“ไม่หึงก็ดีแล้ว เพราะว่าหึงไปก็เท่านั้น ยังไงคนที่อยู่ในสายตาของเฮียก็มีแค่มีนคนเดียว”
“แหวะ” เธอตั้งใจพูดคำนี้ให้เขาได้ยินชัด ๆ ก่อนจะลุกเอาเปลือกแอปเปิลบนจานไปทิ้งลงถังขยะที่อยู่ห่างออกไป
จังหวะหมุนตัวกลับมาไม่ทันระวัง แขนของเธอจึงปัดไปโดนแจกันเบญจรงค์ลายดอกพิกุลบนชั้นวางตกลงพื้นแตกกระจาย
ได้ยินเสียงว่ามีของหล่นลงแตกพิชยะก็วางตำราในมือ รีบรุดตรงไปหาเธอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
“เป็นอะไรหรือเปล่า” สายตาของเขาบ่งบอกว่าเป็นห่วงเธอมาก
“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้า มองคนที่ดูจะตกใจยิ่งกว่าเธอเสียอีก
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” หลังจากแน่ใจว่าตามร่างกายของมนต์มีนาไม่มีส่วนไหนได้รับอันตราย พิชยะถึงโล่งอก เมื่อครู่นี้เขาเป็นห่วงเธอแทบแย่
หญิงสาวก้มลงเก็บเศษแจกันที่แตกกระจาย แต่พิชยะก็ห้ามเอาไว้กลัวว่าเธอจะเผลอทำเศษกระเบื้องบาดมือ
เขาย่อตัวลงเก็บเศษกระเบื้องแต่คนห้ามกลับทำกระเบื้องบาดมือเสียเอง
เลือดสีแดง
