“ทำไม หรือว่ามึงอยากได้เด็กคนนั้น เอาสิ กูยกให้”
พลั๊วะ!!!
เมื่อสุดจะทนกับไอ้เพื่อนปากดี ธนาก็ง้างหมัดซัดเข้าไปที่ปากของพิชยะเต็มแรง
แชมป์เทควันโดแล้วไงวะ วันนี้กูได้เอาเลือดปากมันออกได้แล้วกัน
ทว่าคนที่ถูกสั่งสอน ใช้หัวแม่มือปาดของเหลวสีแดงข้นที่ไหลออกมาจากรอยแยกตรงริมฝีปาก ไม่รู้สึกสะทกสะท้านสักนิด
“แล้วมึงอย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน” พูดจบธนาก็หันหลังเดินออกไป ขี้เกียจจะอยู่ต่อ เพราะขืนเขายังอยู่ตรงนี้มีหวังได้เอาเลือดปากพิชยะออกเป็นถัง
“มึงอย่าไปถือสามันเลย ไว้กูคุยกับมันเอง” ปกติธนาไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน พิธาจึงไม่ทันระวังว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
“ช่างเถอะ กูไม่ถือสาหมาบ้าอย่างมันหรอก” แผลที่ถูกฝากไว้บนริมฝีปากก็ไม่สามารถหยุดความ ‘อยากเมา’ ของพิชยะลงได้ เขากระดกออนเดอะร็อกหมดในรวดเดียว ในหัวได้ยินแต่คำพูดที่เขาเพิ่งจะบอกกับธนาออกไป
เขาคิดแบบนั้นจริง ๆ หรือเปล่า คงมีแค่หัวใจที่ไม่มืดบ
