อะไรนะครับ” เขาหันมาถาม หัวใจเต้นแรงขึ้นหลายระดับ
“นั่งลงสิ เดี๋ยวม้าจัดการให้เอง หนูมีนออกมาได้แล้วลูก” พิชยะหันซ้ายหันขวา มนต์มีนาเดินออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน
เธอไม่ได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัดเหรอ ทำไมตอนนี้เธอถึงมาอยู่ที่บ้านของเขาได้
หรือว่า…ทั้งหมดนี้ จะเป็นฝีมือของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีของเขา
ม้านะม้า…แผนสูงนักนะ
“หนูมีนมานั่งนี่สิลูก เอ้า! ลุกไปนั่งโน่นสิคุณ” คุณเพ็ญพิชย์หันไปดุสามีก่อนจะหันไปยิ้มให้กับมนต์มีนาที่กำลังเดินเข้ามาหาทุกคน
เธอนั่งลงที่โซฟาข้างกับคุณผู้หญิงของบ้าน ตรงข้ามกันกับชายหนุ่ม
“ได้ยินที่พี่เขาพูดแล้วใช่
