ระหว่างที่กำลังจ่มจ่อมอยู่กับตัวเอง มือถือเครื่องบางก็สั่นครืดคราดอยู่ในกระเป๋าใบย่อม
หัวใจเต้นเร็วขึ้นอีกระดับเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร
เธอค่อย ๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นไปแนบไว้ที่หู กรอกน้ำเสียงบางเบาลงไป
“ค่ะ” ปลายสายทิ้งเวลาไปครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น
“วันนี้จะกลับไปที่คอนโดนะ” มนต์มีนานิ่งไปในเสี้ยววินาทีนั้น ความกังวลคิดมากต่าง ๆ ที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้มลายหายไปเพียงแค่ได้ยินพิชยะบอกว่าเขากำลังจะกลับมาหาเธอ
เขาคงเสร็จงานแล้ว
“ค่ะ แล้วจะกลับมาถึงตอนไหนคะ” น้ำเสียงของหญิงสาวบ่งบอกถึงอาการดีใจจนชายหนุ่มรับรู้ได้
“สักพัก แค่นี้ก่อนนะ”
เขาวางสายไปแล้ว แต่หญิงสาวยังจ้องมองที่มือถือเครื่องบาง
แกก็แค่คิดมากน่ามีน ไม่มีอะไรสักหน่อย
อาชีพหมอก็แบบนี้ งานยุ่ง ไม่ค่อยได้กลับมานอนบ้าน เป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งข้อนี้เธอรู้แต่แรกแล้ว
ไม่ว่าคนอื่นจะพูดถึงเขาในทางไหน ทว่าตั้งแต่ได้ใกล้ชิดกัน มนต์มีน
